Önceleri masum bir çocuktum, hatta çok saf olduğum bile söylenirdi. büyüdükçe masumiyet biraz daha azaldı o eski gülümsemeyi yapamaz hale geldim hayat her geçen gün dahada yoruyodu beni 19 yaşımda saçlarımda beyaz olmasının nedenide buydu sanırım. artık hiçbişey eskisi gibi değildi büyükmüştüm hayatı tanımıştım ve bir kız sevmiştim sanırım hayatımın dönüm noktasıda bu oldu. önceleri bazı şeyler bana heyecan verirdi bazı şeyler sevindirir bazı şeyler mutlu eder bazı şeyler ise üzerdi. o kızı sevmek zordu aslında sevicegimi hiç düşünmemiştim yada uzaktaki birini sevicek kadar aptal olmagımı düşünürdüm. o işlerin hiç öyle olmadıgını anladım, gönül ferman dinlemezmiş. o benim hayatımı değiştirdi. ondan sonra bambaşka biri oldum, sanki içimdeki bütün duyguları söküp almışta bi kalbimi bırakmış sadece onu sevebilim diye.. sanırım bü yüzden iki yıldır başka kimseye yaklaşamıyorum, başkasını sevmek aklımdan geçse bile kalbim buna hiç müsade etmedi, 'bendeki sen' işte sanırım bu kalp senin sözünden hiç çıkmıyor.
