NİSAN

5.Bölüm

Sessizliğin ve karanlığın hakim olduğu hastane odasındayım.Hangi ara hastaneye geldiğimi hatırlamıyordum.Hatırladığım tek şey evden hızlı bir şekilde gitmemdi.Ailemle konuştuklarımı hatırlıyordum,biyolojik babamın duygusal sözleri.Adını bilmediğim kadının beni bu aileye layık görmemesini. Anne diye tanımladığım kişinin affettiğimi düşünerek bana sarılmasını engellediğimi.Defneye tokat attığımı.Hepsi hafızamdaydı,tek eksik neden hastanede olduğumdu.Biyolojik ailemden kaçarken ne olmuş olabilir ki ?

BİLMİYODUM !
NEDEN BURDAYIM BİLMİYORUM !!

Zihnim bana ne olduğunu bulmaya çalışırken etrafı inceliyordum.Kalp atışlarımı gösteren makiden çıkan sesler sinirlenmemi ve gerilmeme sağlıyordu.Serumun çıkardığı ses beni endişelendirse de umursamıyordum.Beynimi kemiren soru aklımdan çıkmak bilmiyordu.Hastane odaları hep böyle karanlık ve sessiz mi?
Yoksa bu odanın karanlık ve sessiz olması bana mı özel?.Aklım karama karışık bir yol çizerken,gözlerim kapanmaya başlıyordu.Beynimdeki ve aklımdaki sorular daha çok uykumu getiriyordu.Gözlerimi yumdum,hastaneye gelmemdeki amacı düşünerek uykuya kendimi bıraktım.

 ***

Yanımdaki hareketlenme ve konuşma seslerle uyanmıştım.Uyandığımı belli etmeyerek gözlerimi açamadım,uyuyormuş numarası yapıyordum.Yanımdaki kişilerin tanıdık tınısı kulaklarımı doldurmuştu.Biyolojik ailemdi.Konuşmalarını dinlemeye başladım;

"Doktorla konuştum kızımızın durumu iyi,yaşadığı tramvayı atlatması için psikolojik tedavi görmesi gerektiğini ve yaşadığı kazayı hatırlamayacağından bizimde hatırlatmamızı söyledi."Biyolojik annemin dediği cümlelerde kaza yaptığımı söylüyordu.Nasıl kaza yapmıştım.En önemlisi doktor hatırlamayacağımı nerden biliyordu ve onlar bana niye hatırlatmak istemiyor.Gözlerimi açıp hesap soracağım sırada kapının açılma sesi kulaklarıma kadar geldi.

"Mehmet Bey,Nisan hanımın uyanmaması normal değil izninizle bir bakalım."Doktor olduğunu anlamak mümkündü.Yanıma gelip gözlerime ışıklı bir şeyi tutarak baktı.gözlerime baktıktan sonra yanımdaki serum şişesinden bitip bitmediğini kontrol etti ve biyolojik aileme dönüp konuşmaya başladı.

"Birkaç saate uyanır.Her şeyi normal,uyandığında lütfen bana haber edin kendisiyle özel konuşmak istiyorum" adını bilmediğim doktor konuşmasını bitirip odadan çıktı.

Eylül hanım,"Bir saate uyanır kantine kahve içmeye gidiyorum."

"İç ve hemen gel"dedi Mehmet bey.Biyolojik babamın konuşmasında  insanların tenin ürpertilecek derecede sertti.Kapının kapanma sesiyle biyolojik babanın mırıldanışlarıyla yanıma gelmişti.Yanıma oturup gözlerini sabit bir nokta gezinirken,gözleri dolmaya başlamıştı.Gözlerini yerdeki taşlardan çektiğinde derin ve anlamlı gözler bana bir şeyler ifade edercesine bakıyordu.Bakışları beni rahatsız etsede,umursamıyordum.İnsanların bakışları önemli değildi önemli olan geçmişteki hataları,davranışlarıydı.Bakışlarını yaşadığı durumları veya hissettiği durumlara göre değiştirebilirdi.

Elini saçlarımda gezinirken 'özür dilerim' cümlesini tekrar ediyordu.Özür dilemeliydi ama benim uyuduğumu sanarak değil.Bu duruma gelemeden önce demeliydi.Yaptığı,yaptığımız hataları değeri kıymete binince anlarız.Yaptığı hatanın farkına varmasının sebebi bendim.Peki ben ölseydim daha çok acı ve pişmanlık çekecekti.ama bunu farkında bile değildi.

Biyolojik ailemin Yetimhaneye geldikleri günleri hatırlıyordum.En çok ta adımın yazıldığı pijamamı onlar aldığı için sevmiştin.Aslında bütün oyuncaklarımı, kıyafetlerimi onlar alırdı.