Tropical And Wild

Κεφ.2 Το Ηφαίστειο

Ο ήλιος ήταν ήδη στα μεσούρανα και ο Έντυ μόλις που είχε πατήσει το πόδι του στην παραλία... Είχε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ και ακόμη πονούσε το κεφάλι του από το πολύ ποτό. Άλλωστε είχε το δικαίωμα να ξενυχτά όσο θέλει. Καλοκαίρι είναι, σχολείο δεν έχει και φυσικά κανείς δεν τον ελέγχει.

Από τα λίγα πράγματα που θυμότανε από το προηγούμενο βράδυ είναι ότι είχε κλείσει ραντεβού με μια 'κουκλάρα'. Καλά αυτά δεν ξεχνιόνται. Αν θυμότανε καλά είχαν κανονίσει να βρεθούνε στην παραλία αφότου δύσει ο ήλιος. Εντάξει, δεν ήταν σίγουρος για το όνομα του κοριτσιού, αλλά αυτό σίγουρα δεν οφειλόταν στο πολύ ποτό – μάλλον στο ότι ο Έντυ σπάνια θυμόταν τα ονόματα των κοριτσιών με τα οποία έβγαινε. Εξάλλου πώς να τα θυμάται όλα αυτά;

Η θάλασσα σήμερα δεν τους πολύ-ευχαριστούσε, με το ζόρι υπήρχαν κύματα ενάμισι μέτρου. Έτσι ο Έντυ και ο Μάρκ δεν έμειναν και για πολύ .Έκαναν για λίγο surfing – όσο ήταν δυνατό να κάνουν – και έπειτα βγήκαν έξω να ξεκουραστούν λίγο. Καθώς ξάπλωναν στην χρυσή αμμουδιά, άρχισαν να αναρωτιούνται πώς θα περάσουν το υπόλοιπο της μέρας τους. Βρίσκονται σε ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου κι όμως πολλές φορές δεν έχουν ιδέα για το πώς να περάσουν την μέρα τους. Ξαφνικά όμως ο Έντυ προτείνει κάτι :
- Ρε Μάρκ, τόσα χρόνια στο νησί και δεν επιχειρήσαμε ποτέ να κάνουμε αναρρίχηση! Τόσοι τουρίστες κάθε χρόνο έρχονται στο νησί και από τα πρώτα πράγματα που κάνουν είναι να σκαρφαλώσουν το ηφαίστειο της πόλης!
- Δίκιο έχεις ρε, πως και δεν το σκεφτήκαμε εμείς τόσο καιρό; Χα χα.. Νομίζω βρήκαμε τι θα κάνουμε σήμερα
- Πωω ψήθηκα τώρα!! Φύγαμε; - Απάντησε κατενθουσιασμένος ο Έντυ
- Ήρεμα ρε! Σκέφτηκες μήπως πως δεν έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό; Φώναξε περιφρονητικά ο Μάρκ
- Έλα τώρα. Μην μου το χαλάς. Σε είχα για πιο cool άτομο! Φυ-σι-κα και δεν χρειαζόμαστε εξοπλισμό. Τα χέρια και την ανδρεία μας γιατί μας τα'δωσε Ο Θεός;
- Καλά αφού το λες εσύ.. Ξεφύσησε λίγο διστακτικά Ο Μάρκ
- Τότε ΦΥΓΑΜΕ!!!

Έφυγαν τότε και οι δύο από την παραλία και προχώρησαν προς τα σπίτια τους να πάρουν τα ποδήλατα τους για να πάνε στο ηφαίστειο ( μιας και δεν ήταν και πολύ κοντά )...

Μετά από έναν εξουθενωτικό αγώνα για το ποιος θα φθάσει πρώτος στο μεγάλο βουνό, το θέαμα που αντίκρισαν ήταν μεγαλειώδες. Μπροστά τους υψωνόταν μία τεράστια μάζα από χώμα , πέτρες, ηφαιστειογενή πετρώματα και άγριους θάμνους που αποτελούσαν όλα μαζί το περίφημο ηφαίστειο της πόλης τους. Εκείνη την στιγμή είναι που και οι δυό τους συνειδητοποίησαν πόσο μικροί είναι έναντι στη φύση και πόσο χαζή ήταν η ιδέα τους να σκαρφαλώσουν αυτό το πράγμα που ονόμαζαν βουνό είτε και ηφαίστειο. Όμως δεν τα έβαλαν κάτω και άρχισαν να διασχίζουν το μονοπάτι που περιτριγύριζε ανηφορικά τους πρόποδες του ηφαιστείου. Μετά από περίπου μία ώρα πεζοπορίας κατάλαβαν πως κάπου εκεί τελείωνε το μονοπάτι. Τώρα ξεκινούσε η αναρρίχηση.