вroĸeɴ proмιѕeѕ {zαyɴ мαlιĸ}

Hoofdstuk 2

- Zayns POV -

Ik staar recht voor me uit in het donker. Voor de zoveelste keer denk ik na over de beslissing die ik een paar maanden geleden genomen heb. Ik stel mezelf steeds de vraag of ik er echt wel goed aan heb gedaan. Heb ik ervoor gezorgd dat ze haar ogen opent? Dat ze inziet dat ze fout bezig is? Of heb ik haar nog dieper de put in geduwt? Ik blijf mezelf wijsmaken dat het dat eerste is. Dat ik haar er echt mee heb geholpen. Dat ze nu eindelijk inziet dat de pillen haar kapot zullen maken. Maar ik weet best dat ik alles behalve de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb haar belooft om altijd bij haar te blijven, maar die belofte heb ik gebroken. Ik ben egoïstisch geweest. Ze had me zo hard nodig, maar ik kon het niet aan, terwijl zij het zoveel moeilijker had dan ik. Maar het deed me zo'n pijn om haar zo te moeten zien. Ik wou dat ze gelukkig was door mij, niet door die verslavende pillen.

Ik draai me op mijn linkerzij. Oh God, ik verlang zo naar haar. Haar warme lichaam tegen het mijne. Alsof we samengesmolten zijn als één wezen. Niet alleen lichamelijk, ook vanbinnen. Haar kleine hand die perfect in de mijne past. Alsof hij speciaal voor mij gemaakt is en al die jaren heeft gewacht op mij. En haar ogen, nooit heb ik iemand met zo'n prachtige ogen gezien. Ze zijn heel lichtblauw, soms bijna doorzichtig, maar tegelijk ook diep en vol gevoelens. Aan de randen verandert de kleur in levendig groen. Haar glimlach laat haar helemaal stralen. Het doet me altijd aan Harry denken, omdat zij, net als hij, kuiltjes in haar wangen krijgt wanneer ze lacht. Ze heeft veel verschillende glimlachen, maar mijn favoriet is degene die tevoorschijn komt als ze een geweldig idee krijgt. Zo'n idee waar we later toch wel gestraft voor zouden worden, maar het is de moeite waard om het te doen.

"Nee Chlo, dat gaat echt te ver! Er kunnen ongelukken gebeuren!" Zeg ik streng. "Allemaal excuses." Antwoord ze. "Je bent gewoon bang." Ik zucht. Ik wist dat we deze discussie zouden krijgen. "Ik ben niet bang, ik wil gewoon niet dat jou iets overkomt." Ze glimlacht even verlegen, maar begint meteen daarna weer te zeuren. "Maar ze zeggen toch altijd dat de leukste herinneringen van de gevaarlijkste ideeën komen?" "Daarmee bedoelen ze ook niet dat je moet gaan streetsurfen op de snelweg!" Zeg ik met lichte irritatie in mijn stem. Ze lacht. Ik zucht en draai mijn hoofd opzij. Ik kijk recht in haar glinsterende ogen. Dat had ik beter niet gedaan. Eén blik in haar ogen en ik doe alles wat ze van me vraagt. Alsof ze me kan hypnotiseren. Ik zucht weer. "Oke..." Ze vliegt me om mijn nek. "Dit word super!" Schreeuwt ze in mijn oor. "Jaja..." Zeg ik lachend.

Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan die dag. 's Avonds kwamen we in het nieuws als twee gestoorde kinderen die zelfmoord probeerden te plegen. Onze ouders waren er niet blij mee, maar ik heb nog steeds geen spijt dat we het gedaan hebben.

Mijn glimlach vervaagt en ik voel het verdriet weer opkomen in de plaats. Hoe kon ik haar na dit alles verlaten? Hoe kon ik gewoon weg gaan en niks meer van mezelf laten horen? Na al die prachtige herinneringen zou je denken dat ik het moeilijk vond, maar op dat moment dacht ik daar niet aan. Ik dacht alleen aan hoe erg het voor mezelf was dat ik verliefd was op een drugsverslaafd meisje. De echte pijn kwam pas later. Wanneer ik goed en wel besefte dat ik haar heb gebroken. Niet alleen haar, ook mezelf. Ik draai me op mijn andere zij. Ik moet het goedmaken. Mijn fouten recht zetten. Ik wil opnieuw beginnen met haar, maar de vraag is of zij ook opnieuw wil beginnen met mij.

