Bestfriends till the end, right?

Hoofdstuk 7

-Vrijdag
(De rest van mijn week was echt niet boeiend.) Ik kwam zoals gewoonlijk rond 7u40 aan op school. Ik at een koekje wegens het feit dat ik geen onbijt had gehad. Nja had geen trek vertelde ik mijn moeder. Ik voelde me wat misselijk, of was het misschien Emma der lelijke kop die me misselijk maakte. Ok nee ze had alles behalve een lelijke kop ze was een pracht kind, met haar licht bruin golvend haar, haar helder blauwe ogen, haar mooie rood-roze volle lippen en de kuiltjes die ze kreeg telkens ze lachte. Ik was gewoon echt zo pissed op haar. Ik begreep nog steeds niet waarom ze mij liet vallen.
oke jawel, dat wist ik maar al te goed. Ze hoorde 'erbij'.. bij de 'coolkids'.
Ik was gewoon ontgoocheld en teleurgesteld, hoe ik mij zo zwaar kon vergissen in haar. Na 8 jaar denkte da ge ne mens kent mon œi. Sorry dat zeggen ze bij ons in het dialect ;)
Achja ik zag Eline naar mij toekomen, 'Hey, ik kijk al uit naar vanavond.' begon ze tegen mij. 'ja ik ook, dan moet ik eerst en vooral Emma haar kop niet meer zien.' Wacht daar zei ik zo iets. Emma. Oh rats vergeten. Ik moest nog vertellen dat ze vanavond niet aan mij deur moest staan. Eigenlijk voor mijn part nooit meer ha. "Hey Eline ik ga even naar Emma om te zeggen dat ze vanavond niet welkom is in mijn huis"
'-Is goed' kreeg ik terug als antwoord.
Ik keek even rond waar Emma stond, Ik draaide mij om en wo wat? Ze stond met haar hele gang(bang) achter mij. "Hey dikkie" zei Emma op haar meest arrogante toontje. Ik negeerde haar klote-opmerking 'Ik slaap vanavond bij Eline' zei ik droog en deed alsof haar arrogante kop me niks deed. 'Wat dacht je dat ik bij jou ging komen slapen misschien' Ik had zo zwaar zin om mijn passer uit mijn pennezak te halen en haar kop er mee te doorboren. Maar ik bleef kalm. 'Nee ik moest het je gewoon zeggen van mijn moeder. Ik heb namelijk geen behoefte aan verdere contacten met jou.' Ik dacht dat ze nu wel zou zwijgen. Ja nevermind verkeerd gedacht. "Moest je dat zeggen van je mamieeee?,Wie is er een flinke meid?" Ze kneep in mijn wangen alsof ik baby was. 'ik had je anders ingeschat' ik draaide me om zodat ik terug naar Eline kon keren maar dat was blijkbaar geen optie voor mij. Haar 'squad' had een kringetje gevormd waar ik midden in stond. 1 voor 1 duwden ze me naar elkaar 'Hier komt het dikkerdje'
'let op hoor want ze weegt'
Gelukkig ging de bel. Dat was een hele opluchting. Ik had er genoeg van nu was ik zeker. 'Ik blijf niet het dikkerdje'