вroĸeɴ proмιѕeѕ {zαyɴ мαlιĸ}

Hoofdstuk 4

Hoi :)

Ik heb me voorgenomen om meer te schrijven, want nu duurt het écht lang voor ik een nieuw hoofdstuk post.

Ik probeer één keer in de week, maar misschien lukt het niet elke week.

Ik doe veel aan sport enja, school :S

Maar hier is hoofdstuk 4 (dat rijmt, yay!)

- Zayns POV -

Ik ben de winkelstraat bijna voorbij, wanneer ik haar opmerk. Haar lange bruine haren, die blond zijn in de puntjes. Ik weet dat het niet natuurlijk is, het is gekleurd. Haar roze lippen zien er nog steeds uit als in mijn gedachten. Lichtroze en zacht. Waarschijnlijk voelen ze ook nog steeds zo. Mijn ogen glijden verder over haar gezicht en proberen in deze tien seconden alle details in zich op te nemen. Haar ogen staan angstig en in de war. Waarom?

Ik doe mijn mond open om iets te roepen, ik weet eigenlijk zelf niet wat, maar voor ik kan dat kan bedenken rent ze de straat op. Wat doet ze? Ik druk op de rempedalen, hopend dat ik nog op tijd ben. Ik toeter, ik schreeuw, maar het is te laat. Ik raak haar recht in haar ribben en ze wordt de lucht in gekatapulteerd. Ik spring uit de auto en ren op haar af. Ik wil haar naam schreeuwen, maar mijn keel zit dicht wanneer ik haar zie liggen. Haar kleine, breekbare lichaam licht in een plas bloed. Ineens hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik draai me om naar het geluid. Abbygail. Ze rent naar me toe. Ik zie iets in haar hand wat op een gsm lijkt, dus waarschijnlijk heeft de ze ambulance al gebeld. Ik draai me weer om naar Chloë en ren naar haar toe. Ik neem haar smalle gezichtje in mijn handen, maar haar ogen zijn al gesloten. "Chloë! Nee, Chloë! Blijf bij me..."

Ik zit met Abbygail in de wachtkamer. Lang. Al heel lang. Té lang om normaal te kunnen zijn. Ik kijk in Abbygails ogen en zie mijn eigen angst weerspiegeld. Ik weet dat zij zich ook schuldig voelt, zelfs al heeft zij hier eigenlijk niets mee te maken. Chloë is ook haar vriendin.

Ze grijpt mijn hand en wrijft er met haar duim over tot ik weer een beetje ontspan. Maar veel ontspannen lukt niet. "Rustig maar, Zayn. Je mag je niet schuldig voelen. Ze is zelf de straat op gelopen. Ze was verward, ik weet alleen niet door wat." Ik knik, praten lukt niet vanwege de brok in mijn keel. Ik kijk haar dankbaar aan. Abbygail en ik kennen elkaar eigenlijk niet zo goed, maar ik voel dat ze er zal zijn voor me als we weten wat er met Chloë is gebeurd. En ik beloof mezelf dat ik er ook zal zijn voor haar.

"Familie of vrienden van Chl-" De dokter komt binnen, maar ik onderbreek hem meteen. "Ja, vrienden van Chloë." Hij knikt en bladert door zijn papieren. Hij kijkt ons aan van onder zijn bril. "Ze riskeert nog steeds in een riskante toestand. Ze is veel bloed verloren. We hebben haar in een kunstmatige coma gelegd." Ik voel de tranen in mijn ogen. Riskante toestand? Kunstmatige coma? Wat heb ik haar aangedaan! Ik knipper een paar keer om de tranen weg te werken. Je sterk houden, Zayn, nu niet beginnen huilen. "Er kan maar één persoon per keer naar binnen. Wie wilt er haar het eerst zien?" Ik kijk Abbygail vragend aan. Ze weet wat ik denk. Ik moét haar zien. Nu.

Aarzelend open ik de deur van de ziekenhuiskamer. Ik durf amper naar haar te kijken, bang voor wat ik zal zien. Ik verzamel al mijn moed en stap naar het ziekenhuisbed, in het midden van de kamer. Ik kijk pas naar haar, wanneer ik naast haar op het bed ga zitten. Het eerste wat ik zie zijn haar wimpers. Lang en vol. Het ziet er eigenlijk uit alsof ze gewoon ligt te slapen. Maar dan merk ik alle draadjes en buisjes aan haar lichaam op en de gedachte verdwijnt meteen.

Ik raak haar wang zachtjes aan. Eigenlijk bijna niet, maar ik ben bang om haar pijn te doen. Ik zou zo graag iets tegen haar zeggen, ookal hoort ze het niet, maar de brok in mijn keel is er nog steeds.

