Talkin' Walls (Ελληνικό)

Εννιά.

Η Αγγέλα είχε μείνει να κοιτάει με το στόμα ορθάνοιχτο αυτό που υπήρχε στο τοίχο μπροστά της. Εκατομμύρια ερωτήσεις και σκέψεις βούιζαν μέσα στο κεφάλι της αλλά της ήταν αδύνατο να βγάλει μια άκρη για αυτό που έβλεπε.
Η Εύα έτρεξε κοντά της. Της είχε τηλεφωνήσει σε έξαλλη κατάσταση.
"Δεν το πιστεύω!" αναφώνησε η Αγγέλα για πολλοστή φορά.
Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν στη συμβατική ζωή της Αγγέλας.
Μπροστά της βρισκόταν ένα αρκετά μεγάλο γκράφιτι που κάλυπτε το μισό του ψηλού τοίχου της πολυκατοικίας. Δεν ήταν η ομορφιά του που είχε συγκλονίσει την Αγγέλα όπως συνήθως. Ήταν βέβαια εξαιρετικό αλλά το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί η Αγγέλα εκείνη τη στιγμή ήταν το τι απεικόνιζε. Το κεφάλι μιας κοπέλας ζωγραφισμένο μαύρο και άσπρο και και γύρω γύρω διάφορα σχέδια που απεικόνιζαν εικόνες μιας πόλης σε κόκκινα και γκρι. Η κοπέλα είχε ζωγραφιστεί ώστε να φαίνεται ξεχωριστή και απόμακρη αλλά δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία. Ήταν όμοιες. Η Αγγέλα είχε μείνει να κοιτάει με έκπληξη και φόβο τον εαυτό της ζωγραφισμένο σε γκράφιτι.
Πλησίασε και άγγιξε το χρωματισμένο τοίχο. Κοίταξε προσεχτικά τις εικόνες. Ένα κόκκινο τρένο που έτρεχε ιλιγγιωδώς, ένας κουστουμαρισμένος κύριος που περπατούσε, μια κοπέλα με γυρισμένη την πλάτη της που κοιτούσε έξω από ένα παράθυρο, δύο παιδάκια να βγάζουν τα κεφαλάκια έξω από τα παράθυρα ενός αυτοκινήτου, ένας γκρίζος τηλεφωνικός σταθμός, μερικά κόκκινα χαρτονομίσματα σε διάφορα σημεία σαν να τα παίρνει ο αέρας, ένα αγόρι με κουκούλα που φαινόταν να κοιτάει τον ουρανό και άλλες πολλές μικρές εικόνες γύρω από την κεντρική φιγούρα της κοπέλας. Είχε κοντά ροζ μαλλιά και μωβ μάτια ενώ φορούσε μια μαύρη ζακέτα και ένα κόκκινο κασκόλ που έκρυβε το κάτω μέρος του προσώπου της. Και παρόλο τις μικροδιαφορές ήταν φανερό. Ήταν η Αγγέλα.
Είναι σαν να βλέπεις μια φωτογραφία από την παιδική σου ηλικία. Δεν σου μοιάζεις τόσο πλέον αλλά ξέρεις ότι είσαι εσύ.
Η κοπέλα έβαλε τα γέλια και η Εύα την κοίταξε ανήσυχη και παραξενεμένη.
"Δεν είμαι εγώ! Δεν γίνεται! Είναι απλώς τυχαίο, δεν το βλέπεις;" είπε χαμογελώντας περίεργα. Η Εύα δεν απάντησε για λίγο. Ήταν σκεπτική.
"Είδες την αφιέρωση; Μπορεί να δίνει κάποιο στοιχείο." είπε τελικά.
"Ποια αφιέρωση;" ρώτησε η Αγγέλα και ακολούθησε με το βλέμμα της το χέρι της Εύας που έδειχνε στη δεξιά άκρη του γκράφιτι μια σειρά με άσπρα γράμματα. Πλησίασε να το δει από κοντά και το γέλιο της κόπηκε μαχαίρι.
