Küçüklüğümüzde hepimizin literatürde mutlaka adı olan bir sendromla bağlı olduğumuz battaniyeye atıfta bulunan çizgi film, hem anacığı hem babacığı çalışan ve bu sebeple evde kendi krallığını ilan eden çocuklara bir ilaç gibiydi. Çünkü bilirdik ki o çocuklar yalnızlıktan kafayı cızmıştır, yemek yapayım derken evi bir kuple yakmıştır, dizi dizi hayali arkadaş edinmişlerdir kendilerine.
İlaç gibi olmasına rağmen neden çocuklar için uygun olmayabileceği ise izleyen veledin kendini bu "enee hayali dostlar varmış" furyasına kaptırabilme ihtimali. Yoksa candır Foster's.
Alıntı : Onedio
Dilocumun (DilayHaspolat) aşık olacağınız muhteşem hikayelerini (şekil bir a ben, aşığım) göz atarsanız çok mutlu oluruz. :) Bakmadan geçmeyin ^^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çizgi FİLM Gerçekleri
RandomTeşekkürler :) -Kendim yazmıyorum, araştırdığım sitelerden alıntı yapıyorum (farklı farklı siteler elbette). En ufak bir sıkıntı olursa alıntılar hakkında lütfen yazın, bölümü kaldırırım,sorun yok.
