Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Δέκα

Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, πέρασε τόσο γρήγορα, που όταν ο Ντεβ ήρθε στο δωμάτιό μου και άρχισε να χτυπάει τη πόρτα σαν τρελός, ήταν σαν να βγήκα από μια παραίσθηση. 
"Άνοιξε!" φώναζε απέξω. 
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έτοιμη να πάω να του τα ψάλλω, αλλά δεν το έκανα. Του άνοιξα απλά την πόρτα χωρίς να πω κουβέντα και έπειτα πήγα πάλι στο κρεβάτι μου. 
"Τι κάνεις ακόμα εδώ πάνω;" ρώτησε. "Ο μπαμπάς σε θέλει κάτω". 
"Η Σκάι;" ρώτησα. "Με θέλει κι εκείνη κάτω;"
Τα μάτια του Ντεβ γούρλωσαν και με κοίταξε. Έπειτα χτύπησε το γόνατο με το χέρι του. 
"Ο Κάρτερ στο είπε, ε; Αχ, έτσι και τον πιάσω στα χέρια μου.... το ήξερε ότι δεν έπρεπε να μάθεις τίποτα!"
Τότε κατάλαβα ότι έκανα ανοησία. Πήρα το πιο αλαζονικό μου ύφος. "Με υποτιμάς, Ντεβ. Λες να μην κατάλαβα τί παίχτηκε στη συνεδρίαση; Ο Κάρτερ δεν μου είπε κουβέντα". 
Ο Ντεβ έδειξε να με πιστεύει. "Καλά, κατέβα τώρα κάτω" είπε. "Σε περιμένουμε για να αρχίσουμε". 

Μπήκα λίγο καθυστερημένη στην τραπεζαρία, με το φόρεμά μου να ανεμίζει γύρω μου. Κάθισα στη γνωστή μου θέση, ρίχνοντας μια απλή ματιά σε όλους και κάρφωσα το βλέμμα μου στον πατέρα μου. "Περιμένουμε κι άλλους;" ρώτησα. 
"Οι Κέιν θα είναι εδώ εντός ολίγου" πέταξε η Έμπονι. "Δεν είσαι η μόνη που άργησε". Την κοίταξα προσπαθώντας να ανιχνεύσω την ειρωνεία στα λόγια της, αλλά δεν τα κατάφερα. 
Έπειτα από πέντε λεπτά περίπου, ο Ντεβ άνοιξε ξανά την πόρτα και ο Βλάντιμιρ με τον Κάρτερ μπήκαν μέσα σαν ήρωες. Ο δεύτερος μου έκλεισε το μάτι κοιτώντας με και σωριάστηκε στην καρέκλα απέναντί μου. 
"Είχαμε κάποια... θεματάκια" έκανε ο Βλάντιμιρ και ο Κάρτερ σκούπισε την άκρη των χειλιών του με το δάχτυλό του, έχοντας το βλέμμα καρφωμένο πάνω μου. "Μπορούμε να αρχίσουμε;"
Ο πατέρας μου σηκώθηκε. "Ο Κρις μας έφερε την απάντηση των Νεράιδων" είπε. "Και δεν είναι πολύ θετική. Ενημερώθηκαν ότι επικρατεί ταραχή στον κόσμο, αλλά δεν ξέρουν αν πρέπει να συμμαχήσουν με εμάς ή τους λυκανθρώπους". 
"Και τί θέλουν τώρα, να υπογράψουμε την Ειρήνη του Κάτω Κόσμου;" σχολίασε ειρωνικά ο Κάρτερ. Τινάχτηκα αρκετά έντονα όταν ένιωσα το πόδι του να αγγίζει το δικό μου κάτω από το τραπέζι. Ένα απλό άγγιγμα στον αστράγαλό μου, αλλά έστειλε ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί. Τον κοίταξα ερωτηματικά. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. 
"Θέλουν να μιλήσουν μαζί μας" είπε ο πατέρας μου. "Ζήτησαν να τους στείλουμε δύο αντιπροσώπους". 
"Ωραία έκανε ο Ντεβ. "Θα πάω εγώ και ο Κρις". 
"Όχι, δεν κατάλαβες..." διόρθωσε ο μπαμπάς μου. "Θέλουν έναν Μπλακ και έναν Κέιν". 
Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στου Κάρτερ ακριβώς τη στιγμή που με σκούντηξε ξανά κάτω από το τραπέζι, δευτερόλεπτα πριν σηκωθεί όρθιος και αρχίσει να κάνει το γύρο του τραπεζιού. 
"Τότε, αγαπητοί μου, έχω να κάνω μια πρόταση". 
Μην το πεις, Κάρτερ, μην το πεις... 
"Μπορώ να πάω εγώ... με τη Ρέιβεν". 
Το είπε.
"Μα βέβαια!" πετάχτηκε η Σκάι. "Το κλασσικό ζευγαράκι". 
"Έχεις κάποια καλύτερη ιδέα, Σκάι;" έκανε ο Κάρτερ και την πλησίασε. Συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα κρατούσα την ανάσα μου. "Μήπως θες να πας εσύ;"
"Γιατί όχι;"
"Δεν σε εμπιστευόμαστε, Σκάι, παρ' το χαμπάρι" έκανε ο Κρις ξαφνικά. Εκείνη έκανε να σηκωθεί, αλλά την σταμάτησε ο πατέρας μου με ένα νεύμα. Έπειτα γύρισε σε μένα. 
"Ρέιβεν; Συμφωνείς;"
Κοίταξα πρώτα τον μπαμπά μου και μετά τον Κάρτερ. Ο Κέιν μου χαμογέλασε πονηρά. 
"Συμφωνώ" είπα κοφτά και έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στον Κάρτερ.