'Don't get lost in the crowd my dear G! MM.'
...my dear G!
Στο γκράφιτι ήταν όντως εκείνη. Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζε ότι θα σπάσει.
Ένιωσε σαν να είχαν βγάλει ένα μυστικό της στη φόρα.
Σαν κάποιος να είχε διαβάσει ένα παιδικό της ημερολόγιο, είχε κόψει μια σελίδα και την είχε κολλήσει σε έναν τοίχο για να τη δουν όλοι.
"Έυα..." ψιθύρισε.
"Γιατί αναστατώθηκες έτσι;" τη ρώτησε η φίλη της.
"Dear G...Ευά εγώ είμαι, είναι για μένα!" φώναξε σχεδόν η Αγγέλα.
"Έλα πολύ γρήγορη είσαι στην αποκρυπτογράφηση!"
Η Αγγέλα αναστέναξε.
"Ο μπαμπάς μου, πέρα από τον μπαμπά του Βασίλη, έχει άλλον έναν αδερφό στην Αμερική όπως σίγουρα θυμάσαι. Μας είχε επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια όταν εγώ ήμουν πέντε χρονών. Είχε φύγει στα δεκαέξι του, έχει κάνει οικογένεια εκεί και καμμιά φορά δεν μιλάει καλά ελληνικά. Εμένα με έλεγε Άντζι. Εγώ επειδή φυσικά δεν ήξερα αγγλικά τότε, δεν άκουσα καλά ή κάτι τέτοιο διέδιδα γενικά ότι με λένε Τζι. Όταν ο θείος το κατάλαβε έβαλε τα γέλια και μου έδειξε το συγκεκριμένο γράμμα. Θα είναι το μυστικό σου όνομα μου είπε. Και όντως έτσι ήταν γιατί κανείς δεν το έμαθε πέρα από το Βασίλη. Πως γίνεται να το ξέρει αυτός που έκανε το γκράφιτι;" τελείωσε αναστατωμένη. Η Εύα την κοιτούσε έκπληκτη.
"Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Άμα ήταν μόνο η ζωγραφιά μπορεί..
μπορεί να φανταζόμασταν πράγματα. Αλλά τώρα έχει και την αφιέρωση, το όνομα. Πολλές συμπτώσεις! Αυτός ο καλλιτέχνης σε γνωρίζει πολύ καλά! Λες να είναι ο ξάδερφος σου;"
"Αποκλείεται! Είμαι σχεδόν συνέχεια μαζί του. Και άλλωστε ποτέ δεν ασχολήθηκε με τη ζωγραφική ή κάτι παρόμοιο! Ούτε στα πρότζεκτ του σχολείου δεν συμμετέχει! Πως στο καλό θα μάθαινε να κάνει κάτι τέτοιο; Και στην τελική γιατί να το κάνει;"
Ναι ο Βασίλης είχε πολλά μυστικά. Η θεωρία της Εύας όμως ήταν τραβηγμένη.
Όπως και όλη η κατάσταση.
"Και σε αυτά τα δύο χρόνια που ήταν κλεισμένος στο σπίτι και δεν κάνατε παρέα;" προσπάθησε η Εύα να λύσει το μυστήριο. " Μπορεί να είναι φυσικό ταλέντο." πρόσθεσε.
"Και η τεχνική και όλα αυτά; Και γιατί, ξαναλέω. Δεν καταλαβαίνω τίποτα!"
Η Εύα κοίταξε προβληματισμένη την πρόταση. Τα δύο τελευταία γράμματα δεν ήταν σαν τα άλλα. Ήταν πιο αφηρημένα και πιο καλλιτεχνικά.
"Τι είναι το ΜΜ;" ρώτησε περίεργη.
