Ποτέ μην με αφήσεις

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2016

Σήμερα,όπως και καθε χρονο,ξεκινάει η ίδια βαρετή σχολική χρόνια. Ενα πράγμα βαριεμαι παρα πολύ στην ζωή μου.Το σχολείο.Δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα απο αυτό.Ειδικα φέτος που είμαι και στην Α'Λυκειου.Τουλάχιστον πηγαίνω σε επαγγελματικό λυκειο οποτε πιστεύω πως δεν θα υπάρχει τόσο ανγχος για φετος. Πάντως απο την αλλη είναι ωραία να πηγαίνεις σχολειο,βρίσκεις τους φιλους σου,κραζεις κάτι βλήματα του σχολειου σου,κοροϊδευεις τους καθηγητές,κανεις κοπανες κτλπ. Α ναι!Ξέχασα να σας συστηθω.. Ονομάζομαι Στεϊσι και είμαι 16 ετων. Ζω στην,κατα την γνώμη μου ξενερωτη,Καρδιτσα. Όπως είπα και πριν είναι αλλη μια σχολική χρονια. Να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου βασικα. Κάποιοι,βασικα σχεδόν όλοι,όταν με βλέπουν κατα κάποιον τροπο φοβουνται.Ισως είναι απο το στυλ μου.Πως είναι το στυλ μου? Εε... Απλα προτιμώ να ντυνομαι στα μαύρα,να εχω piercings,να ακούω ροκ μουσική και μέταλ και γενικά μολις συμβαίνει καποια παρεξήγηση με τους λεγόμενους καγκουρες,είμαι η πρωτη που είναι παρουσα.Anyway,περπατω προς το σχολείο ακούγοντας το This Means War των Avenged Sevenfold. Παιζει να είναι το μονο τραγούδι που κατα κάποιον τροπο με εμψυχώνει γι αυτό το αγαπώ και τόσο πολύ. Καθώς περπατουσα αισθανθηκα ενα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου. Μα ποιος άλλος?! Το κολλητουμπινακι μου ο Στέργιος κι απο πίσω το υπολοιπο "crew".Σε αυτήν την παρέα είμαστε 10 ατομα,5 κορίτσια και 5 αγορια. Οφείλω να ομολογήσω πως είναι τα καλυτερα ατομα!Πραγματικα βοηθαμε ο ένας τον άλλον και είναι τα μοναδικά παιδια που μέσα στα 16 χρόνια μου δεν έχουν προδώσει ποτε την φιλια μας.Να σας τους συστήσω. Λοιπον τα κορίτσια είναι : Η Μαίρη,η Κέιτ,η Βίκυ,η Τζορτζινα και εγώ. Τα αγορια είναι : Ο Στεργιος, ο Σινιστερ, ο Τζίμυ,ο Κωστας και ο Πίτερ . Αφού τους βλέπω και χαιρετιθικαμε,κατευθυνθηκαμε προς το προαύλιο του σχολείου. Βγάζω τα ακουστικά έτσι ώστε όλοι από την παρέα μου να ακούνε το ίδιο αγαπημένο μας τραγούδι. Ενώ περπατούσαμε, βλέπαμε τους παλιούς μας συμμαθητές, οι οποίοι είναι όλοι φυτά γι αυτό άλλωστε πήγαν σε γενικο λυκειο,να μας κοιτάνε με μισό μάτι.Ο Σίνιστερ πετάγεται και λέει,
-Πόσο θα μου λείψουν τα φυτά της τάξης μας από το γυμνάσιο.Θυμάστε πόσο σπαστικά ήταν; ;
Απαντάει ο Πίτερ:
-Πω ρε ναι μαλακα! Τουλάχιστον κάποιους είχαμε και εμείς να πετάμε τις κιμωλίες στα κεφάλια..
-Ρε Πίτερ δεν νομίζεις όμως πως εσείς τα αγόρια το παρακάνετε λίγο το θέμα;;
-Όπα ρε Βίκυ... Θες να μου πεις δηλαδή ότι τζάμπα ήταν η μπουνιά που έχωσα στον Δημήτρη όταν άρχισε να μου λέει τον νόμο του Νεύτωνα στην Φυσική στην Β'Γυμνασιου?!, απαντάει ο Τζίμυ.
-Ρε παιδιά σκάστε λίγο σαν 5χρονα κάνετε, τους απαντώ χασκογελοντας.
Αργότερα ακούσαμε να χτυπά το κουδούνι κι έτσι συγκεντρωθηκαμε στο κεντρικο προαύλιο του σχολείου μας και αργότερα μας έβαλαν στα τμήματα μας. Από όλη την παρέα μου κατέληξα να είμαι μόνο με την Βίκυ και τον Σίνιστερ στο ίδιο τμήμα.

Σημείωση:Επειδή γράφω πρώτη φορά βιβλίο θα ήθελα να μου πείτε αν σας άρεσε ή όχι. Θα ήταν ωραίο επίσης αν προτινατε άλλες ιδέες για κάτι που δεν σας άρεσε :)