Puur toeval
Haastig loop ik naar de bibliotheek in opa's huis. Er zijn boeken die ik nog nooit heb gelezen. Boeken vol avonturen die ik wil lezen.
Ik ben deze hele week bij opa omdat mijn ouders aan het verbouwen zijn. Ze vertelde me dat het maar voor een weekje was en dat het daarna klaar was. Ze zijn al langer bezig maar nu was mijn kamer aan de buurt dus dan zou het fijner zijn als ik bij opa was.
'Riley, waar ben je?' hoor de stem van mijn opa. 'Je kan me toch niet vinden!' roep ik en ik ren giechelend tussen de hoge boekenkasten door. Het stinkt naar oud stof en ik nies. 'Aha hier zit je dus!' lacht mijn opa en hij springt vanachter een boekenkast vandaan. 'Ah opa, je liet me schrikken!' lach ik. 'Dat was de bedoeling ook slimmerik,' lacht hij.
De rest van de middag zitten mijn opa en ik in de oude stoelen achter in de bibliotheek boeken te lezen. We lachen om de dingen die gebeuren. Op een dag zou ik zelf op avontuur willen gaan. Zelf de wereld verkennen en nieuwe dingen ontdekken. Maar ja, wat kan een 16 jarig meisje doen op dit moment? Ik denk dat ik maar 4 jaar moet wachten voordat ik iets kan doen. Nou ja, op zijn minst totdat ik 18 ben, dan mag ik alles zelf bepalen!
's Avonds lig ik op zolder in bed met een oud boek op mijn schoot. Ik zet mijn zaklamp aan en sla het boek open. De stofwolken vliegen in het rond en ik moet er van hoesten. Ik blader door het boek en stop een bladzijden met een grote tekening. De tekening lijkt sprekend op opa's huis. Waarom zou mijn opa's huis in dit boek staan? Ik sla de bladzijde om. Een grote kaart bedekt de twee pagina's. Nieuwsgierig bekijk ik de kaart en volg ik de lijntjes met mijn vinger. Dit lijkt wel op een kaart van het bos achter opa's huis. Misschien is daar wel iets te vinden?
Ik besluit morgenvroeg op pad te gaan, dus ik zet mijn zaklamp uit en leg mijn boek weg. Mijn ogen vallen dicht en voel me langzaam in slaap vallen.
Als de ik eerste zonnestralen op mijn gezicht voel vallen en ik de haan van opa hoor kraaien, word ik wakker. Ik trek snel mijn kleren aan en loop naar beneden. Ik smeer mijn brood en ik smeer wat extra om mee te nemen in mijn rugzak. Naast mijn boterhammen stop ik er ook nog wat snoepjes in en wat drinken. 'Ow ik moet ook nog dat boek met de kaart en alles meenemen natuurlijk,' fluister ik tegen mezelf. Ik ren snel naar boven, pak het boek en ren weer naar beneden. Ik kijk of ik alles bij heb en loop dan naar buiten. Op weg naar het avontuur.
De kaart is erg oud maar nog net leesbaar. Ik volg alle lijnen, hints en tips. Na anderhalf uur lopen besluit ik maar even uit te rusten. Ik ga op een rots naast een meertje zitten en pak mijn boterhammen.
In eens komt er een hond aanlopen. Hij gaat voor me zitten en zijn staart kwispelt als een gek. 'Nemo! Waar ben je!' hoor ik een stem in de verte. 'Nemo? Wie noemt zo'n lief hondje nou Nemo. Jij bent toch geen visje?' lach ik en ik aai over zijn hoofd. Hij likt mijn hand en ik moet lachen. 'Nemo!' hoor ik nog een keer. De stem lijkt dichterbij te komen. 'Nemo!' Ik kijk om me heen en ik zie een jongen met bruin krullend haar op me afkomen. 'Ow Nemo hier ben je!' zegt hij en de hond loopt meteen naar me toe. 'Ow dus dit is jouw hond?' vraag ik aan de jongen. Ik verdrinkt zowat in zijn mooie ogen. Zijn bruine krullende haar hangt tot boven zijn schouders. 'Ja dit is mijn hond,' lacht hij. 'Ik ben trouwens Harry,' zegt hij en schudt mijn hand. 'Ik ben Riley,' glimlach ik. 'Leuke naam.' 'Dankje,' glimlach ik. Harry en ik hebben die hele middag samen bij het meer gezeten. We hebben wat gegeten en gedronken en daarna nog een wandelijk gemaakt.
Het is zo raar dat zo'n dag kan uitlopen tot iets heel anders.
Als de klok op mijn telefoon 4 uur aangeeft, besluit ik maar om naar huis. 'Nou, Harry het was heel erg leuk jou en Nemo te ontmoeten maar ik moet nu echt naar huis,' vertel ik hem. 'Aw dat is nou jammer,' zegt hij en hij trekt zo'n pruillip. 'Ik zie je nog wel een keer hoop ik.' 'Ja dat hoop ik ook!' Hij geeft me een knuffel en zwaait me dan uit. Ik loop met een brede glimlach terug naar opa's huis.
'Waar heb jij de hele dag gezeten?' vraagt opa als ik naar binnen loop. 'Ik ben op avontuur geweest!,' lach ik. 'Maar ik ben niet echt ver gekomen.' 'Ow waar ben je geweest dan?' vraagt opa nieuwsgierig. 'Ow gewoon in het bos. Daar heb ik wat rond gelopen.'
*4 jaar later*
'Weet je zeker dat je dit wil doen?' vraagt mijn moeder. 'Ja mam ik ben 20 jaar en ik wil al super lang een reis door Australië doen, dat weet je toch?' 'Oké maar pas goed op jezelf alsjeblieft,' zegt ze en ze geeft me een stevige knuffel. 'Ja dat zal ik doen mama.' Daarna geef ik papa nog een knuffel en loop ik naar de gate waar ik moet zijn.
Ik ga in de rij staan.
'Dag Nemo, ik ga je heel erg missen! Je gaat je wel goed gedragen bij mijn ouder hé,' hoor ik een bekende stem in de verte zeggen. Harry?
'Harry ben jij dat?' vraag ik terwijl ik dichter naar hem toe loop. 'Riley?' Hij kijkt me verbaast aan. 'Je gaat me toch niet zeggen dat je ook naar Australië gaat hé?' vraag ik hem. 'Ja, naar Sidney om precies te zijn,' glimlacht hij. 'No way! Daar ga ik ook heen!' lach ik. 'Het lijkt er op dat we samen op avontuur gaan,' glimlacht hij.
-
Het is niet echt een avontuur geworden.. dat is wel jammer maar verder vind ik alles heel mooi beschreven enzo! Ik geef jouw verhaal een.... 7,7