Mijn vingertoppen verplaatsen zich naar haar voorhoofd en ik wrijf een paar losse plukjes haar uit haar ogen. "Je bent zo mooi." Fluister ik. Even kijk ik haar hoopvol aan. Maar mijn hoop verdwijnt meteen weer. Dacht ik nu echt dat ze haar ogen zou openen bij het geluid van mijn stem? Ze kan niet eens iets horen, ze ligt in een kunstmatige coma. En als ze toch iets kon horen, zou ze niet naar me willen luisteren. Ze haat me. En ze heeft genoeg redenen om dat te doen.

Ik streel zachtjes over haar hand, hetzelfde wat Abbygail daarnet bij mij deed. Ik druk een kus op haar kleine hand. Hij voelt koud aan. Mijn ogen worden stil aan zwaarder, het is inmiddels al midden in de nacht en even later geef ik toe aan de slaap.

Ik probeer heel subtiel op haar toetsenblad te kijken, maar ik ben er niet bepaald goed in. Maar het moet wel als ik een voldoende wil halen. De laatste tijd is het eigenlijk een gewoonte geworden om bij haar af te kijken tijdens toetsen. Ik heb het geluk dat ze de beste van de klas is in wiskunde. In alles, volgens mij. En daar komt nog bij dat ze een prachtig meisje is. Iedereen wil met haar bevriend zijn. Ze kan elke jongen krijgen als ze wil, maar toch doet ze niet zo arrogant als die andere populaire meiden van de school. Volgens mij is dat de reden dat ik voor haar gevallen ben. Hard gevallen.

Ik leun een beetje naar achter om beter te kunnen kijken. Mijn ogen glijden over het blad vol met sommen. Ineens verschuift ze haar blad een beetje meer naar mijn kant toe. Haast onmerkbaar. Ik kijk opzij en ze geeft me een kleine knipoog. Ze wijst naar haar blad en ik schrijf alles van haar over.

"Beste leerlingen, vandaag krijgen jullie de toetsen van gisteren terug. Meneer Malik, de uwe was verbazend goed. Eindelijk gestudeert?" Ik knik en hoop dat hij niet merkt dat ik lieg. "Een negen. Hoe zou dat komen?" Hoor ik naast me en ik draai mijn hoofd opzij. Dat had ik beter niet gedaan, want nu kijk ik recht in haar glinsterende ogen. Ik krijg een vreemd en kriebelend gevoel in mijn buik dat ik probeer te onderdrukken. Ik glimlach even scheef naar haar. "Geen idee."

Ik pieker de hele les over wat ik tegen haar had kunnen zeggen. Ik kon haar natuurlijk bedanken, dat was ik ook van plan, maar dan voelde ik opeens dat gekriebel in mijn buik. Ik schud mijn hoofd. Ik mag niet altijd zo verlegen zijn!

De bel gaat en ik prop snel alles in mijn rugzak om er vandoor te gaan, maar ik word tegen gehouden door een smalle hand op mijn schouder. Ik kijk recht in haar mooie, blauwgroene ogen en voel het gekriebel van daarnet weer terugkomen. "Als je problemen hebt met wiskunde, wil ik je altijd helpen, hoor. Bijles misschien?" Ik weet niet goed wat te zeggen. Ik ben nu niet bepaald fijn gezelschap. De meeste mensen op school vinden me vreemd, omdat ik zo mysterieus ben en weinig vrienden heb. "Het hoeft niet als je dat niet nodig vindt..." Zegt ze aarzelend. Haar stem haalt me weer uit mijn gedachten. "Jawel! Tuurlijk wel!" Roep ik snel. "Ik kan best wat hulp ggebruiken bij wiskunde." Ik lach een beetje zenuwachtig. "Oké, zie ik je dan morgen na school?" Ik knik, nog steeds zenuwachtig van de kriebels in mijn buik. Maar ik probeer me snel te vermannen. Ze mag niet weten hoe ik over haar denk. Dat ik haar een lief, prachtig en geweldig meisje vind. "Oké, tot morgen." Zeg ik. Ze schenkt me een glimlach en drukt een kus op mijn wang. Voor ik iets kan zeggen of doen, gaat ze weg. Ik blijf als enige nog achter in de klas. Met een verward gevoel en nog steeds een brandende wang door de kus.

Ik open mijn ogen. Door het raam zie ik dat het nog donker is. Ik kijk om me heen en probeer erachter te komen waar en waarom ik niet thuis ben. Ineens komt alles weer naar boven. De winkelstraat. Het ongeluk. Het ziekenhuis. De kunstmatige coma en de riskante toestand. En dan komt haar naam in me op. De naam van het meisje dat ik bijna dood gereden heb. Chloë.

Dit was hoofdstuk 4!

Vote als je het goed vond, reageer als je ideeën of tips hebt en volg me voor meer verhalen.

Sorry als het niet snel vooruit gaat, maar ik heb het altijd heel druk met school en omdat ik veel hobby's heb. Binnenkort zijn het ook examens... D:

Maar ik doe mijn best voor jullie! :)

Nog een vraagje, willen jullie ook een hoofdstuk vanuit Abbygails POV?

Laat het me weten!

Love x x