"Δεν έχω ιδέα!" απάντησε η Αγγέλα που φαινόταν εντελώς χαμένη. Η φίλη της την λυπήθηκε.
Μανώλης, Μάνος, Μένιος, Μάριος, Μερτίκιος, εντάξει αυτό είχε αρχίσει να ξεφεύγει.
Στερεοτυπικά τα αγόρια έκαναν γκράφιτι. Τα στερεότυπα ήταν για το παρελθόν.
Μαρία,Μελίνα,Μαργαρίτα.
Και αν ήταν παρατσούκλι;
Μελλοντικός Μεγαλοεπιχειρηματίας.
Πολύ καπιταλιστικό για κάποιον που κάνει γκράφιτι σε τοίχους.
Μελένιος Μελομακάρονος.
Όχι αυτό θα ήταν το δικό της παρατσούκλι αν έκανε γκράφιτι.
Μπλε Μαρμότα.
Σκάσε Αγγέλα, γίνεσαι γελοία.
Μεγάλος Μαλάκας;
Αχ ζωγράφιζε υπερβολικά καλά για αυτό.
"Δεν φαίνεσαι και πολύ καλά. Καλύτερα να πας σπίτι σου να ηρεμήσεις. Βγάλτο και μια φωτογραφία να το δείξεις στο Βασίλη. Άμα είναι αυτός θα σου πει την αλήθεια, σίγουρα." της είπε γλυκά η Εύη.
Μήνας Μετανοίας.
Πολύ θρησκευτικό.
Η Αγγέλα έκανε ότι της είπε, την αγκάλιασε και σιωπηλή πήρε το δρόμο για το σπίτι της.
Dear G...Don't get lost in the crowd... Να μην χαθώ στο πλήθος...Σαν να ξέρει για το όνειρο μου που ποτέ δεν πραγματοποίησα. Σαν να ξέρει ότι φοβάμαι...
Πως τα ξέρει όλα αυτά;!
Προχωρούσε σαν ρομπότ. Αυτόματα. Ένιωθε χαμένη μέσα στα τόσο έντονα συναισθήματα. Φοβόταν λίγο -πολύ!- για το τι μπορούσε να σημαίνει αυτό το γκράφιτι που της ήταν αφιερωμένο αλλά κάπου βαθειά μέσα της ένιωθε...περήφανη! Αυτός ο καλλιτέχνης με κάποιο τρόπο την είχε σκεφτεί. Είχε νοιαστεί αρκετά για να φτιάξει ολόκληρο γκράφιτι. Και ήταν αλήθεια ένα πολύ ωραίο γκράφιτι...
"Αγγέλα;!" φώναξε κάποιος μέσα στο αυτί της. Γύρισε απότομα τρομαγμένη.
"Ξέρεις πόση ώρα σε φωνάζω;" της χαμογέλασε ο Χάρης.
Μάτια Μπλε.
Αγγέλα ξεκόλλα.
"Α, ναι; Ήμουν λίγο αφηρημένη!"
"Κάτι κατάλαβα!" είπε το αγόρι και της έκλεισε το μάτι. "Είσαι καλά; Φαίνεσαι πολύ αναστατωμένη!" πρόσθεσε αλλάζοντας ύφος.
Η Αγγέλα έβγαλε το κινητό για να του δείξει τη φωτογραφία και να του εξηγήσει αλλά απότομα σταμάτησε. Κάτι της έλεγε να κάνει πίσω. Πρώτον δεν ήθελε να μάθει πολύς κόσμος ότι βρισκόταν ζωγραφισμένη σε έναν τοίχο από έναν άγνωστο, ανώνυμο καλλιτέχνη. Από την άλλη ο Χάρης αν του το ζητούσε, δεν θα έλεγε τίποτα. Όμως ήταν και άλλα. Αν ο Χάρης θύμωνε που κάποιος ενδιαφέρονταν τόσο πολύ για εκείνη; Αλλά και αυτή της η σκέψη δεν έβγαζε νόημα. Υποτίθεται δεν ήθελε να υπάρχει σε έναν τοίχο.
