Desperate Enough

Chapter 1

*Violet's POV*

Lalabas ba ako o hindi ? Tatapak na ba ako o hindi ? Haist! para akong tanga dito sa tapat ng exit sa airport. Hindi ko alam kung lalabas na ba ako o hindi. Isang hakbang na lang nasa Pilipinas na ako.

O.O

Pilipinas?!

Oh..I remember. Galing pala ako sa Korea at kakauwi ko lang ngayon.
Hayy..tandaan mo Violet, once na tumapak ka dyan--

"Hey you!" nagulat ako nang may babaeng sumulpot sa gilid ko.

"uhmm..do I know you?" tanong ko.Eh pano naman kasi di ko naman siya kilala noh. tss!

Umirap muna siya. "Of course you don't know me and I don't know you either. By the way, I don't care if you can't decide if you will not get out here in airport. I only care is, will you please get out of our way? 'cause your blocking the exit and we have an important things that we need to do!" tinuro niya yung nasa likod ko. O.O

O.O Ahh fucking shit!! Sa sobrang pag-iisip ko nakaharang na pala ako sa daraanan palabas.

"s-Sorry." paumanhin ko at lumabas na. Syempre pagkalabas ko tumabi agad ako sa gilid para sila naman ang makalabas.

"Next time don't think too much, 'cause it can affect you and worst, It can affect the people around you" pokerface na sabi nung babaeng nagpabalik sa akin sa katinuan kanina.

Pfftt...gusto ko sana matawa sa sinabi niya kaso para naman yata akong tanga na tumatawa mag-isa pag ginawa ko yun. Paanong hindi ako matatawa eh #hugot si ate.

Hayy..Life! Huminga ako ng malalim at naglakad na ulit. Napahinto lang ako ng may sumigaw sa pangalan ko.

" Violettt!!! "
*0*

Paglingon ko nakita ko si---

"Zach don't show your childishness here in a public place." narinig kong bulong ni ate Zacey sa kanya. Nagpeace sign naman si Kuya Zach at nag pokerface na. Tss!! Kelangan ko pa ba siya--I mean sila ipakilala? okay okay! Later.

Lumapit si kuya sa akin at-- OHH SHIITT !!

*blagggg*

>_< Oucchh! Ansakit ng likod ko! Bwiset si kuya! ugghh..paano ba naman kasi dinambahan ako! Ayan tuloy natumba kaming dalawa.

"Kuya your so heavy! Will you please get off me!" >_< bigat nya pramis! Tumayo naman siya agad.

"ahh hehe ^_^ sorry." sabay peace sign. Inabot naman niya sa akin yung kamay niya para tulungan akong makatayo.Pagkatayo ko ay saktong pagkalapit ni Ate.

Mula sa pagkagulat ay natawa ako ng palihim..hahaha. Eh kasi naman pagkalapit na pagkalapit ni ate sa amin binatukan niya si kuya. hahaha!

"I already told you not to bring your childishness here in a public place." sabi pa ni ate.

"Sorry, I just really miss our princess." Kakamot-kamot sa batok na sabi nya.

"That's not an excuse Zach! I also miss her but--" Pinutol ko ang sasabihin ni ate dahil napansin kong andami nang nakatingin sa amin.

"Ate, could both of you just continue your convo in the car 'cause you two know how I hate being a center of attention." cold na sabi ko. Napatingin naman siya sa mga taong nanunuod na sa amin.

"Ahh.. yeah your right! Let's get in the car." At nauna na siyang maglakad papunta sa sasakyan. Hihilahin ko na sana ang maleta ko nang may nauna ng humawak. Nakita ko na si kuya pala ang may hawak kay tinaasan ko siya ng isang kilay.

"Wooahh..princess! don't look at me like that. I'm just being a gentlemen here you know. At alam mong ayokong mahirapan ka noh." Whatever! Tinalikuran ko na lang siya at sumunod na kay ate.

