ตุบ ตุบ
มือหนาของชายร่างสูงใหญ่ง้างเเละต่อยลงมาที่ท้องของฉันอย่างจังถึง 3 ครั้ง
โอ้ยยยย !!!
ฉันร้องด้วยความเจ็บปวด มันทั้งเจ็บเเละจุกในเวลาเดียวกันตาของฉัน
เริ่มพร่ามัวเหมือนจะหลับลง
"หยุดนะจะทำอะไรผู้หญิง ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้"
ฉันมองต้นเสียงที่พูดขึ้นมาเมื่อกี้ได้ลางๆเเต่
ฉันจำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี เอริค คือเขาจริงๆสินะ เเละเเล้วตาของฉันก็ปิดลง
"เฮ้ เอวาตื่นได้เเล้วคุณ"
อร๊ายยยย ฉันกรี๊ดเสียงดัง
ปล่อยฉันนะฉันกลัวเเล้ว
"นี่คุณใจเย็นๆนะลืมตาสิ นี่ผมเอง ผมอยู่ตรงนี้เเล้ว"
"คะ..คะ..คุณ เป็นคุณจริงๆด้วยเอริค ขอบคุณที่มาช่วยฉันขอบคุณจริงๆ"
ฉันโผเข้ากอดเขาโดยที่ไม่รู้ตัวว่าทำไปได้ยัง
ไง
เอริค ก็เอาเเขนทั้งสองข้างของเขามาโอบกอดฉัน
ไว้เเน่น
"ผมจะปกป้องคุณเอง"
คำพูดของเขาเเละการกระทำของเขาในตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจเเละปลอดภัยมากขึ้นเมื่อฉันได้อยู่ในอ้อมเเขนของเขา
ฉันผละเขาออกเบาๆ เเต่เขากับรัดกอดเเน่นฉันขึ้นกว่าเดิม
"นี่คุณปล่อยฉันได้เเล้ว"
"ไม่ผมไม่อยากปล่อยคุณ"
เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นจนจมูก
ของเราทั้งสองชิดกันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันเเละกัน เขายื่นหน้ามาใกล้ขึ้นอีกจนปากเราเกือบติด
กัน เเต่โชคดีที่มีเสียงของใครบางคนมา
ขัดไว้ซะก่อน
"อะแฮ่ม คุณหนู ครับท่านหญิงให้ไปที่บ้าน
ด่วนครับ"
เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันผละตัวเขาออกเเทบไม่ทัน เอริคทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองชายคนนั้น
"ผมขอโทษนะครับคุณหนูกระผมไม่คิดว่า
คุณหนู..."
"หยุดเลยไม่ต้องพูดเเล้ว นี่เอวานายคนนี้ชื่อจอร์นนะเป็นลูกน้องของ
ฉันหนะ ว่าเเต่เเม่มีอะไรถึงเรียกด่วนขนาดนี้"
''ผมว่าคุณหนูโทรไปถามท่านหญิงเองเถอะ
ครับ ท่านโทรมาหลายรอบเเล้ว แต่คุณหนูไม่รับเลยโทรมาหาผมเเทน"
"เอวาฉันขอตัวไปโทรหาเเม่ก่อนนะ"
เขาหันมาบอกฉันเเล้วเดินออกไปข้างนอก
"คุณหนูเหรอ อะไรเนี่ย ทำไมต้องเรียกว่าท่านหญิง จริงๆเเล้วเอริคเป็นใครกัน" ฉันพึมพำ จนจอร์นลูกน้องเขาได้ยิน
"นี่คุณเอวาไม่รู้เหรอครับว่าคุณหนู...เออ...
คุณเอริค เป็นลูกชายของเจ้าของโรงเเรม เเละบริษัท เครือบราวน์ในหลายๆประเทศ
เเล้วเขายังเป็น...."
"จอร์น ไปกันเถอะ"
จอร์นยังพูดไม่จบเพราะเอริคดันมาขัดซะก่อน
เขาเดินมาหาฉันเเล้วกดจูบลงบนหน้าผากฉันอย่างอ่อนโยนเเละแผ่วเบา
"ฝันดีนะครับเอวา พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ"
เขากระซิบที่ข้างหูของฉันก่อนที่จะเดินออก
ไป
นะ..นี่...นี่มันอะไรกันใจฉันเต้นเเรงอีกเเล้ว
หรอ ฉันครุ่นคิดสักพักก็เอานิ้วมือไปเเตะที่หน้าผาก "ฝันดีเหมือนกันนะเอริค"
ฉันพูดเพียงเเค่เบาๆเท่านั้นเพราะเขาเดินออกไปเเล้ว ฉันยิ้มเเก้มเเทบปริ มือก็พรางจิกหมอนไปด้วย
....ใครจะไปรู้หละว่าผู้ชายที่ดูนิ่งเงียบเเละเย็นชาในวันเเรกที่เจอกลับเป็นผู้ชายที่ดูอ่อนโยนเเละอบอุ่นในวันนี้..... "อย่าบอกนะว่าฉันรักเขาเข้าเเล้ว"
______________________________________
"นี่คุณหนูครับทำไมไม่บอกคุณเอวาหล่ะว่า
คุูณเป็น..."
" ไว้ฉันพร้อมเเล้วฉันจะบอกเขาเอง"
"คุณเอวาเธอน่ารักดีนะครับ
ดูคุณหนูจะชอบเธอมากเลยนะครับ"
"ใช่เธอเป็นคนน่ารัก ฉันหลงรักเธอตั้งเเต่ครั้งเเรกที่ฉันเห็นเธอที่
จอร์เจีย เเต่น่าเสียดายที่เธอจำฉันไม่ได้ "
"อย่าเศร้าไปเลยครับ ว่าเเต่มัน บังเอิญจังนะครับที่ได้มาพบเธออีกครั้งนึง
เเถมยังอยู่ห้องเดียวกับคุณหนูอีก"
"นั่นสิ"
ระหว่างทางกลับบ้านผมก็ได้เเต่นั่งนึกถึงอดีตที่เคยเจอเธอครั้งนึงในจอร์เจีย
เเละนึกถึงวันที่เธอย้ายเข้ามาเรียนที่นิวเจอร์ซี่เป็นวันเเรก
