Midnight {GW15}

Κεφάλαιο Είκοσι Τρία

Γυρίσαμε στο Σάντοουφορτ Μουρ όλοι μαζί και όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ο Κρις υποβάσταζε την Σκάι, που έμοιαζε αδύνατον να περπατήσει - η αδυναμία της την έκανε να μοιάζει πιο ανθρώπινη από ποτέ και ανάμεσά μας κινούνταν τα φαντάσματα και οι δαίμονες που είχαν απομείνει. Μόλις επιστρέψαμε, απομονώθηκε ο καθένας για λίγο στα δωμάτιά του. Μπορεί να ήμαστε βρικόλακες, αλλά ένα καλό μπάνιο το χρειάζονται όλα τα πλάσματα. Τα αφρόλουτρα δεν είναι μόνο προνόμιο των ανθρώπων.
Είχα μόλις γίνει άνθρωπος, έχοντας ξεπλύνει από πάνω μου τη μάχη και είχα φορέσει ένα από τα αγαπημένα μου φορέματα, ένα μακρύ μαύρο με δαντέλα, για να γιορτάσω την περίσταση, όταν κάποιος χτύπησε απαλά την πόρτα. 
"Παρακαλώ;"
Ο Κάρτερ φορούσε ένα κατάμαυρο κοστούμι ξανά - πρέπει να είχε μια ντουζίνα από δαύτα και να είχε καταλάβει ότι τον χάζευα σαν βλαμμένο όταν ντυνόταν έτσι στα μαύρα- και μύριζε από απόσταση μέντα. Όποιος τον έβλεπε, αποκλείεται να είχε φανταστεί ότι ήταν βρικόλακας που γύρισε μόλις από τη μάχη. "Να περάσω;" ρώτησε και στάθηκε στην πόρτα, γέρνοντας στο ξύλινο περιθώριο. 
"Να περάσεις" του απάντησα. Ήρθε με αργά βήματα προς το παράθυρο όπου καθόμουν, στάθηκε από πίσω μου με τα χέρια να στηρίζονται στο περβάζι αριστερά και δεξιά μου και κοίταξε τη θέα από το τζάμι, τον κήπο του Σάντοουφορτ Μουρ. 
"Τελείωσε, Ρέιβεν" σχολίασε χαμηλόφωνα, σέρνοντας τα χείλη του στον ώμο μου. "Τελείωσε". 
"Το ξέρω" έκανα αδύναμα, κλείνοντας για μια στιγμή τα μάτια. Ύστερα τα ξανάνοιξα. "Σκέφτομαι τη Σκάι" του είπα, απλά για να δω το βλέμμα του να γουρλώνει. "Τι με κοιτάς; Εντάξει, ο Μπρένταν της έκανε κακό, την έβλαψε, αλλά ήταν ο σύντροφός της. Υπήρξαν και κάποια χρόνια που τα πέρασαν καλά, μέχρι να του μπει η ιδέα να καταλάβει τον κόσμο. Η Σκάι λέει ότι δεν ήταν πάντα έτσι". 
"Δεν επεμβαίνω" έκανε ο Κάρτερ ανασηκώνοντας τους ώμους. "Πολλές φορές αυτά είναι και θέμα συνήθειας. Περισσότερο θα της λείψει επειδή τον είχε συνηθίσει, παρά εξαιτίας της πληρότητας που της πρόσφερε. Μην ξεχνάς πως εδώ και καιρό την είχε σε αυτή την κατάσταση. Πιθανότατα οι καλές τις αναμνήσεις σταματάνε τότε". 
"Και αν δεν σταματάνε;"
"Θα νιώσει καλύτερα όταν αρχίσει να ξεθωριάζει το γεγονός και καταλάβει πόσο πολύ έβλαψε την ίδια. Δεν είναι χαζή η Σκάι, Ρέιβεν, ούτε καμία άσχετη. Ξέρει πολύ καλά αν αξίζει να στεναχωριέται για τον Μπρένταν". 
"Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στεναχωριέται" σχολίασα γυρνώντας να τον κοιτάξω. Παρά τα όσα είχαν συμβεί, ένιωθα άσχημα για την Σκάι και προσπαθούσα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της. Τί θα έκανα εγώ αν είχε αλλάξει ο Κάρτερ; Κούνησα το κεφάλι σπασμωδικά αριστερά και δεξιά για να διώξω τη σκέψη. 
"Εγώ δεν ήρθα όμως εδώ να μιλήσουμε για τη Σκάι" είπε ο Κάρτερ και έφερε τα χέρια του στους ώμους μου, χαμηλώνοντας ελαφρώς το ύφασμα του φορέματος για να μην τον εμποδίζει. 
"Α μπα" έκανα παιχνιδιάρικα. "Και γιατί ήρθες τότε;"
Ο Κάρτερ άφησε ένα γελάκι και μπόρεσα σχεδόν να νιώσω το χαμόγελό του στο δέρμα μου. "Μην σου μπαίνουν ιδέες, μικρή, κυκλοφορεί ακόμα πολύς κόσμος στο σπίτι" σχολίασε. "Ήρθα για να πάμε μια βόλτα". 
"Πού;"
"Όχι πολύ μακριά". 









Με οδήγησε στην αυλή του Σάντοουφορτ Μουρ και ξεκίνησε να περπατάει προς τα παγκάκια όπου είχαμε βρεθεί, την πρώτη φορά που είχαν έρθει στο σπίτι να μας προειδοποιήσουν για τον προδότη. Την πρώτη φορά, όπου μου είπε για το μενταγιόν της Τζινξ, που τώρα χουζούρευε πάνω στο δωμάτιό μου ή έκοβε βόλτες στο κτίριο.
"Εδώ;" ρώτησα χαμογελώντας.
"Εδώ που ξεκίνησαν όλα" διευκρίνισε. Κάθισε άνετος στο παγκάκι και χτύπησε ελαφρά το κάθισμα για να τον μιμηθώ. Μόλις το έκανα, εκείνος έβαλε το χέρι του πίσω από την ξύλινη πλάτη και πήρε στα χέρια του ένα κουτί. Ήταν μικρό και τυλιγμένο με ένα μαύρο χαρτί με κόκκινα τριαντάφυλλα και έμοιαζε υπερβολικά ανθρώπινο. Και γλυκό. 
"Δεν ήξερα πως γνώριζες από τέτοια πράγματα" του είπα καθώς μου το έδωσε. 
"Σε παρακαλώ, το ξέρεις ότι γνωρίζω πολλά. Στο συγκεκριμένο πάντως χρειάστηκα βοήθεια από τον κύριο που είχε το μαγαζί. Ο οποίος κάτι πρέπει να είχε καταλάβει ότι δεν πάει καλά με μένα, γιατί με κοίταζε συνεχώς λες και επρόκειτο να τον σκοτώσω. Οπότε πιθανότατα κάτι είχε καταλάβει". 
"Πιστεύεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξεχωρίσουν τους βρικόλακες;" ρώτησα σκίζοντας προσεκτικά το χαρτί. Ήταν πολύ όμορφο για να το καταστρέψω. 
"Μπορεί. Όπως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν φαντάσματα. Άνοιξέ το τώρα, μου έβγαλες τη ψυχή" διαμαρτυρήθηκε στο τέλος. 
Άφησα το χαρτί στα αριστερά μου και αποκάλυψα ένα μικρό μαύρο βελούδινο κουτάκι. Μόλις το άνοιξα, ένα δαχτυλίδι εμφανίστηκε μέσα. "Τι ανθρώπινες συνήθειες είναι αυτές, Κάρτερ; Με εκπλήσσεις. Να περιμένω πως θα πέσεις και στο ένα γόνατο και μετά την πρόταση θα αρχίσουν τα βεγγαλικά;" 
Εκείνος χαμογέλασε. "Δεν έχω βεγγαλικά. Τα υπόλοιπα όμως, είμαι διατεθειμένος να τα κάνω".
"Δεν χρειάζεται" του είπα χαμογελώντας.
"Μπορεί και να είναι το μοναδικό έθιμο των ανθρώπων που μου αρέσει και το βρίσκω ρομαντικό" σχολίασε. "Ξέρω πως δεν συνηθίζεται στους βρικόλακες, αλλά είναι πολύ όμορφο και συμβολικό. Επιπλέον φαντάστηκα ότι θα σου αρέσει, είναι στο στυλ σου". 
Είχε δίκιο. Ήταν μικρό και σε χρώμα ασημί, με μια σκούρα μπλε πέτρα στο κέντρο, που δεν το έκανε να φαίνεται πολύ βαρύ, αλλά το έκανε εντυπωσιακό. "Ταιριάζει με τα μάτια σου" πρόσθεσε και το πήρε από τα χέρια μου για να το περάσει στο δάχτυλό μου. "Σου πάει" είπε στο τέλος. 
"Είναι πολύ όμορφο. Σε ευχαριστώ". 
Ο Κάρτερ χαμογέλασε και τύλιξε το μπράτσο του γύρω μου, φέρνοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει στον ώμο του. 
"Τί θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε έπειτα από μερικά λεπτά γαλήνιας σιωπής που έσπαγαν μόνο από το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων. 
"Τί εννοείς;" ρώτησα και τον κοίταξα. 
"Δεν πρέπει να έχουμε κάτι να ασχοληθούμε;" έκανε χαμογελαστός. "Δεν λέω, επικίνδυνη η φάση με τον Μπρένταν και τα σχετικά, αλλά τουλάχιστον είχαμε κάτι να κάνουμε. Θέλεις να πάμε να προκαλέσουμε ξανά τις Νεράιδες;"
Τον κοίταξα έτοιμη να ξεσπάσω σε γέλια. "Είσαι τρελός!" του είπα και σηκώθηκα όρθια. Εκείνος με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε πίσω, τυλίγοντας τα χείλη του στα δικά μου. Ήταν αργά, σε λίγη ώρα ο ήλιος θα έδυε και θα έβαφε τον ουρανό ένα υπέροχο χρυσό και πορτοκαλί χρώμα.
"Γι' αυτό μ' αγαπάς" έκανε παιχνιδιάρικα και με φίλησε. "Θέλεις να κάτσουμε μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος;"
"Μμμ... ενδιαφέρουσα πρόταση" είπα, μη μπορώντας να ελέγξω το στόμα μου, που κύρτωσε σε ακόμα ένα χαμόγελο. "Και μετά;"
Ο Κάρτερ ανασήκωσε τα φρύδια και έκανε πως το σκεφτόταν λίγο. "Ε, μετά θα φύγουν τα φαντάσματα, θα φύγει ο Σνέικ και τα κολλητάρια του και ο καθένας μας θα αποσυρθεί στο δωμάτιό του να ξεκουραστεί. Και δεν θα βγει μέχρι αύριο το απόγευμα". 
"Αυτά είναι λοιπόν τα σχέδιά σου, Κάρτερ Κέιν;" ρώτησα, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. "Θα με παραπλανήσεις μόλις έχεις το πεδίο ελεύθερο;"
"Ώπα, ξαναγυρίσαμε σε εκείνες τις εποχές που με φώναζες με ολόκληρο το όνομά μου; Έχω μπλέξει, μήπως;"
"Μπορεί" του είπα πονηρά. "Λιγάκι". 
"Αυτοί οι μπελάδες μου αρέσουν" σχολίασε μετά. 
Ο Κάρτερ χαμογέλασε και με φίλησε ξανά. Τα χέρια του έπεσαν στη μέση μου και έμειναν εκεί, όσο ένιωθα τα χείλη του να σχηματίζουν ένα χαμόγελο πάνω στα δικά μου.
Απέναντί μας, ο ήλιος βυθιζόταν αργά στον ορίζοντα, τελειώνοντας ακόμα μία μέρα και έλουσε τον τόπο με ένα πορτοκαλί, μελαγχολικό χρώμα.