Aşkım...

¤8¤

Buğra'nın Ağzından

Zeynep'i almaya gittiğimde çok üzgün gözüküyordu. Sorduğumda ise geçiştiriyordu. Eve vardığımızda annem bile ağzından laf alamadı.

"Anne ben odamdayın.10 dakika sonra Zeynep'imi gönderirsen sevinirim"
"Tamam"

•°•°•

Yeliz Teyzeyi aramak için odamdaydım.

"Alo. Buğra? Ne oldu yavrum?"
"Zeynep'e ne oldu?"
"Babası geldi ve yeni anne demesiyle birden delirdi. Şimdi nasıl?
"Kötü görünüyor"
"Lütfen biraz onunla ilgilenir misin?"
"Evet merak etmeyin o iyi olucak"

Telefonu kapattıktan birsüre sonra Zeynep geldi. Berbat görünüyordu.

"Zeynep?"
"Buğra!"
Birden ağlamaya başladı. O ağladıkça bende üzülüyordum. Başını kaldırıp bana baktı.

"Buğra, b-ben çok kötü..."

Konuşamıyordu bile benim meleğim.
Onu yatağa oturttum.

"Zeynep sen biraz yat ve dinlen. Sonra tekrar konuşuruz istersen, ha?"

Başını yukarı ve aşağı sallayarak cevap verdikten sonra ona yatması için yardım ettim.

"Buğra?"
"Evet?"
"Gel lütfen. Yoksa uyumam."

Yattıktan sonra bana sarıldı. Birlikte akşam yemeğine kadar uyumuşuz.
Annem bizi uyandırdığında Zeynep'in yüzünün kızardığını fark ettim. Tabii ailelerimiz bile bilmiyor bizim birlikte olduğumuzu.

"Annem gitti artık yorganın altından çıkabilirsin"
"Çok komik. Hem neden saklanıyım ki? Ben sadece ışık yanınca gözlerim ağrımasın diye çıkmadım. Bi kere ben..."
Sözünün bitmesine izin vermeden onu öpmeye başladım.

"Ne yapıyorsun ya Buğra?"
"Susmanı sağlıyorum"
"Sanırım yemek için gitsek iyi olucak."
"Akıllısın"
"Sus"
"Geçiştirme"
"Yeter artık"
"Tamam"
Yanağına küçük bir öpüçük kondurdum ve mutfağa doğru gitmeye başladık.