Źródło Nadziei

Prolog

Obudził mnie płacz. Przeraźliwy, piskliwy szloch małej dziewczynki. Otworzyłam niechętnie oczy i ujrzałam w ciemności, jak do mojej sypialni wchodzi Kate - moja kochana wnuczka. Usiadłam na łóżku i spojrzałam na nią z troską.

- Co się stało aniołku? – Zapytałam i posadziłam ją sobie na kolanach. Zaczęłam gładzić ją po delikatnych, kasztanowych włosach i tulić do siebie, jakby chcąc obronić ją przed całym złem tego świata.

- Przyśnił mi się koszmar. – Zaszlochała dziewczynka.

- Ojej, to niedobrze. – Westchnęłam cicho. – Co takiego ci się śniło?

- Byłam w ciemnym lesie pełnym potworów! Chciały mnie zjeść! – Wybuchła jeszcze większym płaczem niż przedtem.

Ukołysałam ją lekko po czym zapytałam:

- I co zrobiłaś?

Spojrzała na mnie pytającym wzrokiem. Łzy spadały z jej policzków, przypominając mi deszcz spadający z nieba dnia 2 sierpnia 1940 roku. Gdy teraz patrzyłam w jej mokre od płaczu powieki, wydawało się, że mam przed sobą burzowe chmury.

- No jak to co? Schowałam się i zaczęłam płakać! – Odpowiedziała, jakby nie widziała innego wyjścia z tej strasznej sytuacji.

- Nie próbowałaś stawić im czoła? – Dalej gładziłam ją po włosach i przyglądałam się jej zdziwionemu wyrazowi twarzy.

- Jak miałam ich pokonać? Jestem tylko małą dziewczynką, nie miałam z nimi szans.

Kołysałam ją lekko, żeby mogła się uspokoić, a sama odbiegłam myślami do mojej dalekiej przeszłości. Do czasów, kiedy byłam jeszcze młodą kobietą i tak samo jak teraz Kate, nie wierzyłam w to, że można wygrać z czymś, co jest od nas potężniejsze i liczniejsze. Uśmiechnęłam się na wspomnienie dużych, ciemnych oczu i radosnego wyrazu twarzy pewnego z polskich lotników, który w pewnym sensie zmienił moje życie.

- Uwierz mi kochanie – szepnęłam cichutko – dopóki walczysz, jesteś zwyciężczynią, i nawet jeśli polegniesz – znajdą się ludzie, którzy pójdą w twoje ślady i dokończą to, co zaczęłaś.

Kate popatrzyła na mnie ze zdziwieniem, ale nic już nie mówiła. Ułożyła się obok mnie i zasnęła spokojnie. Zaś ja sama siedziałam tak jeszcze długi czas wpatrując się w okno. Wspomnienia zaatakowały mój umysł. Zaczęły mi się przypominać martwe, zakrwawione, ludzkie ciała, bomby i strzały, które rozbrzmiewały w Wielkiej Brytanii prawie codziennie, Messerschmitty i złowrogie niebo, które mogło przynieść nam zagładę albo zwycięstwo – które było jednocześnie sprzymierzeńcem i jednocześnie wrogiem. Ale na tle tych wszystkich okropności było jednak coś, co miało miejsce podczas Bitwy o Brytanię. Coś, co sprawiło, że mimo wszystko dobrze wspominam swą młodość. Coś, a raczej ktoś, kto zmienił moją osobę i całe moje życie w zaledwie kilka minut. Człowiek, który wraz ze swoimi rodakami udowodnił Wielkiej Brytanii, że zwycięstwo jest możliwe nawet wtedy, kiedy pozornie wydaje się to niewykonalne.