UÇURUM

2.Rüya

Zifiri bir karanlık ucu bucağı yok.Ardından içinde  beliren beyaz bir ışıltı.Bana doğru  yaklaşıyordu  annemdi o. Melek gibi gözüküyordu  bembeyazdı.Elini bana doğru  uzattı.Bende ona doğru. Ama ellerimiz bir türlü  birleşemiyordu.Böyle  oldukça  annemin gözlerinden  yaşlar  süzülüyordu.Karanlığın  içine  gömülüyordu gittikçe.Bana dediği  tek şey  "Git kızım! Kaç  buralardan " devamlı  bu cümleyi  tekrarlıyordu.Karanlığın  içine  gömüldükçe içimi  büyük  bir korku kaplıyordu.Dediğim tek şey "Bırakma beni,gitme anne !" Birden yerimden sıçradım.Meğerse rüyaymış.Yüzümden  boncuk boncuk  terler akıyordu.Annemin dediği cümle hala beynimde yankılanıyordu.Hızla  yataktan kalktım.Bu kadar büyük  bi acıyı hissederken nasıl  uyuyabilmiştim.Bilemiyordum.Hızla  banyoya doğru  gidip elimi yüzümü yıkadım.Çok  kötü  gözüküyordum.Aynadan bu yıkıntıya bakarken ela gözlerimden damlalar halinde yaşlar  süzüldü.Gözlerim  haddinden fazla bitikti.Göz yaşlarımı sildim hemen,ağlamamalıydım.Annemin  dediği  şeyi  yapmalıydım.Bana çaresiz  gözlerle  git diyordu.Gitmem lazımdı.Küçük  bir bavula lazım  olabilecek  herşeyi sığdırdım.Üstüme başka  birşeyler  giyindim.Saçlarıma dokunmadım bile nasıl  oldukları  umrumda bile değildi.Kalbim güm  güm atıyordu.Aynı annemi kanlar içinde   gördüğüm  anki kadar hızlı  ve çaresizdi.Bavulumu alarak hızla  aşağı  yöneldim.Evde yoktu piç herif.Hemen  sandeletlerimi giyinip çıktım.Üstümde  sadece ince bir badi ve şort  vardı.Hava aydınlanana kadar kalıcak bir yer bulmalıydım.Bir an yine bir boşluğa düşer  gibi olsamda annemin sesi kulaklarımda yankılandı.Hızla kapıyı kapattım.Koşar  adımlarla  yürüyordum.Istanbulun hiç  bir zaman sakin olmayan bi caddesinde yürüyordum.İnsanlar bana artık  fazlalıkmış  gibi geliyordu.Çaresizce  yürüyordum.Nereye gideceğimi  bilmiyordum.Asıl  boşluğu şuan  hissedermiş gibi oldum. Ne gidecek bir akrabam ne de arkadaşım vardı.Olanlarında başında  binbir türlü  dertleri vardı.İçimden sadece yürü diye tekrarlıyordum.Bu bir nevi kendime cesaret vermemi sağlıyordu.Yürüyordum cadde boyunca şehrin gürültüsünden kaçmak  istiyordum.Bir an boğuluyor  gibi hissettim. Bir kaldırım  kenarına  oturdum.Nefesimi kontrol etmeye çalışıyordum.Gözlerim tekrardan yanmaya başlamıştı.Hemen ardından  yavaş  yavaş  damlalar dudaklarıma kadar  indi.Caddeye doğru  baktım.Annem caddenin ortasında belirdi.Gerçek gibiydi.Tam karşımdaydı ve bi araba hızla  ona doğru  yaklaşıyordu.Ne yapacağımı  bilmiyorumdum.Ona doğru koşmaya  başladım.Ben yaklaştıkça  görüntü bulanıklaşıyordu.Bende artık  tam olarak caddenin ortasındaydım.Ama o yoktu,kaybolmuştu.Ve ardından şiddetli  bir fren sesi tüm  caddeyi inletti.Ne yapacağımı bilmiyorumdum.Nefes alışvermişlerim gittikçe artıyor  gibiydim.Kalbimi kontrol edemiyordum.Birden bacaklarımın tutmadığını  hissettim.Hissetmemle düşmem bir oldu.Yerden kalkacak halim yoktu. Hissettimiyordum hiç  bir şeyi. Biraz dogruldum.Hızla arabanın  kapı  açılma  sesi geldi.Arbadan biri bana doğru  yaklaşıyordu.Farlar o kadar  parlıyordu ki arabadan inenin yüzünü  seçemiyordum.Gözlerim yavaş  yavaş  kapanmaya başlamıştı. Hemen ardından ucsuz bucaksız karanlık.Neler olduğunu anlayamamıştım.Biraz  sarsıldığımı hissettim.Güçlü bir kol tüm  vücudumu kavramıştı. Tenime birden güven  işlemişti.Kafam okadar karışmıştıki neler olduğu  anlayamıyordum.Kapı  açılma sesi geldi.Sonrada o güçlü  kolların beni koltuğa  bıraktığını hissettim.Ve yine derin bir uyku.Beynimde habire seçemediğim  anlayamadığım konuşmalar  dönüyordu  sanki ve görüntüler  herşey  çok  bulanıktı.Derin bir uykuda kaybolmuştum sanki