Bir kızın intihar mektubu... (Kendim yazdım.)
Bu mektubu size yukarıdan yazıyorum. Çok yukarıdan...
Nasıl bir duyguymuş öğrendim. Herkese gökyüzü kadar yukarıdan bakmak güzelmiş. Onları küçümser gibi... Zamanında sizde bana o kadar yukarıdan bakmıştınız. Şimdi gidiyorum. Böyle klişe sözlerden hoşlanmam aslında, ama siz bu mektubu okurken ben size yukarılardan çok uzaklardan bakacağım.
Bir zamanlar en çok sevdiğim arkadaşım... Sana da son sözlerim var... Meğer beni hiç sevmemişsin. Anlamalıydım aslında, nasıl da safım ? Zaten beni kendinizden soğutmak için ya da dışlamak için her yolu deniyordunuz... Başardınız da. Sizden çok daha uzaklardayım şimdi.
Şevval... 14 yılımı paylaştığım canım kardeşim.... Seni hep çok sevdim. Zaten küssekte barışsakta hiç ayrılmadık. Sen, ben ve Berre... Çok delirmişliğimiz var. Asla unutamayacağım anılarımız... Sizinle az eğlenmemiştik. Neyse belki 30-40 yıl sonra yıldızlarda buluşuruz.
Annem... Ona söyleyecek çok sözüm yok zaten. Bir kere yaralarımı sarsaydı belki daha mutlu olurdum. Yarama tuz basmak yerine bir kez olsun bana gülümseyip ilk ve son kez sarılsaydın bana şimdi sol yanımda bir taş değil kalp taşırdım... Neyse ailemden son 2 kişiye daha söylemek istediklerim var. Ne kadar uzun ölmüşüm yaa..
Kardeşim... O olmasaydı belki hayatım daha iyi olabilirdi. Ailem beni daha çok severdi. Deli muamelesi görmezdim. Cinayet romanları okuyup seri katil olmak istemezdim. Daha çok sevgi gösterirlerdi. Sanırım bu yüzden bu kadar acımasızım.
Babam... Bana hep söz veren ama hiç sözünü tutmayan babam. Ben de ayrı bir salağım zaten de o yalanlara tutunuyorum. Avutuyorum işte kendimi "Biliyorum tutar o sözünü" diye... Hoş, hiç bir dediğim olmadı ya...
Hepiniz hayatımı mahvettiniz. ÖLDÜĞÜM İÇİN UMARIM MUTLUSUNUZDUR...
