NİSAN

3.Bölüm

Yaşadığımız anıların bazılarını unutmak isteriz.Unutmak istediğimiz anılar gün geçtikçe bize daha çok yaklaşıyor,gün yüzüne çıkıyordu.Acı çektiysek acı çektiren insanları öldürmek,mutluysak o anın hep yaşanmasını isteriz.

Anılarımın geçmişte kalmasını istemiştim.Yeni bir aile bulmuşken,anılarımın tazelenmesi oldukça faklı bir duygu hissettirtiyordu.Farklı..Her zaman farklı. Nasıl insanlar farklı özelliklere sahipse, benimde farklı duygularım vardı.İlk defa hissettiğim duygular.Nefreti,sevmeyi,ölmeye yakın olduğumuz andaki durumlarda hissettiğim duygular.Gökyüzündeki bulutlar gibi her dakika yön değiştiren duygularım vardı.

Karşımda duran sarı saçlı kıza baktım.Benim en yakın arkadaşımdı. Arkadaşım dediğim insan beni bırakıp gitmişti.İçimde birşeylerin kıpraşmasıyla, titredim.Gözlerim yavaş yavaş sulanmaya başlamıştı..Eski Defne değildi.Yüzündeki şaşkınlık ifadesi git gide artıyordu.Yüzüme onun görmek istemeyeceği  nefret dolu ifadeyle gözlerine baktım.Uzun zamandır görmemiştim.Fiziksel olarak değişmişti ,ruhsal olarak değiştiğini zannetmiyorum.O beni küçümseyen,kıskanan insandı.
Hayatımızda kötü karakterler değişmediği sürece Defne değişmezdi.Gözlerimi sıkıca kapatıp zamanın durmasını istedim.

Kollarımın üstündeki eli hissedince gözlerimi hızlıca açtım.Bana sıkıca sarıldı.Ağladığını anlayabiliyordum,geceliğimi ıslatmıştı.Onu ittirip.Konuşmasına izin vermeden kapıyı kapatıp kitledim.Bağrışmaları ağlamaya eşlik etmişti.Susmak bilmiyordu.'Nisan Nisan aç kapıyı 'diye tekrarlıyordu.Kapının kenarına çökerek oturdum.

"Nisan yalvarırım kapıyı aç,beni dinlemelisin."dedi.Sessizce ağlıyordum yetimhaneden ayrılmadan önceki geceyi hatırlayınca hıçkırarak ağlamaya başladım.

2009,Bursa;

İki genç kız yetimhanenin akşam vakitlerinde sessizce konuşuyordu.Akşam kaçmayı planlıyorlardı.Nisan ve Defne yetimhanede arkadaşlıkları her zaman konuşulurdu.Nisan veya Defne yaralansa ikisi de birbirine yardım ederdi.Birbirlerinin hiç olmayan anne babası olmuşlardı.Acılarını üzüntülerini kendi kendilerine sarmışlardı,yağmur durmuştu.Yıldızlar gün yüzüne çıkmıştı.Yıldız kayınca ikisi de dilek dilemişti.İki genç kız tesadüfmüş gibi aynı dileği dilemişti.Arkadaşlığı hiçbir zaman bozulmasın diye.Gülümseyerek yetimhanenin balkonunda kendi yatakhanelerine geçtiler.Defne sessizce konuşmaya başladı;

"Nisan,bir günlük özgürlüğe hazır mısın canım arkadaşım" Nisan gülmemek için kendini zor tuttu.Ağzına kapatarak gülmesini engelledi.İki genç kız yetimhanede kaldıkları süre boyunca sıkılmışlardı.On sekiz yaşını beklemeden özgür olmak istiyorlardı.

"Hazırım"dedi Nisan.Yavaş adımlarla yattıkları yataklara geçip uzandılar.Aradan beş dakika olmadan yetimhanenin müdürü geldi.

"İyi geceler prensesler'im" dedi Müdire hanım.Müdire hanım,çocukları çok iyi anlardı.O da yetimhanedeki çocuklarla aynı kaderi taşıyordu,anne ve babası yoktu.Işıkları kapatıp kendi yatağına geçti müdire hanım.Gözlerini uykuya teslim etti

Nisan, yataktan kalkıp Defnenin yanına gittiğinde.Defne üstünü giyinmeye başlamıştı.Nisan Defneyi süzmeye başladı.Dizin bir karış yukarısında mavi etek üstünde göğüsleri hiç yolken varmış gibi duran büstiyer. .Fazla olgundu.Defne aynada kendisini görünce mutlu oldu.Çok güzel olmuştu.Eline kırmızı ruju alıp yavaşça sürdü.kafasını sağa çevirdiğinde Nisan'ı gördü,Pijamalıydı. Seslice iç çekti.

"Üstünü  giymeyecek misin Nisan?"dedi Defne.Nisan arkadaşının tepkisine sesiz kaldı.Olgun giyinmeyi,  makyaj yapmayı sevmezdi.

Defne,Nisan'ın kıyafetlerinin gidecekleri yere uygun olmayacağını bildiği için kendi kıyafet dolabına doğru yürüdü.Dolabın içinden pembe kısa elbiseyi alıp dolabın kapağını kapattı.Elindeki kıyafeti Nisana fırlatarak attı.Aynanın karşısına geçip makyajına devam etti.