Sadece Sen -düzenlenecek-

ㅇGİRİŞㅇ

~1637~

Sevdiğim adama sevgiyle bakıp yakasını düzelttim. "Dikkat et."diyerek hüzünle gözlerine baktım. Gitmesini istemiyordum. Kim sevdiğinin savaşa gitmesini isterdi ki?

Elini yanağıma koyarak okşadı. Başımı eline doğru yumarak, gözlerimi kapattım.
Ellerimi beline sarıp başımı göğsüne sakladım. "Dikkat et ve geri dön tamam mı? Sakın beni yalnız bırakma... seni seviyorum."diyerek kafamı kaldırdım. Kollarını belime sardı ve hafifçe kendisine çekerek "sende dikkat etmelisin. Buraların görevi sende artık. Bende seni seviyorum. Bana söz ver. Bana bir şey olsa bile kimseyle olma. Bir kaç ay bekle. Tamam mı?"

"Geri döneceğine dair söz verirseniz tabiiki. Lakin siz söz versenizde vermesenizde ben kimseyle olmam Lordum. Benim kalbim sizdeyken başkasıyla olamam."dedim.

Hafifçe yaklaşarak dudaklarına yöneldim. Ancak beni kendinden uzaklaştırarak anlıma sıcak bir öpücük koyup gülümsedi. "Söz veriyorum döneceğim bir tanem."diye fısıldadı. Ona hızlıca sarılıp daha yapabilirmiş gibi kollarımı sıktım. Beni kendinden ayırarak " gitmeliyim."dedi. Gözlerimin dolduğunu ona göstermemek için başımı eğerek kafamı salladım.

Odadan çıkıp merdivenleri inerken bacaklarım yürüyemiyecek kadar güçsüz düşmüştü. Elim, 1.Charles'in ve sevgili Maria'nın biricik veliahtları, Dük ve benim kocam olan Richard''ın kolunda olmasaydı düşebilirdim. Yanaklarımdan, zorla tuttuğum fakat akıp giden göz yaşlarımı saklamak için kafamı dahada eğerek ona bakmamaya çalıştım. Diğer elini kolundaki elime koyarak sıktı " Ağlamanı istemiyorum Leydim. Sakın ağlama. Kimsenin önünde ağlama. Sadece benimleyken ağla. Güçsüz görünürsen seni yıkmak için her şeyi yaparlar."
Kafamı sallayarak elimle göz yaşlarımı sildim.

Atların bulunduğu yere geldiğimizde yavaşça benden ayrılarak babasına ve annesine ilerledi. Eteklerimi kaldırarak Charles ve Maria'yı selamladım.
Atına binmeden yanıma gelip " Ağlamayacaksın. Sana Lucy yardım edecek. Dediklerimi asla unutma."dedi. "Peki Lordum."diyerek elimi kesemde bulunan kutuya uzattım. "Bunu lğtfen kabul edin."diyip ona doğru verdim. Elimden alıp " hep bende kalacak."diyerek atına doğru ilerledi. Ağlamamak için kendimi sıkıyordum. Ata bindikten sonra bana dönerek "Çilek"diye fısıldadı. Gülümseyip "Karamel."diye ağzımı oynattım. Oda içten bir gülümseme gönderdi fakat hemen silindi.
"Prensim! Her şey hazır!"diyen askere baktım. Onun gidişini izleyemeden hızlıca referans vererek içeriye doğru adımlarımı attım.

Vücudumun yatağı bulmasıyla sesli bir şekilde patlamam bir oldu. Hıçkırarak ve sarsılarak ağlamam....