~ Bölüm 1 ~

276 49 15
                                    

MULTIMEDYA - Mina

Içimde filizlenen siniri yok saymaya çalışarak konuştum.

"Size söyledim , ben gayet iyiyim"

Babam bininci kes aynı seyi tekrarlamanın verdiği bıkkınlıkla konuştu.

"Kızım biliyorsun ki bu sadece kontrol amaçlı"

"Ne kontrolü baba ? Kaç aydır piskologlardayız, yeter ya"

"Abinin ölümünden sonra hiç iyi degilsin kızım görmüyor musun ?"

Sessiz kaldım. Buna vericek bir cevabım yoktu. Oturduğum yerden beyaz duvarlı odayı bir kez daha inceledim. Uzun bir sessizlikten sonra gözlerimi toz pembe rengindeki perdelerden çekip güçsüz çıkan sesimle konuştum.

"Özledim sadece baba... sıcaklığını hissetmeyi özledim"

Gözümden bir yaş istemsizce düştüğünde, gözlerimi yerdeki mor halıya sabitledim. Odanın sessizligini annemin hıçkırıkları bozuyordu. Ne zaman abimin konusu açılsa sessizce ağlardı. Babam karşımdaki koltuktan kalktı ve yanıma geldi. Kollarını bana güven vermek istercesine sıkı sıkı sardı ve konuştu.

"Bizim için de çok zor ama güçlü olmak zorundayız... O da böyle olsun istemezdi"

Bana her zaman yanımda oldukları hissettirmeye çalışıyorlardı fakat bir türlü yanlız olduğum fikrinden kurtulamıyordum. Bu düşünce beni gün geçtikçe daha da mutsuzluğa sürükledi. Hayatımı zorlaştırdı. Bu beni aynı zamanda sinirlendiriyordu , boş bir düşüncenin beni güçsüz kılması...

Sinirlerime hakim olamayarak babamın kollarından kurtuldum ve ayağı kalktım. Içimdeki sinirden kurtulmak adına bağırmaya başladım.

"O amcam olucak şerefsiz yüzünden hepsi ! Onun o kumarı içkisi... lanet olası borcu !"

Oda da volta atmayı bırakıp annemin şaşkın suratıa çevirdim gözlerimi.

"O pis adamı niye eve aldın anne ? Neden bizimle kalmasına izin verdin ?"

Masaya sertçe vurdum. Ağlayan anneme bakarken sinirden ölüyordum. Babam sakinleştirmeye çalıştıkça daha çok sinirleniyordum, anneme karşı içimde en ufak bir acıma duygusu yoktu. O da en az amcam kadar suçluydu benim gözümde. Sinirimi kontrol altına alamayıp masanın üstündeki her şeyi yere fırlattım. Çığlık çığlıya bağırıyordum.

"Neden ben degilde abim ? Neden o mezarda yatan ben degilim de o ? ... Neden ?! Keşke o kurşun beni isabet etseydi... Keşke !!"

Bağrışlarım arasında ağlamaktan nefesim kesilmisti. Odaya bir sürü insan doluşmuştu. Güvenlikler , görevliler. Beni sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Ama ben o abimi öldüren adamı bulmadan sakinleşmem. Bana bu hayatı
yaşamaya mahkum eden adamı...

* * *

"Anne ... rahat bırakın beni yaa" diye
Sızlandım.

"Hadi canım kızım , hadi aç o güzel gözlerini , hadi"

Gözlerimi yavaşça araladım. Gözlerimi açar açmaz annem yanağıma sulu öpücükler bırakmaya başladı. Her öpücüğün arasında iyi olup olmadığımı soruyordu. Babamsa duvara yaslanmış bizi izliyordu. Bu manzara artık benim icin klasikleşmişti. 2 yıl boyunca sıklıkla sinir krizleri geçirmiş , uykularımdan kâbuslarla uyanmıştım. Abimin yokluğuğunu hala kabullenemedim. Ilk yıl hiç konuşmuyor , yemek yemiyor , evden çıkmıyordum. Düzelmem için her şeyi denediler ama hiç biri benim içimdeki o kocaman boşluğu bana unutturamadı. Beni tekrar hayata döndüren abim rüyamda görmemdi , beni hayatımdan vaz geçtiğim icin azarlamıştı ve seni hep gülümserken görmek istiyorum demişti. Bu rüyadan sonra beni izlediğine inandırdım kendimi. O benim mutlu olmamı , gençliğimi dolu dolu yaşamamı isterdi. Her yüzümü astığımda bana kızardı. Hala gülümseyemiyorum ama en azından hayata geri döndüm.