Εντάξει ήταν κάπως κολακευτικό.
Τρομακτικό.
Με έκανε υπέροχη.
Με έκανε επισόδειο για το Criminal Minds.
Μαγικός ... Μάγος;
"Λοιπόν; Τι σου συμβαίνει;" τη ρώτησε διακόπτοντας τις σκέψεις της. Η Αγγέλα πήρε μια βαθειά ανάσα και τον κοίταξε στα μάτια.
"Τίποτα. Είμαι καλά." είπε σταθερά και συνέχισε να προχωράει. Ο Χάρης έμεινε πίσω εμβρόντητος. Εκείνη δεν τον έβλεπε αλλά αυτός πήγε κάτι να πει αλλά το μετάνιωσε.
Κάτι ψυθίρισε αλλά δεν τον άκουσε κανείς.
Την ίδια στιγμή λίγα μέτρα πιο πέρα, καθώς προχωρούσε, η Αγγέλα μετάνιωσε τη συμπεριφορά της αλλά ήταν πολύ κουρασμένη με όλα αυτά και το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει σπίτι και να μιλήσει στο Βασίλη. Θα του εξηγούσε αργότερα.
Και κάπως έτσι έφτασε στο σπίτι του ξαδέρφου της και χτύπησε το κουδούνι σαν σε όνειρο. Της άνοιξε η Μαρίνα και την ενημέρωσε ότι ο Βασίλης βρισκόταν στο δωμάτιο του. Επίσης την πληροφόρησε ότι είχε δει και άλλη ταινία από τότε που έφυγε ενώ της πρότεινε να αφήσει το Βασίλη που θα βγει σε λίγο και να παίξει μαζί της. Η Αγγέλα την αγνόησε και όρμησε προς το δωμάτιο του ξαδέρφου της.
"Βασίλη!" φώναξε κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Εκείνος χάζευε στον υπολογιστή.
"Τι έγινε;" πετάχτηκε αυτός τρομαγμένος.
"Δες!' είπε η Αγγέλα και του έδειξε την φωτογραφίας με το γκράφιτι στο κινητό της. Ο Βασίλης δεν έδειχνε να καταλαβαίνει. Χαμογέλασε.
"Τι είναι αυτό photoshop; Τέλειο είναι πάντως!"
"Δεν είναι photoshop! Δεν βλέπεις τι είναι;" φώναξε η Αγγέλα εκνευρισμένη.
"Γκράφιτι;" είπε διστακτικά ο ξάδερφος της κοιτώντας την παραξενεμένος. "Εσύ το έφταξες;" πρόσθεσε ξαφνικά ενθουσιασμένος. "Πως όμως το έκανες;" απόρησε και πλησίασε την οθόνη. Η Αγγέλα έχασε την υπομονή της.
Η ευφυία δεν είναι κοινή στην οικογένεια.
"Λοιπόν, πρόσεξε με! Είναι γκράφιτι, στο τοίχο κοντά στο φροντιστήριο και δεν το έκανα εγώ. Αλλά...μήπως βλέπεις κάτι παράξενο;"
"Ναι! Μοιάζει με εσένα! Τέλειο;" απάντησε ενθουσιασμένος εκείνος.
"Εγώ είμαι! Τέλειο;" πέταξε η Αγγέλα με τον πιο ειρωνικό τόνο  της."Δες και την αφιέρωση τώρα!" φώναξε και άλλαξε τη φωτογραφία για να δείξει μια άλλη κοντινή της αφιέρωσης.
Ο Βασίλης γούρλωσε τα μάτια.
"G? Γουάου! Ποιος που κάνει γκράφιτι σε ξέρει τόσο καλά;" της έκλεισε το μάτι.
Ξαφνικά χλώμιασε.
