MESAFE

1.Bölüm - Yeni Ev Yeni Okul

Hayat.. Filmlerdeki gibi olmuyor aslında. Ailen mükemmel olmuyor mesela. İnsanlar izlerken küfür ettikleri kötü karakterlerin yaptıklarını yapabiliyorlar. Bende öyleyim. Hayat bana o günden beri meydan okudu. Bende o zamandan beri o filmlerdeki kötü karakterlerden biri oldum. Hayat bana her zaman kötü davrandı. Karşısında durabilmek için güçlü ve iyimser olmak işime hiçbir zaman yaramadı. Zayıf bir ruh ve beden kötü kişiliğimin aynası oldu. Ailemin umrunda değildik. Onlar sadece servetini elinde tutma peşindeyken bizi biryerlerde bırakıyorlardı işte. Kum saatinin taneleri aşağı süzülürken onları arıyordum. Fakat kaybolmuştum. Artık çok geçti. Çoktan çekip gitmişlerdi bile. Şimdiyse evim,okulum, hayatım değişiyordu. Fakat artık ben, farklıydım. Eskisi gibi değildim, olmayacaktım. Bunun hergüne ayarlanmış bir saat gibi olmasından yorulmuştum. Onlar uzaktaydı evet. Artık yoktular benim için. Ailem yoktu. Onları umursadıkça kalbimde çıkan bu çukur gittikçe büyüyordu. İçim içimi kemirirken onlara hesap sormak istiyordum. Onlara yaşadığım kabusu anlatabilmek. Siktiret değil mi? Artık böyleydim. Ben hiçkimseyle samimi olmayacak ve güvenmeyecektim. Ailem bana bunu yaptıysa zaten herkes yapardı. Artık kimseyi ne sevecektim nede değer verecektim. Onlar hayatımdan çekip gitmeden onların hayatlarına girmeyecektim. İnsanlar zalimdi. Herşeyden. Mesafeliydim artık herkese,herşeye. Mutlu olmak için değil, umursamamak için. Çünkü mutluluk artık benim için yalandı. Hemde hiçbir zaman doğruyu bulamayacak bir yalan. Gerçekleşmeyecek bir yalan.

Duyduğum sesle düşüncelerimden ayrıldım.
"Geldik mi?" Bana bakan masum gözlere yanıtsız kalmayarak "Hayır az kaldı." Gülümsedim.
"Abi amcamlar da ne kadar kalacağız?" Yola bakmaya devam ettim. "Biliyorsun. Annem ve babam yurt dışına çıktılar ve yaza kadar amcamlar da kalmanız gerekiyor. Yazın döneceklerini söylediler yani bu sene sonunda. İşin kötüsü yarın okulun ilk günü. Ha sen liseli olacaktın değil mi? Alayla gülümsediğimde omzuna yumruk atarak "Bana küçülmüşüm gibi davranma abi." Hayal in gülümsemesi ardından şakaya vursada ciddi olduğunu biliyordum. Hep böyle söylerdi.
"Takılıyorum işte ne var? Hem kardeşime demi şaka yapamıcam?"
Kaşlarını çattığında "Eşşek şakası bile değil bu. Ayrıca şaka bile değil. Sürekli alay edercesine söylüyorsun." Olayı bu kadar abartmamalıydı. Biz kardeştik ve alay edebilirdim. Zaten sevdiğimden yapıyordum. Tek değer verdiğim kişide oyduya, neyse. Eğleniyordum da tabii. Konu uzasın istemedim.

"Peki Hayal. İstemen yeter." Gözlerini devirdi ve "Abi iltifattan hoşlanmıyorsun ve kendinde etmiyorsun. Seni yeterince tanıyorum. Ayrıca senin sevgililerin gibi böyle laflara kanmam ben." İğneleyici konuştuğunda gülümsedim ve "Egon tavan yaptı kızım şuan. Ayrıca ben o orospulara iltifat falan etmiyorum. Üzerime atlıyor sürtükler." Camını açtığında "Kendi egonun farkında mısın sen?."

Onu umursamadım.
Arabayı durdurdum ve kocaman bir villa bizi bekliyordu. Arabadan indiğimde "Hadi bakalım güzelim geldik." Şaşkın bakışlarıyla arabadan indiğinde "Wow yeni evleri bu mu? Bizimkinden iyiymiş." Adımlarımızı eve doğru attığımızda bahçenin büyüklüğü ilgimi çekmişti.
Hızlı adımlarla eve ilerledik ve kapıyı çaldık. Kapıyı açan hizmetliye "Biz yeğenleri." dememle yengem aceleyle kapıya çıktı.

"Melek istersen kapıda bekletmeyelim misafirlerimizi. Buyrun evinize hoşgeldiniz çocuklar." Hızlıca içeri girdim. Sarılmamız ardından"Hoşbulduk. Kaan nerede?" Yengem kırmızı koltuğa oturdu ve "Amcan şirket işlerinden sıkıldı. Bilirsin sever. Balık tutmaya gitti. Kaan da bilgisayar başından kalkmıyordu, amcasıyla gitti. Açsanız hemen birşeyler hazırlatırım. Gerçi birazdan akşam yemeğine oturacağız."

Gelmeden önce yemiştik."Aç değiliz. Odam nerede?" Hayal de başını evet anlamında sağlladığında yengem "Pekala. Bavullarınızı arabadan aldırdım. Odalarınız ayrı ve yukarda. Emir seninki koridorun en sonundaki karşıdaki siyah kapı. Hayal seninki de soldan 3.kapı."