вroĸeɴ proмιѕeѕ {zαyɴ мαlιĸ}

Hoofdstuk 3

OmgOmgOmg!

Wie is er nog naar One Direction in België komen kijken?

Het was perfect! <3

Niall heeft naar mij gezwaaid, be jealous ;)

Maar goed, hier is hoofdstuk 3, hope you like it :) x

- Chloë's POV -

Ik zit nog op mijn bed met de herinnering nog vers in mijn geheugen, wanneer ze mijn kamer binnenstormt. "Abbygail! God, ik schrik me dood!" Roep ik. "Iemand heeft hier een slecht humeur..." Giechelt ze, als ze naast me op het bed ploft. "Maar ik weet wel hoe ik jou moet opvrolijken!" Knipoogt ze. Ik zucht. Als er bij haar een idee opkomt, kan je niet veel meer doen om haar te stoppen.

"Vertel." Zeg ik. "Ga jij eerst maar wat leuke kleren aantrekken, zoals nu kan je niet buitenkomen." Zegt ze gespeeld streng. Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik ben al maanden niet buiten geweest. Het verst tot waar ik ben gekomen is mijn balkon. "Ik leg het wel uit, ga nou iets toonbaars aantrekken!" Zegt ze ongeduldig. Ik gehoorzaam en neem een lichte blouse en een skinnyjeans uit mijn kleerkast. Ik ben net mijn veters aan het knopen, wanneer ze me bij mijn arm neemt en me de badkamer uitsleurt.

Ik kijk een beetje angstig om me heen. Ik ben in zo'n lange tijd mijn kamer niet uitgekomen, ik geloof zelf niet hoe ik dat heb volgehouden. Ik was helemaal vergeten hoe de drukke stad eruit ziet. Hier en daar zijn er wat veranderingen. Nieuwe verkeersborden, afgezaagde bomen, een kleine speeltuin voor kinderen.

Ze haakt haar arm in de mijne. "Klaar?" Ik heb geen idee waar ik klaar voor moet zijn, dus ik wacht tot ze het me eindelijk uitlegt. Ze lacht. "Ik wist wel dat je het vergeten zou zijn. Maar wat wil je als je nooit je huis uitkomt?" Ik slik. Soms weet ze niet wat ze zegt. Ze weet niet dat sommige dingen me op één of andere manier kwetsen. Maar ik ben dan ook zo'n prikkelbaar en overgevoelig meisje geworden.

"Het is vanavond schoolbal! Zoals elk jaar. En jij hebt de perfecte jurk nodig! We moe-" Ik onderbreek haar met een diepe zucht. "Je denkt toch niet dat ik daar naartoe ga?" Ze glimlacht breed. "Dat denk ik niet nee, dat wéét ik."

Na de hele winkelstraat te zijn afgegaan, ben ik doodmoe. Ik kan amper nog op mijn benen staan. Ze wou voor mij de mooiste jurk van de stad. Zodat ik zou stralen vanavond. Hoe kan ik nu stralen op een schoolbal, als ik vanbinnen alleen maar wil huilen? Ik heb zo'n schoolbal of andere schoolfeesten nooit leuk gevonden. Het is helemaal niet zo dromerig en romantisch als in boeken of films. Bij mijn school tenminste niet. Toch heb ik één keer in mijn leven écht genoten van het jaarlijks schoolbal. Ik heb genoten met hem.

"Ik weet dat je dit niet graag hoort, maar je bent perfect." Fluistert hij in mijn oor. Ik glimlach. "Perfectie bestaat niet." Hij kijkt diep in mijn ogen. "Dat dacht ik ook. En toen ontmoette ik jou." Ik voel mezelf knalrood worden. Ik hoop dat hij het niet ziet in het gedempte licht van de eetzaal, die omgetoverd is tot een balzaal. Maar hij heeft het door. Hij lacht, blij dat hij zo'n reacties bij me kan uitlokken. Hij drinkt van zijn champagne en ik volg zijn voorbeeld. De bubbels prikken in mijn neusgaten. Eigenlijk zou ik hier niet moeten zijn. Ik haat schoolfeesten. Maar hij drong zo aan en was zo lief. Hij zei dat het een onvergetelijke avond zou worden. Maar elke avond met hem is onvergetelijk.

"Mag ik deze dans, mijn prachtige prinses?" Vraagt hij met een buiging, als het laatste lied begint. Ik lach en geef hem mijn hand. Mijn kleine hand, speciaal gemaakt voor de zijne zo lijkt het. "Natuurlijk, mijn prins." Hij begeleid me naar de dansvloer. Ik sla mijn armen rond zijn nek en hij plaatst zijn handen op mijn heupen. Hij duwt me wat dichter tegen zich aan en we bewegen zachtjes over de dansvloer. Het lijkt alsof de wereld stil staat. Alleen wij twee zijn in beweging. Het enige wat telt op dit moment zijn wij.

Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, terwijl de rustige muziek verder gaat. Vanuit mijn ooghoek zie ik twee meisjes met een arrogante blik naar ons wijzen. Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Ik begrijp dat ze jaloers zijn, dat zou ik ook zijn in hun plaats. Ik heb de liefste en knapste jongen van de school, zelfs van de hele stad. Ik verdien zoveel geluk niet.

Ik hoor hem zachtjes meezingen met het liedje in mijn oor. Het klinkt prachtig. Perfectie bestaat niet, dat heb ik zonet nog gezegd, maar ik kan geen ander woord bedenken om zijn stem te beschrijven.

