Çirkin Ruhun Evladı

BÖLÜM 2

Melodi yazıyordu... Fakat bir yazıyor bir siliyordu. Olmuyordu. Melodi'nin aklına annesine olan nefreti yüzünden hiçbir şey gelmiyordu. Çoğu zaman bu böyleydi. Melodi için belli saatler dakikalar olur bu sürede yalnızca annesini düşünürdü. Onu, babasını nasıl yüz üstü bıraktığının mantıklı bir sebebini arar dururdu. Evet annesi oldukça paragöz bir kadındı ama bu kadarı... Belkide Melodi inanmak istemiyordu tüm bunlara. Fakat sonra "söz konusu para ise Manolya Gürsu ölümü bile göze alır."diyip geçiştiriyordu zihnindeki düşünceleri.
Saat 03.00'ü gösteriyordu. Melodi uyumamıştı çünkü okulunu yazacağı satırlarla gururlandıracak bir kompozisyon yaratması gerekiyordu. Bir anne köpek sevgisinden bahsedeceğini söylerken ciddiydi Melodi. Ve başlamıştı yazmaya;
" Hayvanların, insanlarinki gibi bir mantığı bir fikri yoktur fakat insanlarinkinden daha sıcak daha merhamet dolu koca bir dünyayı kendilerine hayran bırakacak kadar büyük kalpleri vardır.
Mesela köpekler... Sadık hayvanlar olarak tanırız onları. Bir anne köpek düşünün, yavruları için öyle kol kanat gererlerki hayata... Onları korumak için kedi ile dost bile olurlar. Yavrular annelerinin onlara verdiği değeri hissedip tatlı tatlı şımarırlar. Herşeyden habersiz sıcacık sevginin tadını çıkarırlar. Her hayvan böyledir hiçbiri yavruları uğruna canlarını feda etmedikleri sürece onları arkalarında birakmazlar. Fakat insanlara dönecek olursak bazı anneler bencildir, kötü huylu bir hırsla bürünmüşlerdir, acımasızdırlar. Hangi anne yavrusunu bırakıp bir daha ona ulaşamayacağını bile bile gider ki? Umursamamıştır, düşünmemiştir yavrusunu. Anne gitmiştir fakat geride kalan evlat annesine gittiği için yalnızca nefret kusar, yalnızca nefret... Gözyaşları tuzlu bir sıvı olarak akması gerekirken acı bir tat ile nefret akar, çığlıkları anneciğim seni çok özledim diye çıkması gerekirken senden nefret ediyorum lanet olası kadın! diye çıkar... Anne sevgisi mi? Ah! O da ne? "