Vazgeçmek bi nevi olmayacağına inanmak,pes etmek..Vazgeçtiğin şey bir insansa eğer en acısından yakıyor kalbini. Zaten kolay kolay her insan vazgeçemez öyle. Ondan vazgeçtiğinde bir şekilde kendi bitişini hazırlamış oluyorsun.
Vazgeçen insan yorulmuştur verdiği emeklerin kum tanesi kadar değersiz olduğunu anlamıştır,çok sevmiştir, çok istemiştir,artık inancını yitirmiştir ve sonunda vazgeçmiştir..
Vazgeçince yeni bir hayata başlamanın sevinci olurmu bilmem ama artık tüm o boktan duyguları bir arada yaşamış insan elbette iyi bir hayata başlıycağına inanır.Ben başlayamadım her defasında daha dibe dahada dibe battım.
İşte bu yüzden Çıkmaz sokak dedim ya çıkmaz sokağın bir sonu var, vazgeçmemek için bir son arıyorsunuz yani bir sebep.Yani sonunun olamayacağını düşünerek devam ediyoruz ama bi sonu var işte sonuç sebep yok ve vazgeçip geri dönüyoruz.Umutsuz,kırgın,bitkin bir ifade kalıyor geriye o sokağın sonuysa unutmuyor bu duyguları unutan kısımsa vazgeçtiğin insan oluyor..
