BİR UMUT

ZAMAN

Bu bölümü çok zor yazdım. Sizden bi ricam var kitapla ilgili bir fikriniz olursa bana mesaj atın olur mu ?

°° Multimedyadaki Can °°

Çay bahçesine geldiğim de daha Can gelmemişti. Bende hemen bir yere oturup çay istedim. Can'ın daha gelmemiş olması işime gelmişti. O geldiğin de ne diyeceğimi düsünmeye başladım. Çok heyecanlıydım. Ama yine de bu işi bugün bitirmeye kararlıydım. O sırada Can'ın arabasını gördüm. Durdu. Sonra bana doğru gelmeye başladı. Heyecanım gitgide büyüyordu. Ayağa kalktım. Tam karşıma geldi.

"Hoşgeldin Can"

"Hoşbuldum Deniz." diyeceğim konuşacağım her şeyi unutmuştum. Off yaa ne diyecektim ben.

"Nasılsın ?"

"İyi sayılırım sen ?"

"Bende iyi sayılırım." ayyy resmen kalbim çıkacak gibi çarpıyordu.
"şeyy.. ben seni buraya çağırdım çünkü.."

"Çünkü ney devam et "

"Çünkü.. bu işe bi son vermek istedim." Can'ın bi anda rengi gitti.

"Nasıl yani?"sesi korkmuş gibi çıktı.

"Sen bana dün bir şey itiraf ettin ya hani "

"Evet seni seviyorum."

"Ben.. Çok şaşırdım ve bütün gece düşündüm. Buraya gelirken de düşündüm. Ben seni daha tanımıyorum. Ve tanımak istiyorum. Senin de tahmin edebileceğin gibi birilerine güvenmek benim için çok zor. Ama senden de bu yüzden uzaklaşmak istemiyorum. Yani arkadaş olalım. Şimdilik yani tanıyana kadar birbirimizi."

"Arkadaş olalım öyle mi ? Tamam arkadaş olalım."

"Neden beni anlamıyorsun ? Birine güvenmem o kadar zor geliyorki sanki yarı yolda bırakılacakmışım gibi geliyor hep ."

"Ben seni yarı yolda bırakmam"

"Tamam ama yinede zaman ihtiyacım var"

"Zamana mı ihtiyacın var? Peki tamam öyle olsun ama şunu bil ki ben seni seviyorum ve bundan ötesi yok. " Can'ı ilk defa bu kadar sinirli görüyordum. O güzel masmavi gözleri , benim icinde kaybolmak istediğim gözleri simdi buz gibiydi.

Hiç bir şey demedim. Ama bende sinirlenmiştim. Tabi onun kadar değildi ama yinede beni anlayamaması beni deli etmişti. Gerçi beni anlamaması normaldi. O annesiyle babasının güvenli kollarındayken ben yorganıma sarılmıs ve tek başınaydım. Gözlerimin sulandığını hissettim. Ama şimdi ağlamamalıydım.

"Tamam sen beni anlayamayacaksın. Sadece seni tanımak inanmak, güvenmek istiyorum. Sen bunu anlayamıyorsun. Daha fazla konuşmak istemiyorum.

"Bak ben özür dilerim. Ama ne yapayım seviyorum seni. Tamam sen ne zaman istersen olur. Tabi istersen. "

"Hadi dükkana gidelim zaten geç kaldık." daha fazla bu konu hakkında konuşmak istemiyordum. Arabaya doğru gittim ve hemen bindim. O da bindi. Arada bana bakıyordu. Ama ben hiç bakmıyordum ona. Erkeklerin hepsi böyleydi. Hepsi aynı mantıktaydı. Kız hemen sevgili olmazsa onu sevmiyor diye algılarlardı. Halbuki kızın tek isteği emin olmak, güvenmek. Ama nerde bu anlayış onlarda.

"Dükkana geldik inebilirsin Deniz ' arkadaşım' " beni anlamamakta hala ısrar ediyordu. Sadece kızgın bir bakış atıp arabadan indim. Arkadaşmış sanki ben ona ömür boyu kanka olalım dedim yaa.