"Κανείς! Αυτό είναι το θέμα! Δεν έχω ιδέα ποιος το έκανε ή γιατί! Ούτε πως γνώριζε!"
Ο Βασίλης έμεινε σιωπηλός.
"Είναι όντως περίεργο...Μην αγχώνεσαι όμως θα βγάλουμε άκρη!" της είπε αργά κοιτώντας τον τοίχο πίσω της.
Ο Βασίλης φαίνεται να πιστεύει το σενάριο του Criminal Minds και όχι τον ρομαντικό ροκ έρωτα που ...ΑΓΓΕΛΑ ΣΚΑΣΕ.
"Βασίλη..." ξεκίνησε διστακτικά. "...μόνο εσύ ξέρεις για το G...μήπως έχεις κάτι να μου πεις;" τον ρώτησε τελικά ήρεμα.
"Όχι, αγγελάκι δεν έχω κάτι να πω. Δεν έχω ιδέα πως το έμαθε. Χρησιμοποιούσα αυτό το παρατσούκλι πολύ πολύ σπάνια για σένα και τώρα έχω τουλάχιστον δύο χρόνια..." είπε και σταμάτησε απότομα. Έξειξε ακόμα πιο αναστατωμένος και κοίταξε κάτω. Η Αγγέλα το παρατήρησε.
"Τι έγινε;" τον ρώτησε ανυπόμονη να μάθει περισσότερα. Ο Βασίλης κοίταξε το ρολόι του.
"Έχω κανονίσει και πρέπει να ετοιμαστώ." είπε σπρώχνοντας την απαλά προς την πόρτα. "Γιατί δεν ρωτάς τους καινούριους σου φίλους;" είπε φανερά θυμωμένα πριν της κλείσει την πόρτα κατάμουτρα.
Καινούριους φίλους; Οι καινούριοι φίλοι που με ζωγραφίζουν σε έναν τοίχο;
Μακάρι να τους ήξερα για να τους ρωτούσα!
Η Αγγέλα προχώρησε άφωνη προς την έξοδο.
Περπατησε μέχρι το σπίτι της και σωριάστηκε σε ένα σκαλί της εισόδου.
Αστυνομία;
Δεν το έβρισκε έγκλημα. Ναι την ακρίβεια το έβρισκε εγκληματικά όμορφο.
Από την άλλη ήταν η Αγγέλα. Η ζωή της ήταν μέτρια. Κανονική. Χαριτωμένη. Είχε τους γονείς της. Την Εύη. Την υπόλοιπη παρέα. Το μυστηριώδη Δημήτρη.
Και χέι!
Ισως να θριαμβεύε και σε άλλον τομέα αν ο Χάρης αποφάσιζε να κάνει κίνηση. Η ζωή δεν ήταν και τόσο άσχημη τελικά. Ήταν ότι την άφηνε η Αγγέλα να ήταν.
Ποιος λοιπόν εισέβαλε στη ζωή της;
Πως διαχειρίζεσαι τη γνώση ότι ένας τοίχος της πόλης σε απεικονίζει; Μιλάς με περηφάνια για αυτό ή δείχνεις φόβο; Το φωνάζεις ή είναι μυστικό που το κρατάς φυλαγμένο;
Βγήκε έξω και κοίταξε για άλλη μια φορά την φωτογραφία που είχε μείνει στην οθόνη του κινητού της. Ο ζωγραφισμένος εαυτός της κοίταζε στο άπειρο σαν να ήξερε.

~σιτ τζαστ γκοτ ρίαλ.
ΣΟΣ!
!!!Χέι σκεφτόμουν ότι αυτή η ιστορία θα έχει μέσα βρισιές όταν το θεωρώ απαραίτητο και ίσως και να αναφέρει πολύ σοβαρά ζητήματα που αποτελούν trigger για κάποιους ανθρώπους. Οπότε σας το αναφέρω εδώ. !!!
-G :)