Telefonum çaldığında düşüncelerimden kurtulup komideye uzandım. Ekrandaki isimi gördüğümde yüzümü buruşturarak ikonu kaydırıp telefonu kulağıma götürdüm.

"Minaaa" cerenin ince sesi kulaklarıma dolduğunda derin bir iç geçirdim.

"Efendim Ceren" sesimin soğuklu tüm yaşam enerjisini öldürmüş olcak ki bu sefer sesi normal çıktı.

"Olanları duydum canım , şimdi nasılsın ?"

Yanımda duran anneme 'seninle konuşucaz sonra' bakışları attıktan sonra Cerene cevap verdim.

"Iyiyim"

"Sevindim tatlım , umarım yeterince dinlenmişsindir çünkü bu akşam enerjiye ihtiyacın olucak"

"Yine ne planladın sen ?"

"Biliyorsun , kuzenim bizde. Bu akşam da parti var ve sende geliyorsun , üniversiteye başlamamızı kutluyoruz."

"Ya ceren hiç parti havamda değilim"

"Itiraz istemiyorum. 7 de hazır ol seni almaya geleceğim"

Ve cevap vermeme fırsat vermeden telefonu kapattı. Saate baktığımda hazırlanmak için yirmi dakikam olduğunu gördüm. Yatakta oturur pozisyona geldim ve dolabı açmış olan anneme döndüm , benim için uygun bir şeyler arıyordu.

"Anne napıyorsun ?"

"Kıyafet bakıyorum senin için"

"Anne gitmek istemiyorum" Kıyafet bakmayı bırakıp bana döndü

"Hayatım biraz ortam değişikliği sana iyi gelecektir"

Gözlerimi devirdim

"Giyicek bir şeyim de yok zaten" Bahane ettiğim şeyin çok saçma olduğunu biliyordum ama umrumda değildi.

"Kızım çok güzel elbiselerin var"

"Biliyorsun anne artık böyle renkli şeyler pek giymiyorum"

Dolabın önünden ayrılıp bana dönük bir şekilde yanıma oturdu. Yüzümü ellerinin arasına aldı ve gözlerimin içine bakarak konuştu.

"Niye böylesin kızım sen neden atlatamıyorsun ? Sen eskiden çok renkli giyinirdin , hep gülümserdin , gezmeyi dolaşmayı çok severdin. Ama şimdi... sürekli koyu renk giyiyorsun , o gülen yüzüne hasret kaldık , evden de hiç çıkmıyorsun. Elimizden de hiçbir şey gelmiyor. Çok üzülüyoruz. Düzelmeye çalış güzel kızım, lütfen... eski Minayı çok özledik"

Gözlerimiz birbirine kenetlenmişti. Bu konuşmadan sonra normalde olsa hemen duygulanırdım , gözlerim dolardı ama şimdi hiçbir şey hissetmiyorum. Sadece bakıyorum gözlerine , anlamsızca bakıyorum...

Ellerini yavaşca yüzümden çekti ve ayağı kalktı. Dolabımdan düz siyah straplez bir elbise çıkardı.

"Bunu giyin sana çok yakışır" dedi ve odadan çıktı.Telefon çaldığında annemin arkasından bakmayı bırakıp telefonu açtım.

"Hazır mısın ?"

"Evet" dedim elbiseyi giymeye çalışırken

"Tamam geliyoruz biz çık sen kapıya"

Telefonu kapadıktan sonra bordo bir ruj sürüp çantamı topladım. Makyaj yapmaya ne isteğim ne de halim vardı.
Odadan çıkıp aşşağı kata indim. Aynada kendime baktım. Gerçekten de çok değişmiştim. Bana o zamanlar böyle olucağımı söyleselerdi hayatta inanmazdım.

Korna sesini duydugumda siyah babetlerimi giyip çıktım.

Hikayemin ilk bölümünü beğendiyseniz lütfen oy verin :):)

Yalnızlığın MelodisiHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin