Aşkım...

¤5¤

Buğra'nın Ağzından

Uzun süredir Zeynep'le konuşmadım. Uzun dediğimde birkaç saat gerçi. Hala unutamıyorum. Onu öptüm. Ona aşık olduğumu söylemeli miyim? Ya beni sevmiyorsa? Ah! En yakın zamanda yapabilirim. Sonuçta şuan bizde. Evde onunla konuşucam. Evet. Sonsuza kadar saklayamam. 4 yıl boyu sakladım ve şimdi buna sonvericem.

Evde

Kapıyı Zeynep açtı. Bende bunu fırsat bilip kucağıma aldım. Şansıma evde kimse yoktu.
Odama girdiğimizde onu yatağa oturttum.
" Zeynep sen birine aşık mısın?"
Birden yüzü kızardı. Başını eymeden bunu görebildim. Birini seviyordu.
" Lütfen onun kim olduğunu söyler misin? Bana güvenmiyor musun yoksa?"
" Buğra, ben... Sana güveniyorum. Ama bunu söyliyemicem"

Ah! Olamaz! Ağlıyor.
Hemen yanına gidip ona sıkıca sarıldım. O güzel yüz... Meleğimin yüzü gözyaşlarıyla ıslanıyor.

" Peki bunu neden bana söyliyemezsin?"

Birden beni öpmeye başladı. Bende karşılık verdim. Yine. Yine meleğimle öpüşüyorum.

Yüzüme bakmadan "Anladın mı?" dedi.
"Anladım meleğim. Bende seni seviyorum. Ama lütfen ağlama. Hatırlamıyor musun? Herzaman yanında olucağımı söylediğimi unutmadın, değil mi?"

Bir süre hiç konuşmadan birbirimizi izledik. Ağladığından kıpkırmızı olmuş o güzel gözler bana bakıyordu. Acaba doğru olanı mı yaptım?
"Buğra, ben senin dediklerinin hiçbirini unutmam, unutamam. Şimdi uyusak? Çok yorgunum"

Onu yatırdım ve sonra yanına yattım. İçimden bir ses ona çıkma teklif et diyor. Ama mantığım daha fazlasını kaldıramaz diyor. Yarını beklesem daha iyi olur.
"Buğra?"
"Efendim?"
"Neden benimle konuşmuyorsun?"
"Ne konuşmak istersin güzelim?"
"Sana bir soru sormak istiyorum da. Şey... Sen yani ben... Yok yok, sen diyorum. Imm... Saçmalıyorum işte boşver."
"Hayır saçmalamıyorsun. Bana bakıp söyleyemiyorsan gözlerini kapatıp söyle."
"Senle ben... Biz olsak."
" Zeynep'im sen benimsin. Her zaman her türlü. Arkadaşta olsak benim meleğimsin sen."

Bu sözlerimden sonra bana sıkıca sarıldı. Birlikte uyuduk. Keşke hep böyle kalsak. Hiç ayrılmasak. Ama eninde sonunda sabah olucak maalesef...