вroĸeɴ proмιѕeѕ {zαyɴ мαlιĸ}

Hoofdstuk 1

Voor de duidelijkheid: 

Schuin gedrukt = herinnering 

Recht gedrukt = tegenwoordige tijd

Enjoy :) x

- Chloë's POV -

Met gesloten ogen tast ik op de plek naast me. Leeg. Zoals elke morgen. Ik weet niet waarom ik steeds blijf geloven dat hij op een dag weer naast me ligt. Iets in mij zegt dat alles nog niet verloren is. Maar dat 'iets' word met de dag kleiner.

Ik open mijn ogen en staar naar het plafond. Ik moet de realiteit onder ogen komen. Hij is weg. En hij blijft weg. Maar hij mocht me niet verlaten. Hij beloofde voor altijd bij mij te blijven. Maar wat heb je aan beloftes als ze toch gebroken worden? Als het erop aankomt zijn beloftes enkel woorden.

Maar ik mag geen medelijden hebben met mezelf, want het is mijn eigen schuld. Ik voel de tranen branden achter mijn ogen. Zelfs na zoveel maanden, voel ik nog steeds evenveel pijn in mijn hart. Ik ben boos op hem. Boos en verdrietig dat hij mij gebroken achterliet. Maar ik zou het eigenlijk niet mogen zijn. Ik had moeten weten dat die dag zou komen. De dag dat hij het niet meer aankon om mij zo te zien.

Mijn hand glijd onder mijn kussen en ik haal een klein doorschijnend zakje tevoorschijn. Ik doe het open en laat een witte pil in mijn hand vallen. Ik slik hem in één keer door. Ik slaak een zucht van verlichting. De pil doet meteen zijn werk. Alleen hierdoor vind ik in mezelf de kracht om door te blijven gaan. Alleen hierdoor kan ik mezelf elke ochtend uit bed slepen en aan een nieuwe dag beginnen.

Ik probeer de spiegel in de badkamer te vermijden, maar het lukt niet. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld. Mijn ogen zijn bloeddoorlopen en er zijn donkere wallen onder verschenen, als teken van mijn gebrek aan slaap. Mijn huid heeft een lichte zieke kleur gekregen. Ik gooi een hand vol koud water in mijn gezicht en droog het af met een handdoek. Ik neem vluchtig een grijs trainingshortje en een wit shirt uit mijn kleerkast en trek het aan. Ik doe mijn schuifdeur open en ga op het balkon staan. Een koele bries speelt met mijn lange haren en ik geniet van het gevoel. Als iemand nu naar me keek zou hij denken dat ik me perfect gelukkig voel. Maar dat is schijn. Vanbinnen ben ik een puinhoop. Ergens tussen de slapeloze nachten, eenzame huilbuien en pijnsteken in mijn hart, ben ik mezelf kwijtgeraakt.

Ik voel het gelukkige gevoel langzaam uit mijn lichaam sijpelen. Het maakt plaats voor de pijn en het verdriet. Ik mis de tijden van vroeger. Toen ik nog een gelukkig meisje was en niet altijd deze fake glimlach op mijn gezicht moest dragen. Die tijden lijken zo ver weg. Het lijkt wel in een ander leven. Nu ben ik enkel nog een gebroken meisje, helemaal in de knoop met zichzelf. Alle mensen die ook maar een beetje van me houden, duw ik weg. Waarom? Omdat ik niet opnieuw gekwetst wil worden. Ik kan het niet aan om dit gevoel nog eens te ervaren. Het gevoel om iemand kwijt te raken, die alles voor je betekent, terwijl het eigenlijk je eigen schuld is.

Mijn gedachten worden onderbroken door het trillen van mijn gsm. Ik hoef niet te kijken op mijn display om te weten wie het is. Abbygail. Zij is de enige van mijn 'vrienden' die me niet heeft gedumpt nadat hij wegging. Ze steunde me, trooste me en deed alles om me weer gelukkig te maken. Met de jongens van One Direction, zijn vier beste vrienden, heb ik ook nog contact. Vooral met Liam. Toen ik instortte, was hij degene die me elke dag kwam opzoeken. Hij zei niets, hij deed niets, het zat gewoon naast me op mijn bed. Misschien wachtte hij tot ik iets ging zeggen, maar dat deed ik niet. Dus bleven we de hele dag zwijgend naast elkaar zitten. Toch was het altijd een aangename stilte. Vooral een troostende stilte. Want ik wist dat, ookal zei hij het niet met woorden, me niet zou laten vallen. Hij zal er altijd voor me zijn. En hij blijft zijn beloftes nakomen.