"Hey! wait for me."

Tss!! bahala ka dyan

Binigay naman na ni kuya yung maleta ko sa isang guard namin bago sumakay sa sasakyan. Isang maleta lang naman dala ko dahil ayoko nang masyadong maraming dala and I can afford to buy some clothes so why bother.

"Hey Princess, pumunta ka lang ng Korea ang cold mo na..aba aba! hindi pwede sa akin yan ha. Kuya mo pa rin ako. hmmp!" Ani kuya nang umandar na ang sasakyan.

"Kuya I'm tired. Please not now okay?"

Bumuntong hininga naman siya.
"Okay okay. Kung hindi ka lang galing sa biyahe eh."

By the way, sinabi ko na ipapakilala ko sila sa inyo diba? so sasabihin ko na habang nasa biyahe pa kami.

My brother's name is Zachariac Shane Mendro and his twin's name that is obviously also my sister is Zacey Shine Mendro. I am the youngest. They are both 23 years old and they are the one who also handling their own business. Actually I have my own business too but I can't handle it for now because I'm still studying. By the way, my business is not a company like my siblings, I owned a Restaurants,School and Bars. They gave me that businesses so that I can have my own income someday. For now, they handle it for me.

So yun, si kuya Zach ay bubbly,childish minsan,maalalahanin,mabait, at sobrang gwapo(sabi ng iba). Pero totoo gwapo tlga si kuya. Mas close ko siya kesa kay ate kasi minsan parehas kaming may topak kaya nagkakasundo. Take note: minsan lang.=_=
Pero seryoso yan si kuya sa mga bagay na dapat seryosohin kagaya na lang sa trabaho.At ang higit sa lahat ay sa akin.Grabe lang talaga siya, pero ayoko nang ikwento next time na lang kaya abangan niyo hahaha.

Si ate Zacey naman ay maalalahanin din, mapagmahal, madalas pokerface kaya sa kanya yata ako nagmana hahaha.:")
Sweet din yan hindi lang halata. Kay kuya kasi imbis na ma-sweetan ka eh nandidiri ka pa hahahaha. So yun, basta strict din siya pati na rin si kuya especially sa akin. About sa parents namin, wala na sila kaya kaming tatlo na lang ang nagtutulungan at ang sinasandalan ng isa't-isa. Namatay sila noong grade 6 ako dahil sa isang aksidente. Ayoko nang pag-usapan pa dahil-- uggh! wag na talaga. Ayoko nang pagsisihan pa ulit ang bagay na dapat ay kinakalimutan na lamang.

Pagdating sa mansyon namin ay tumungo na agad ako sa kwarto ko para magpahinga. Bukas ko na lamang aayusin ang mga gamit ko. Pagod ako kahit na wala naman akong ginagawang mabigat. Siguro ang mabigat eh yung nararamdaman ko.Haiistt!! Makatulog na nga la--

*tok tok tok*

"Who?" I asked.=_=

"Princess, dinner is ready. Tara kain na tayo!" sigaw ni kuya mula sa labas ng pintuan ng kwarto ko.

"Wala akong gana kuya." sagot ko pabalik,yung maririning niya.

"Okay."

Nakarinig na lamang ako ng mga yabag ng paa na papalayo sa aking silid. Nakikipagtitigan na lamang ako sa kisame. Sana naman ngayong bumalik na ako ay hindi na ako mabahala pa sa nangyari. Sana nga. Napahawak ako sa pisngi ko at naramdamang may pumatak na hula galing sa aking mga mata.Pinunasan ko kaagad ito. Pero ayaw pa rin nitong tumigil sa pagbagsak kaya hinayaan ko na lamang na lumabas ito. Ito na dapat ang huli kong pag-iyak tungkol sa bagay na yun. Tahimik akong umiiyak dahil baka marinig ako nila ate at kuya pag nagkataon. Hindi ko namalayan na nakatulog na lang ako dahil sa pag-iyak.