Ik ben een beetje teleurgesteld wanneer het liedje eindigt. Het was het laatste lied van de avond. Ik kijk in zijn ogen en mijn mondhoeken krullen omhoog. "Ik zei toch dat deze avond onvergetelijk zou zijn? Ik hou altijd mijn beloftes."

Ik word weer wakker in de realiteit. Zijn woorden herhalen zich in mijn hoofd.

Ik hou altijd mijn beloftes.

Nee. Niet altijd. Niet die ene keer dat alles veranderde.

Ik schrik op uit mijn gedachten van haar stem. "Chlo? Hallooo? Luister je wel naar mij?" Ik schud even met mijn hoofd om het weer helder te krijgen. "Sorry, wat zei je?" Ze rolt met haar ogen. "Ik zei dat ik nog een klein winkeltje ken, aan het einde van de winkelstraat. Het is niet groot, maar volgens mij hebben ze daar wel wat leuke jurkjes." Ik knik een beetje afwezig. "Alles oké?" Vraagt ze bezorgd. "Oh ja, tuurlijk."

Ik loop het kleine winkeltje binnen. Ik heb het gevoel alsof ik het hier ken, alsof ik hier al eerder ben geweest. Maar ik zou echt niet weten wanneer. Todat ik ze zie. Nog steeds zo volmaakt als vorige keer. Mijn hart staat stil, als ik besef wanneer ik hier eerder was. En ook met wie.

Ik laat de verschillende stoffen tussen mijn vingers glijden. "Eén voor één prachtig." Fluister ik tegen mezelf. Ik voel twee vertrouwde armen om me heen. "Net zoals jij." Ik voel mijn wangen warmer worden, zoals altijd wanneer hij me een compliment geeft. Hij zegt het zo vaak, hoe mooi en geweldig hij mij wel vindt, maar toch blijft het onvoorspelbaar. Hij neemt mijn hand vast en we lopen verder langs de rekken met kleren. Plots zie ik ze. Mijn droomjurk. "Die is mooi." Fluistert hij. Ik knik. Niet zomaar mooi, ze is prachtig. Ze is perfect.

Ik haal ze van het kledingrek. "Ze zal je beeldig staan." Ik knik onzeker. Misschien. Ik ga traag naar de kleedhokjes achter in de winkel.

Ik kijk pas in de spiegel als ik de jurk helemaal aan heb. Ik strijk de plooien glad. Ik zie hoe hij binnenkomt en zijn handen op mijn schouders legt. Hij kust me in mijn nek. "Deze jurk heeft hier de hele tijd gehangen, wachtend tot er zo'n meisje als jij langskwam." Ik ga het kleedhokje uit om mezelf beter te kunnen bekijken in de spiegel. De winkeldame loopt voorbij, maar stopt even om me te bewonderen. "Deze jurk staat je. Echt waar." Ik weet dat het niet zomaar wat winkelpraat is. Ze méént het. "Ze koopt hem dan ook." Hoor ik zijn stem achter me. "Zeker?" Vraag ik twijfelend. "Niemand kan er zo goed als jij uitzien in deze jurk." Ik geef hem een speelse duw. "Zeg zoiets niet. Je weet best dat dat niet waar is." Hij glimlacht. Hij wéét gewoon dat er zoveel betere meisjes op deze wereld zijn die hem willen. Hij is dé Zayn Malik! Het blijft voor mij een raadsel waarom hij mij heeft gekozen. Ik ga de kleedkamer weer in en wil net mijn jurk uittrekken, als hij binnenkomt. "Chlo?" Ik knik naar hem via de spiegel. "Als wij ooit trouwen, wil ik dat je deze jurk draagt." Ik kijk diep in zijn ogen. Ik zoek een spoor van humor, maar dan merk ik dat hij bloedserieus is. Ik sla mijn armen om hem heen. Zijn warme adem kriebelt in mijn nek. "Beloofd?" Fluistert hij. "Beloofd."

Ik kijk naar de jurk. Ze ziet er nog steeds hetzelfde uit. Nog steeds even perfect. Ik zou weg moeten vluchten. Weg van deze winkel met prachtige jurken, weg van de herinneringen. Maar ik zit vastgenageld aan de grond. Ik breng mijn handen naar mijn gezicht en voel nu pas hoe nat mijn wangen zijn. Ik heb gehuild. En ik merkte het niet eens.

Ik voel hoe ik langzaam in beweging kom. Mijn voeten begeleiden me naar de uitgang. Van ver hoor ik mijn naam roepen. "Chloë? Waar ga je heen? Chlo, wacht toch!" Ik luister niet. Ik stap maar door en door. Het einde van de straat komt in zicht. Ik begin te rennen. Aan de rand van de straat wacht ik. Ik twijfel. Maar mijn voeten rennen verder. Ik ren de straat op en... Ik voel een scherpe pijn in mijn ribben. Ik word de lucht in gegooid. Er gaat een steek door mijn ruggengraat heen, als ik weer op het asvalt terecht kom. Ik hou mijn ogen stijf dicht. Het geluid van geschreeuw. Daarna een ambulance. "Chloë?" Een bekende stem. Té bekend om echt te kunnen zijn. Zayn.

Hello ;)

Wat vonden jullie? Vote ook als je mijn verhaal leuk vind? Tips? Altijd welkom! :D

Love x x