Yalnızlığın Melodisi

~ Bölüm 3 ~

MULTIMEDYA - Batu

Eve geldiğimde salondaki ışıkların açık olması beni şaşırtmıştı. Normalde bu saatte uyumuş olmaları gerekirdi. Anahtarı bulma uğraşım sona erdiğine sessiz olmaya çalışarak anahtarı kapı deliğine sokup kapıyı açtım. Ayakkabılarımı da çıkardıktan sonra beni fark etmesinler diye parmak ucumda merdivenlere doğru ilerledim. Beni bu halimle görürlerse rahat bırakmaz, soru sorup dururlardı. Bu yüzden odaya vardığımda yine ses çıkarmamaya çalışarak odaya girdim. Pijamalarımı giydim ve dizimdeki yaraya küçük bir pasuman yaptıktan sonra aşşağı kata indim. Annem beni görür görmez ayağa kalktı.

"Kızım... ne zaman geldin ? Hiç fark etmedik"

"Çok olmadı" diye cevapladım. Sonrada asıl merak ettiğim soruyu sordum.

"Siz niye uyumadınız ?"

Annem hiç zaman kaybetmeden cevap verdi.

"Seni bekledik kızım"

Normalde hiç böyle bir şeyle karşılaşmadım bu yüzden şaşkınlığımı gizleyemeyerek "Gerek yoktu" dedim.
Annemin yanından geçtim ve koltuğa oturdum. Televizyonu izlemek için kumandayı ararken masanın üzerinde beyaz dosya içinde evrağa benzeyen şeyler gördüm. Elime aldığımda annem hemen yanıma geldi.

"Bunlar ne anne ?" Diye sordum

"Onları bana ver canım" dedi tedirgin olmuş bir şekilde. Dosyayı elimden alma çalışmaları olumsuz sonuç verdiğinde geri çekildi. Babama baktığımda o da gergin gözüküyordu. Ikisinin de bu dosyanın ne olduğunu bana söylememesi merakımı daha da arttırıyordu. Babam bir kaç kere bir şey söyleyecek gibi oldu ama her seferinde vazgeçti, bir şey söyleyip söylememesi hakkında kararsız gibiydi. Ikiside olacaklardan korkuyor gibi tek kelime etmiyorlardı. Ikisini de bu kadar tedirgin edecek ne olabilirdi ki ? Babam en sonunda dayanamayıp ayağa kalktı.

"Yasemin söyleyelim artık"

Babamın böyle demesi beni daha fazla meraklandırdı. Sesim kontrolüm dışında yükseldi.

"Neyi söliceksiniz bana ?"

"Evi satıyoruz kızım"

Babamın sert ve kararlı ses tonundan bu cümleyi duymak beni beynimden vurulmuşa döndürdü. Girdiğim şoktan çıktıktan sonra bakışlarımı anneme çevirdim. Başını öne eğmişti.

"Ne demek evi satıyoruz ?"

Bir gecede bu kadar olay çok fazlaydı. Midem bulanıyordu fakat ikisinden biri bana doğru düzgün bir açıklama yapmadan hayatta gidemezdim. Bakışlarım ikisi arasında mekik dokuyordu. Sesimin yüksekliği işe yaramış olmalı ki annem açıklama yapma gereği duydu.

"Durumunun iyiye gitmesi için yapıyoruz bunu , sende anla bizi birazcık"

"He siz kararınızı verdiniz yani , bana ne zaman söylemeyi planlıyodunuz peki ? Sattıktan sonra mı ?"

"Tatlım sakin ol lütfen" annemin bu yumuşak ses tonu beni
sakinleştirmeye her zaman yeterdi fakat bu sefer sanki ateşin altına odun atmıştı.

"Nasıl olabilirim ki anne ? Bu evin her yerinde abimle anılarımız var. En mutlu zamanlarımı burda geçirdim ben ! Burası abimin yokluğunu hissettirmeyen tek yer. Nasıl satarız burayı ?"

"Burada olduğumuz sürece bu olayı hafızandan silemiceksin kızım. 2 yıldır uğraşıyoruz seni hayata döndürebilmek için, olmuyor ve burda kaldığımız sürece de olmayacak. Bizde burda daha fazla özlüyoruz nereye baksak abini görüyoruz. Burdan gitmemiz lazım."

Bu sefer babam konuşmuştu. Benim cevap vermeme fırsat vermeden kendisi konuşmasını devam ettirdi.

"Her şey hazır, bitti artık taşınıyoruz ! Yeni bir sayfa açacağız"