Toen zij hem voor het eerst zag wist ze het al, er is iets mis met deze jongen. Hij was te stil, te teruggetrokken, te gericht op zichzelf. Het was alsof niemand hem iets kon maken... Het was alsof hij onaantastbaar was. Maar toch was hij stil, toch was het voor hem niet belangrijk om in de voorgrond te staan. Hij hield er van om alleen te zijn. Of eigenlijk, hij hield ervan niet bij mensen in de buurt te zijn. Elke dag, echt elke dag om exact twee uur in de nacht zag zij hem het woud in lopen. Daar worden meestal de illegale feestjes uit het dorp gegeven. Ze snapte niet waarom hij daar heen ging. Ze wou het wel weten, ze was nieuwsgierig. Maar ze liet het gaan. Elke keer weer. Tot vandaag de dag...
Ze moest hem volgen, ze moest weten wat hij daar deed. Snel trok ze haar jas aan, liep ze het huis uit en begon hem achterna te lopen. Al was er weinig meer van hem te zien, ze zag wel een groot donker figuur lopen. Misschien was dit wel een slecht plan, een heel slecht plan. Dat voelde zij. Toen hij begon te rennen deed zij hetzelfde, maar het was alsof hij verdween. Zo snel zijn normale jongens niet. Ze besloot om verder te rennen, hij moest hier ergens zijn. Ze stopte abrupt toen ze gekrak hoorde. Het was alsof iemand door de bladeren liep, vlak achter haar. Ze begon in paniek te raken, misschien moest ze maar terug lopen. Maar het was al te laat. De jongen had haar in de gaten. 'Wat doe jij hier?' Voor ze het wist stond hij achter haar, dichtbij, misschien zelfs te dichtbij. 'I-ik, ik was gewoon-'
'Is het niet te laat voor jou?' Hij legde één van zijn handen op haar schouder. Een ijzig gevoel trok door haar lichaam heen. 'Waarom ben je zo koud?' Hij begon te lachen, waarna hij nog een hand op haar schouder plaatste. 'Ik vroeg je iets.' Langzaam trok ze zichzelf los. Hij had rode ogen. Letterlijk. Rood. Hij begon haar bang te maken. Echt bang. Zo bang dat ze spijt heeft van haar daad. Ze zou hem gewoon moeten laten. Waarom moest ze nou zo nieuwsgierig zijn? 'Ik ga wel.' Ze zet een paar stappen de andere kant op. 'Ik dacht het niet.' Hij trok haar op een hardhandige manier terug. 'Jij antwoord, begrepen?' Pas nu kreeg ze in de gaten dat hij veel te scherpe hoektanden had. 'Sorry.' Ze slikte, waarna ze zich naar hem toe draaide. Er was geen enkele vorm van emotie in zijn ogen te zien. Al vond ze dat zo raar. Emotie in andermans ogen zien. 'Je gaat nu weg, en vertelt niemand wat hier gebeurd is.' Een paniekerig geboel begon door haar heen te trekken. 'Wat is er gebeurd dan?'
'Ga gewoon!'
'Ik wil niet-' voor ze haar zin kon afmaken had hij haar keel dichtgeknepen. Ze wist niet wat ze moest doen. Wat ze moest voelen. Hij is harteloos. Dat schoot er door haar heen. 'Je doet wat ik zeg, begrepen?' Ze begon in paniek te raken, wat was hij van plan? Wou hij gewoon haar keel dicht knijpen? Gelukkig liet hij haar na een tijdje weer los. Ze probeerde op adem te komen. 'Doe- doe normaal!' Hij grijnsde alleen maar. 'De volgende keer luister je.' Ze zuchtte. Het was alleen geen geïrriteerde zucht, het was een... misschien wel opgeluchte zucht. 'Ik ga wel, je bent gestoord.' Ze begon van hem vandaan te rennen, toen ze veel verder was bleef ze staan. Hij kon niet zo snel zijn. Dat was onmogelijk. 'Je bent niet erg snel.' Een gil ontsnapte uit haar mondhoeken. Hij stond daar gewoon, heel rustig naast haar. 'Hoe- hoe deed je dat?' Hij haalde zijn schouders op. Hij hijgde niet eens. Wat was er mis met deze jongen? Ze had hem gewoon zijn gang moeten laten, nooit moeten volgen. 'Wat ben jij!' Ze keek even de andere kant op. 'Niks.'
'Waarom laat je mij dan niet gaan? Ik weet het, ik mocht hier niet komen. Maar-' hij begon te lachen. Gewoon. Te lachen. Wat was hier zo grappig aan? 'Ik ben Drake.' Drake was een gewone naam, niks bijzonders aan. Maar waarom hij dat vertelde, dat wist ze niet. 'O...' ze keek de andere kant op toen hij weer dichterbij kwam. 'En wat is jou naam?'
'Jackie.' Ze zei het zonder na te denken. 'Mooi.' Hij pakte haar kin vast, waarna hij het naar zich toe trok. 'Jammer dat je dat nooit meer aan iemand kan vertellen.' Ze begon in paniek te raken, alweer. Wat bedoelde hij? Wat was hij met haar van plan? 'Wat?' Ze begon zwaarder te ademen. 'Waarom kan ik dat aan niemand meer vertellen?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben een vampier.' Ze geloofde hem niet. Dat was iets wat alleen in films kon gebeuren. Films als twilight. 'En weet je wat vampieren doen? Vampieren doden.' Ze begon weer te rennen, te rennen voor haar eigen leven. Toen ze na een tijdje stopte leunde ze tegen een boom aan. Hij liegt. Dat kan niet eens. Hij wilt haar gewoon bang maken. 'Je bent niet snel, zoals ik al zei.' Ze begon te gillen, hij moest haar met rust laten. 'Wat is je laatste wens Jackie?'
•
•
•
Ze lag de volgende dagen in het ziekenhuis. Maar ze was niet dood. Hij had haar niet dood gemaakt. Misschien per ongeluk.
Maar misschien ook expres...
-
Allereerst, stom einde :( nou wil k weten wat er verder gebeurd hahah maar dat is juist leuk in een verhaal dat je de rest zegmaar een soort van kan fantaseren. Best wel cliché maar ook weer spannend en Mysterisch... Ummm cijfer, okee.... 7,8 :D
