Evet ben deli degildim gercekden belki ama beni hastaneye kaldirip, sabah aksam ilac veriyorlardi. İlaclar yuzunden birsey yiyemiyordum. İstahimi tamamen kesip, beni aynen olu gibi yapiyordu. Birsey dusunemiyor ve kimse ile konusacak enerjim kalmiyordi. Haftada bir bahceye cikartiyorlardi. Cok sikici ve baya bunalticiydi. Ben her hapdan once deli olmadigimi soyluyordum ama kimse inanmiyordu. Acaba gercekden deli miydim ? Benim kendime bile guvenim kalmamisti. Yine o küçük tek pencereli odamda yatarken kapi caldi. "Tik tik tik"
-girin
-Cem, ben doktor Aysel sana arkadas getirdik
-nasil arkadas
-odanda gordugun gibi iki tane yatak var ve iyilesme surecinde oldugunu dusunuyoruz ve devlet bu hastanelere ayrılan butceyi kesti o yüzden odalari birlestirmek zorundayiz
-peki ama tekrar soyluyorum ben deli degilim!!!
-tamam biliyoruz deli degilsin simdi kapiyi aciyorum, yerinden kalkma.
-tamam peki kalkmiyorim
Cart diye bi sesle kapi yavas yavas acildi. İceriye cocuk girdi ve kapiyi hemen kapattılar. Cocuk biraz deliye benziyordu. Kucuk boylu ufak tefek biseydi ama ten rengi cok ilgimi cekmisti. Bembeyaz kar gibiydi. Ve sanirim benden kucuktu.
-merhaba ben Cem
-merhaba bende Tarik
-nasilsin
-deliyim sen nasilsin
-bende deliyim
-surasi benim yatagim sanki
-gel gel burasi yat aksama kadar yatacan buraya
-biliyorum ben yan odadaydim ayni oda bende de vardi bayadir bende cekiyorim burayi aslinda deli degilim ama yatirdilar iste
-bende deli değilim benide yatirdilar
Diye bi konusma gecti aramizda. Her hafta annemle ve babamlar benim yanima geliyor. Haplari bana vermeye devam ediyorlardi. Ama artik konuscak birim vardi. Yeni arkadasim Tarik. İnsallah Mustafa gibi olmaz. Tarik guvenilir birine benziyordu. Umarim guvenimi karsilayacak biri olur....
