LOSER

1.Bölüm

"Senden nefret ediyorum." dedim gözlerinin içine bakarak. "Bak, bi kişi sen varsın benden nefret eden."diyip hafif gülümsedi. Aslında ondan nefret etmiyorum. Eğer beni anlayabilseydi, onun gözlerine bakarken onu ne kadar sevdiğimi söylediğimi anlayabilirdi. Ama o kendinden başka kimseyi düşünmeyen aptal beni yine anlamamıştı. Yıllarca bana acı çektiren birisiydi. Bunu oda çok iyi biliyordu. Sessizliği bozarak tekrar tebessüm edip konuşmaya başladı. Gülüşü o kadar güzeldi ona bakınca rüyadaymışım gibi hissediyorum. "Biliyor musun Ece?" Meraklı bir şekilde "Neyi?" diye sordum. "Doğruğu söylemek gerekirse doğum günüm olduğu gecesi ilk senden doğum günü mesajı bekledim. Ama senin yerini önceden alanlar oldu. En son sen yazdın." Söylediği herşeyi o kadar dikkatli dinliyordum ki sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Halbuki bilmiyordu ki ona uzun mesaj yazmıştım gece yarısı ama atmadım. Engellemişti beni bir kere yaptığı şey değildi. Yine kendini haklı çıkartmıştı. Ciddiyetimi bozmadan. "O mesajımı bile yazmamalıydım sana, sen bunu haketmiyosun." Umursamaz görünerek. "Haklısın, bundan sonra arkadaş kalmak en iyisi olacaktır. Arkamdanda konuşma kötü biri diye. 'Rüzgar böyle biri, bunu yaptı.' ve benzeri şeyler duymak istemiyorum. Zaten beni sevmiyorsun hakkımda da konuşmazsın." Tereddüt edip kaşını kaldırdı. "Sevmiyorsun dimi?" Ne söylemeliydim acaba doğruyu anlatsam mı? Hayır bunu çok kez yaptım 10'dan fazla olmuştur beni oynatması."Hayır."
"Güzel o zaman." Kendimi tutamayıp sordum. "Rüzgar?" Tekrar kaşını kaldırıp "Evet." "Çıkmamızda gerçekten sevdin mi beni?." Güldü ve direk "Hayır." dedi.
"Güzel." diyip sandelyemi geri itip kalktım.
"Yarın görüşürüz Ece." Arkama bakmadan "Görüşürüz." dedim. Eğer dönseydim, gözlerimin dolduğunu anlıycaktı ve hala onu sevdiğimi düşüneceki. Kafeden çıktığımda yüzüme vuran serin havayı hissettim. Kendimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım. Deli gibi sevdiğim çocuk beni bir kere bile sevmemişti.