Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Δώδεκα

Κανείς δεν ήταν ικανοποιημένος με τις απαιτήσεις της Βασίλισσας. Μερικοί κιόλας - η Σκάι ας πούμε - αποφάσισε να ρίξει το φταίξιμο σε μένα και τον Κάρτερ και να πει ότι "δεν κάναμε καλά τη δουλειά μας". Ο Κάρτερ άρχισε να γελάει ειρωνικά και ο Κρις άρχισε να τη βρίζει, οπότε κι εκείνη σταμάτησε να μιλάει. 
Οι γονείς μου - μαζί με τον Βλάντιμιρ, καθώς είχαμε ακόμα μερικές μέρες μέχρι να λήξει η περίοδος ειρήνης - αποφάσισαν να στείλουν αγγελιοφόρο στη Βασίλισσα και να της ζητήσουν να πάρει πίσω το αίτημά της όσο είναι καιρός. Το μήνυμα χάθηκε μέσα στο τζάκι και ο μπαμπάς μου επέστρεψε στη θέση του, στην κορυφή του τραπεζιού. 
"Ελπίζω να είστε ικανοποιημένοι με την εξέλιξη των πραγμάτων" σχολίασε η Σκάι. "Τα πήγατε περίφημα". 
"Να νιώθεις ευγνωμοσύνη στο Θεό, που δεν έχει λήξει ακόμα η συμφωνία μας μαζί σας" έκανε ο Κάρτερ αδιάφορα. 
"Μπα, μπα; Να περιμένουμε δηλαδή διαφορετική αντιμετώπιση στο τέλος του μήνα; Να περιμένει και η Ρέιβεν διαφορετική αντιμετώπιση στο τέλος του μήνα, Κάρτερ;" ρώτησε εκείνη. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη ευφυΐα για να καταλάβει κάποιος ότι αυτό με μένα ήταν μπηχτή. Και κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν είχε χαμηλή νοημοσύνη. Το βλέμμα του μπαμπά μου καρφώθηκε στον Κάρτερ - η έκφραση "πάλι καλά που δεν είχε λήξει η συμφωνία" περιέγραφε ακριβώς την κατάσταση - ο Κρις χαμογελούσε αυτάρεσκα και ο Ντεβ ήταν ήρεμος, σαν να το ήξερε ήδη. Η μητέρα μου δοκίμασε να κατευνάσει τα πνεύματα, αλλά δεν έπιασε. "Τί πάθατε όλοι;" ρώτησε η Σκάι. "Δεν μιλάτε; Δεν είχε περάσει από το μυαλό κανενός ότι τρέχει κάτι με τα δύο πιτσουνάκια, που μπορεί να μας χαλάσει τα σχέδια;"
Ο Κάρτερ ξέσφιξε το φουλάρι στο λαιμό του αλλά δεν μίλησε. 
Εγώ δεν είμαι όμως τόσο καλό παιδί. 
"Σκάι, σου έχουν πει ποτέ πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα;" τη ρώτησα. Εκείνη με κοίταξε, ανασήκωσε το φρύδι και δεν είπε τίποτα. "Για να μην γίνεις η γάτα, λοιπόν, σε συμβουλεύω να αφήσεις έξω από τα λόγια σου εμένα και τον Κάρτερ. Και γενικά, όποιον δεν σε αφορά". 
Η Σκάι γούρλωσε τα μάτια και άνοιξε το στόμα να μιλήσει. 
"Κουβέντα δεν θα ανεχτώ, αγαπητή μου" πέταξε ο Κάρτερ και σηκώθηκε όρθιος. "Το τί κάνω εγώ με τη Ρέιβεν κι εκείνη μαζί μου δεν αφορά κανέναν σας και, με όλο το σεβασμό, κύριε Μπλακ" στράφηκε στον μπαμπά μου "ούτε καν εσάς. Κοιτάξτε την δουλειά σας, που αυτή τη στιγμή είναι η ψωνισμένη Νεράιδα. Αυτό, Σκάι πάει σε σένα.  Θα σας συμβούλευα όλους - πάλι για σένα μιλάω, Σκάι - να ασχοληθείτε με αυτό και όχι με τα κουτσομπολιά που τόσο σου αρέσει να διαδίδεις". 
Η Σκάι χαμογέλασε και μίλησε μόνο αφού ο Κάρτερ είχε καθίσει κάτω και απέναντί μου. "Δεν αρνήθηκες τίποτα από τα κουτσομπολιά που διαδίδω, όπως λες, Κάρτερ Κέιν" έκανε αυτάρεσκα και γεμάτη ικανοποίηση. 
Ένιωσα σχεδόν την κεραμίδα να μου σκάει στο κεφάλι και αμέσως προσπάθησα να διαβάσω τις αντιδράσεις των άλλων. Ο Κάρτερ χαμογελούσε. Άπλωσε το πόδι του και με σκούντηξε για να τον κοιτάξω. Μου έκλεισε το μάτι διακριτικά. 
"Δεν υπάρχει κάτι για να αρνηθώ. Έκλεισε τώρα αυτό το θέμα;" 
Κανείς άλλος δεν μίλησε, ούτε καν ο μπαμπάς μου, που - πάω στοίχημα - είχε φτιάξει στο μυαλό του έναν τεράστιο λόγο, γεμάτο με κοσμητικά επίθετα για τον Κάρτερ και απειλές για μένα, έπειτα συγνώμες για αυτά που μου είπε και τα συναφή. Παρόλα αυτά, δεν έβγαλε άχνα επί του θέματος. 
Συνέβη όμως κάτι που με παραξένεψε. Η Σκάι έπειτα από το ρεσιτάλ που έδωσε, έμεινε στη θέση της ακίνητη και αμίλητη, σαν ρομπότ. Κοιτούσε σε ένα μέρος και όταν ήθελε να εστιάσει αλλού, γυρνούσε το κεφάλι απελπιστικά αργά.