Mijn hand gaat vanzelf naar de ketting om mijn hals. Ik hou het hangertje stevig vast. Een zilveren puzzelstukje. Het voelt koud aan. Ik sluit mijn ogen en probeer de tranen de onderdrukken, maar het is te laat. Er glipt een traan uit mijn ooghoek en al snel volgen er meer. Ik doe mijn best om de herinnering aan de kant te schuiven en te negeren, maar het is onmogelijk. Voor de zoveelste keer speelt dat ene moment zich af in mijn hoofd. Het moment waarop ik haar beloofde voor altijd bij haar te blijven.

"Ik ben zo blij dat je meekomt, Zayn. Zonder jou kan ik dit niet aan." Ik geef haar een troostende glimlach. "Je weet dat ik altijd aan je zijde blijf staan, toch? Dat mag je echt nooit vergeten." Ze knikt en glimlacht door haar tranen heen. Ik weet dat ze zich sterk probeert te houden. Ze huilt niet graag in het bij zijn van andere mensen. Ze wil hen niet tonen dat achter haar glimlach een zwak meisje schuilt. Zelfs bij mij wil ze zich niet laten gaan. Ik heb haar vaak gezegd dat het niet goed is om je gevoelens zo op te kroppen. Op een gegeven moment zullen er teveel gevoelens opgesloten zitten en dan ontploft ze van emoties. Ik geef haar een knuffel en wrijft over haar rug om haar te kalmeren. Ze maakt zich los uit onze omhelzing. "Ik heb iets voor je." Zegt ze zacht. Ze gaat de trap op en komt even later terug met een klein donkerblauw, bijna zwart, doosje. Ze neemt mijn handen en legt het erin. "Maak open." Fluistert ze. Ik weet niet waarom ze fluistert. Misschien omdat het iets geheims is. Ik open het doosje, heel voorzichtig, voor als er iets breekbaars in zou zitten. Op een bordeaux kussentje ligt een zilveren halsketting met een zilveren puzzelstukje als hangertje.

Ik durf het niet aan te raken, het ziet eruit alsof het bij de minste aanraking stuk zal gaan. "Het is het laatste geschenk van mijn vader." Zegt ze nog steeds op fluistertoon. "Hij gaf het mij op mijn plechtige communie. Hij vertelde mij dat ik het aan de persoon moest geven die mij het gevoel geeft dat ik iets waard ben, dat ik niet voor niets geboren ben. De persoon die mijn hart laat racen door gewoon al in mijn ogen te kijken. De persoon die mij een vreemd, maar gelukkig gevoel geeft in mijn hart. De persoon die mijn humeur in een seconde kan laten veranderen. De persoon van wie ik hou met alles wat ik heb. Met de kleinste vezel in mijn lichaam. Dit is voor de persoon die mij compleet maakt."

Ik kijk haar met open mond aan. Ze lacht een beetje, waarschijnlijk door mijn verbaasde gezicht. "Dat kan ik niet aannemen, Chlo." Zeg ik, nog steeds in shock. Ze sluit mijn handen om het doosje. "Jawel. Ik wil dat jij het draagt." Ik glimlach naar haar en draai me om, zodat ze me de ketting kan aandoen. Ze sluit het slotje heel zorgvuldig en ik draai me weer naar haar toe. Ik geef haar een zachte kus en steun met mijn voorhoofd op het hare. Er rollen een paar tranen over haar wangen. Ik neem haar gezicht in mijn handen en kijk in haar ogen. "Het komt goed, lieverd. Het komt allemaal goed. Ik zal je blijven steunen, blijven helpen en ik zal je niet achterlaten. Ik wil dat je de pijn met mij deelt, zodat je het niet alleen moet verwerken. Je weet dat ik er altijd ben als je iemand nodig hebt. Dus verstop je verdriet niet, laat me je helpen." De tranen stromen nu over haar wangen. Ik ben blij dat ze haar gevoelens niet meer opkropt en negeert. "Altijd?" Vraagt ze, zo zacht dat ik het amper hoor. "Altijd."

Maar het enige dat er nu nog over is zijn beloftes die ik nooit ben nagekomen. Gebroken beloftes.

Heey ;)

Dankje aan iedereen die mijn verhaal al gelezen heeft! Ik heb nog niet zoveel votes, maar toch al bedankt! :)

Lees ook From Best Friends To Strangers || Larry Stylinson van @INandoNiall en volg haar ook! I love her! <3

Vote/Comment?

Love x x