Ανάμεσα στις Σκιές και το Φως

16. «Να προσέχεις;»

«Πρέπει να βρούμε το μέρος που ανέφερε..» είπα. Κοίταξα το ημερολόγιο και διάβασα ακριβώς το μέρος που ανάφερε..

"20 Μαΐου 2016
Ο χρόνος μου τελειώνει, αλλά δεν μπορώ να σωπάσω. Τα ψέματα που σου έχουν πει, Αλίσια, είναι μεγαλύτερα απ' όσο φαντάζεσαι. Δεν πρόκειται μόνο για το ποια είσαι... αλλά για το τι προσπαθούν να σου κρύψουν.
Είναι επικίνδυνοι. Όχι μόνο εκείνη, αλλά και όσοι κινούν τα νήματα από το σκοτάδι. Αν μάθουν ότι ψάχνεις, δεν θα σε αφήσουν ήσυχη. Θα κάνουν τα πάντα για να σε κρατήσουν στο σκοτάδι, όπως έκαναν με μένα. Αλλά εσύ έχεις ακόμα μια ευκαιρία να ξεφύγεις.
Πρέπει να πας στο σπίτι στην άκρη του δάσους. Εκείνο με τα γκρεμισμένα παραθυρόφυλλα και την ξεθωριασμένη μπλε πόρτα. Εκεί βρίσκεται η απάντηση. Εκεί θα καταλάβεις γιατί σε κράτησαν μακριά από την αλήθεια. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά εσύ... εσύ πρέπει να φτάσεις ως το τέλος.
Μην τους αφήσεις να σε σταματήσουν."

Ο Αλεξάι έβγαλε έναν χάρτη.
«Υπάρχουν λίγα μέρη που θα μπορούσαν να ταιριάζουν στην περιγραφή. Θα τα ελέγξουμε όλα.» Πήρε το τηλέφωνό του και άρχισε να δίνει εντολές. Ήξερα ότι το επόμενο βήμα θα ήταν καθοριστικό.
Δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Φύγαμε από το σπίτι, με την αίσθηση ότι το σκοτάδι είχε αρχίσει να μας κυριεύει, να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Ο Αλεξάι ήταν σιωπηλός δίπλα μου, και εγώ ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, σαν να προσπαθούσε να με προειδοποιήσει για κάτι που ήταν αναπόφευκτο. Η ατμόσφαιρα γύρω μας έμοιαζε βαριά, σαν να υπήρχε κάτι που κρυβόταν στην άκρη του βλέμματός μας, κάτι που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πλήρως ακόμα.
Φτάσαμε στο εγκαταλελειμμένο σπίτι. Οι τοίχοι του είχαν πέσει και ξεθωριάσει, τα παράθυρα θρυμματισμένα από τον χρόνο. Όμως, κάτι μέσα μου - μου έλεγε ότι αυτός - ο τόπος είχε ακόμα να μου πει πολλά. Ήταν σαν να υπήρχε μια αόρατη δύναμη που με καλούσε να μπω, να ψάξω, να μάθω περισσότερα για το παρελθόν μου. Ο Αλεξάι πήρε την πρωτοβουλία και μπήκε μέσα πρώτος, με το βλέμμα του σοβαρό και γεμάτο αποφασιστικότητα.
«Πρέπει να δούμε τι κρύβεται εδώ» η φωνή του έμοιαζε να αντηχεί στους άδειους τοίχους του σπιτιού. Με ακολουθούσε αργά. Τα βήματά μου βαριά, σαν να ήμουν έτοιμη να ανακαλύψω κάτι που θα άλλαζε τα πάντα. Ο χώρος ήταν σκοτεινός, με τον ήχο από τα βήματά μας να αντηχεί σε κάθε γωνία. Το δωμάτιο που μπήκαμε είχε μια παράξενη αίσθηση, σαν να ήταν ακινητοποιημένο στον χρόνο. Μια ψυχρή ατμόσφαιρα το περιέβαλλε, και κάτι μέσα μου έλεγε ότι έπρεπε να το εξετάσω με μεγαλύτερη προσοχή.
Ξαφνικά, τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε κάτι που δεν είχα παρατηρήσει πριν: ένα μικρό, παλιό ξύλινο γραφείο στην άκρη του δωματίου, με μια μικρή ποσότητα σκόνης που το σκέπαζε. Με το βλέμμα μου κολλημένο πάνω του, πήγα κοντά, η καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα καθώς το άνοιξα προσεκτικά. Μα δεν υπήρχε τίποτα, και τότε κατάλαβα πως η μητέρα μου θα έκρυβε κάτι κάπου πιο συγκεκριμένα.
Προχώρησα πιο βαθιά στο σπίτι, μπήκα σε ένα δωμάτιο και συνειδητοποίησα πως ήταν το υπνοδωμάτιο. Έμεινα παγωμένη παρατηρώντας γύρω μου..
«Πρέπει να μετακινήσουμε το κρεβάτι!»
Ο Αλεξάι με πλησίασε και με βοήθησε να το μετακινήσω.. κάτι μέσα μου φώναζε πως εδώ υπάρχει η απάντηση. Το ο άτωμα κάτω ήταν ξύλινο. Με την πρώτη ματιά δεν φαινόταν κάτι, όμως ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έσκυψα προσεκτικά κοιτώντας εξοχυνιστικά κάθε σημείο. Τότε πρόσεξα μια πολύ μικρή εξοχή στο οποίο δεν φαινόταν με γυμνό μάτι. Ο Αλεξάι έτεινε το χέρι του και μου έδωσε ένα μαχαίρι «θα κρατάς το ξύλο σταθερά για να το ανοίξω» τον υπάκουσα, έβαλε το μαχαίρι στην εξοχή και το ξύλο άρχισε να ανεβαίνει, το κρατούσα, μετά από λίγη προσπάθεια βγήκε.. δεν υπήρχε κάτι παρά μόνο χώμα. Ο Αλεξάι κάρφωσε το μαχαίρι. «Κάτι υπάρχει από κάτω» αρχίσαμε να σκάβουμε το χώμα με τα χέρια μας, ένα δεύτερο μπαούλο ξεπρόβαλε στα μάτια μας.. το ανοίξαμε, και είδα το γράμμα.. και εκείνο ήταν τυλιγμένο με μια λεπτή κόκκινη κλωστή όπως το πρώτο.. το πήρα στα χέρια μου.. στάθηκα και άρχισα να το διαβάζω δυνατά όπως έκανα κάθε φορά για να ακούει και ο Αλεξάι...
Ήξερα πως αυτό το γράμμα θα ήταν διαφορετικό. Αλλά πώς; Τι θα μου αποκαλυπτόταν τώρα;
Με χέρια που έτρεμαν ελαφρώς, το άνοιξα και διάβασα τις λέξεις που αναδύθηκαν μπροστά μου: