Araw na nga ng Graduation. Pero wala pa ding padama si Babe. Nakakainis na.
"Babe? Kamusta ka na? Ano? Akala mo di kita namimiss? I love you. Galit ka ba?"
Text ko sakanya. Umaasa akong magreply sya.
Anak, kaen na tayo. :))
Ika ni mama.
May problema ka ba anak?
Ah eh si Clarisse po kase ma eh, :'(
Niyakap ako ni mama. It's okay honey. Don't cry. What's the problem? Care to share?
Hindi po siya nagpaparamdam simula pa kahapon eh. Nakakamiss lang. :'(
Puntahan natin ngaun honey?
Oh sge po ma. Thank you po.
Pagkatapos namin kumaen eh naligo ako. Habang naliligo ako iniisip ko na, "may iba na kaya siya? Or nasa US na kaya siya? Hindi. Hindi niya pa nakukuha diploma niya. "
Pag tapos ko maligo nagbihis na ako. Planstadong planstado ang uniform at toga ko. Ang galing ni mama.
Sumakay na kame ng sasakyan namin at pumunta sa bahay nila Clarisse.
Tao po? Ding dong. Mga ilang beses din akong pumindot at sumigaw ngunit wala ni isang Clarisse na sumupot.
Hays. Sana makita ko siya sa stage. Sana makausap ko na siya. Hindi ko kaya to. :'(
Bakas sa mukha ko na malungkot ako. Habang nasa kotse kame eh niyayakap ako ni mama.
Don't be sad honey. Sabay kiss sa noo. Mama loves you. :* always. :) sabay yakap nang napakahigpit.
Iba talaga pag mama mo talaga ang kayakap eh no? Wala na talagang tatalo pa dun. :)
At nasa gymnasium na nga ako, hinanap ko ang Babe ko, at ayun. Nakita ko siya. Lalapitan ko sana siya kaso... kaso nag umpisa na. Sadnu? :'(
Nagkamit ako ng 3rd honorable mention, at best in english.
Nakatitig lang ako sa mukha ni Clarisse. Ngunit.
Ngunit bat di sya makatingin sakin? HALA? anung nangyare. Naiiyak ako.
Mr Varona, maaari na po kayong bumaba... mr Varona.??
At tuluyan ngang pumatak ang luha ko. Ang sakit. Bakit? Anung nagawa ko? Wala naman ah? May iba na nga siya. Ang sakit. Lahat ng pangako, wala na. Sabi na eh. Walang forever. :(
Nagtapos ang graduation at magang maga ang mga mata ko. Hindi dahil sa mamimiss ko ang mga classmates, bestfriends ko, hindi dahil sa mga nakamit kong karangalan kundi dahil kay
Clarisse. Iiwan na niya na talaga ako. Akala ko. Akala ko. Aaarrrgghhh! Sabay suntok sa pader. :'(
Bago pa man kame makarating ng bahay, pinuntahan ko muna si Clarisse. Nagbabakasakaling makausap ko.
Ding dong. Ding dong.
Bumukas ang pinto nila. At lumabas si manang Tess. Ang matagal na nilang kasambahay.
Anu yun iho?
Anjan po ba si Clarisse? Ika ko.
Ah eh iho. Wala na. Kanina pa umalis. Papunta na siyang US.
Biglang huminto ang mundo ko. Hindi ako makahinga. Sobrang sakit. Para akong sinasakal sa narinig ko. Hindi ko inaasahan to. Bakit ba ganito lagi? An sakit. Sakit sakit. Sobra. Nanggigilid na ang mga luha ko. Pinipigilan ko lang.
Ah. Sige po. Salamat nalang po. Ika ko.
Anung sabi anak? Asan daw si Clarisse? Ika ni mama at papa.
Wala na po ma, pa. Nasa Airport na daw po.
Gusto mo bang puntahan natin? Baka mahabol pa natin. Hindi ka manlang nakapag paalam ? Tara na at punta na tayo sa airport.
HUWAG NA PO.
Ang tangi ko lamang nabigkas. Sobrang sakit. Ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan ay pumatak na.
Habang nasa kwarto, tina-try kong tawagan siya ngunit unattended.
Panu na ko? Hanggang dito nalang ba? Ansakit umasa. Lalo na pag ang taong mahal mo pa ang nangako. Nakakainis. Sarap magpakamatay..
