UÇURUM

3.Kaybedicek birşeyim yok!

Kolumdaki acının şiddeti beni karanlığımdan sıyırıp almıştı.Gözlerimi açtığımda bir kaç saniye heryer bulanıktı.Karşımda beyaz üniformalı bir hemşire vardı ve onun yanındaki de arabanın sahibiydi galiba.Uzun boylu esmerdi,kasları siyah tişörtünden çıkmaya yer arıyor gibiydi.Hemşireyle konuşuyorlardı.
"Beyefendi kısa süreli bir senkop geçirdi,üzüntü ve stres yüzünden gerçekleşmiş.Hanımefendinin dinlenmesi lazım." Dedi hemşire ve adını bilmediğim şahsiyet onu oldukça dikkatlice dinliyordu.Kaslarının gerildiğini görebiliyordum.Etkileyici bir sesle hemşireye cevap verdi.
"Teşekkürler.Peki tekrarlanırsa ne yapmam gerekir?"

"Tekrarlandığı taktirde hemen müdahale etmemiz gerekebilir,şimdilik tehlikeli birşey gözükmüyor ama tekrarlanması hanımefendi için tehlike arz edebilir.Daha ciddi sorunlar oluşmaması için çok sakin bir ortamda olması ve stes yapmamasını tavsiye ederim " dedi ve gülümsedi .
"Tamamdır " dedi.Sonra bana döndü.Yanıma yaklaştı.
"İyimisin küçük hanım az kalsın canından oluyordun"dedi tüylerimi ürperten bir sesle.
"İyiyim " dedim olduğum duruma yakışır bir ses tonuyla.
"Adım ali .Kimi aramam lazm yakınlarını arayalım hemen " dedi ciddi bir tavırla.Bir düşündümde kimsem yoktu.Annemin ailesi yıllar önce annemi yetimhaneye bırakmışlardı.Babamın ailesi ise benle annemi hiç bir zaman sevmemişlerdi.Arkadaşlarımı düşündüm aklıma gelen kimse yoktu.Hepsi normal arkadaşlardı.Arkadaşlarımla aramda olan ilişki naber nasılsının ötesine gitmiyordu.Sadece ayline bir kaç kez ailemin sorunlarını açmıştım. Gerçekten iyi kızdı.Anlaşabildiğim nadir insanlardandı.Hergün illaki arardı.Lisenin ilk günü tanışmıştık.Kimse benle konuşmaya tenezzül etmezken o yanımda olmayı tercih etmişti.Genelde insanlar dış görünüşüme göre yargılarlardı.Kimse iletişim kuramak için çabalamazdı.Bu düşüncelerimin içine tam gömülmüşken Ali denilen sahsiyetin sesini duydum.
"Soruyu tekrarlıyım istersen buralarda değilsin.Bu arada ismin?" dedi haddinden fazla ciddi bir sesle.Bir an duraksadım.Gerçekten kimsesizdim.Acaba aylinin numarasını mı verseydim.Yok olmaz.Benim için buraya mı gelicekti.Hem bu saatte çıkamazdı da dışarı.Ali'ye döndüm,
"Şeyy adım Belçim.Bide arayacak kimsem yok " dedim.Sesimin ağlamaktan kısıldığını fark ettim.Boğazlarım yanıyordu.Ali kişisinin gözlerinde bir an değişik bir ifade yakaladım.Birşeyler düşünüyor gibiydi.Boştu ve ürkütmüştü beni.
"Bi arkadaşın felan kimse mi yok? "
"Kimse yok " dedim.Bir an ağlıycam sandım.Kaşlarını yukarı kaldırdı.Birşeyler düşünüyor gibiydi.Kolum dikkatimi çekti.Bi bandajla sarılmıştı.Doğruldum ve kolumun acısıyla istemsizce bir ses çıkardım.Ali kişisi hala sesizdi.Açıkçası korkmuştum.Kısılmış sesimle,
"Koluma ne oldu?"dedim.Sesim onu düşüncesinden alıkoymuş gibi gözüküyordu.
"Bayılınca üstüne düştün,ezilmiş."sesi içimi donduruyordu.Gözlerinde ürpertici bir siyahlık vardı.Gözlerimi gözlerinden kaçırdım.Garip hissediyordum.Ayağa kalkmaya çalıştım.Bir an dengemi kaybetsemde çok uzun sürmemişti.Hemen kendime gelmiştim.Ali kişisine dönüp,
"Sağol" dedim.Sadece ürpertici bir şekilde gülümsedi.Duvara yaşlanmış bana bakıyordu. Tam ilerlerken çantam ve bavulum aklıma geldi.Dönüp sordum.arabasında olduğunu söyledi.Beraber aşağı doğru yürüdük.Kendimi bildim bileli hastanelerden nefret ederdim.Kolidorda belirli belirsiz bir kargaşa vardı.Ağlayan insanlar .Kısacası bu ortamdan hep nefret etmişimdir.Sonunda çıkış kapısına doğru yaklaşıkmıştık.Ali önümde yürüyordu.Omuzları baya bir genişti.Bu vücut için yıllarını harcadığı apaçık ortadaydı.Arbaya yaklaşınca anahtara bastı ve arabadan pahalı olduğunu belli eden bir ses geldi.Bagajı açtı bavulumu tam çıkarırken bana döndü.Kömür gözleri yine üzerimdeydi.
"Ben burdan yalovaya geçicem istersen benimle gelebilirsin.Hem hemşire sakin bir ortamda olman gerektiğini söyledi.İstedigin kadar kalabilirsin.En azından daha iyi olana kadar." Hem ürpertici,korkutucu bir ton vardı sesinde hemde anlayamadığım bir sekilde bana güven veriyordu.Düşündüm de artık bu hayatta kaybedecek bir şeyim yoktu.Hem buralardan uzaklaşmak için güzel bir fırsattı ama daha şimdi tanıştığım birine nasıl güvenebilirdim.Gözlerim gözlerini bulmuştu istemsizce.
"Burdan uzaklaşmaya çok ihtiyacım var aslında çok iyi olur " dedim en incinmiş halimle.
"Gidelim ozaman" dedi.Kasları gittikçe daha da çok geriliyor gibiydi.Arabaya bindi.Bende ardından kaybedicek bir şeyimin olmamasının verdiği güvenle arabaya bindim.Arabanın içide dışı gibi konforlu gözüküyordu.Arabayı çalıştırıp hızlı bir manevrayla hastanenin bahçesinden çıkış yaptık.
Sokak lambalarının şehir ışıklarının düzenli arabaya vurması uykumu getirmişti.Bu sırada radyoda,
Cem Adrian-Herkes gider mi? Şarkısı çalıyordu.Sözleri kalbime işlemişti.Canım yanıyordu.Bir an düşündüm,evet herkes gider.Kafamı pencere yaslayıp,yolun hızla akışını izliyordum.Gözlerimden bir damla yaş aktı. Kalbimse hiç olmadığı kadar acıyordu.Ellerimle göz yaşlarımı sildim.Bir an önce durdurmak istiyordum.Sesizce ağlamak daha da acı veriyordu.Ali'nin sesi beni acının içinden sıyırıp almıştı.
"Neyin var ?" dedi.Duraksadım.Dönüp gözlerine baktım.Bu halime şaşırmış olacak ki gözlerinde garip bir ifade gördüm.Sadece baktım.Konuşmaya halim yoktu.Zar zor nefes alıyordum.Oda bunun farkındaydı.Üstelemedi.
"İstersen kapatayım radyoyu ?"dedi.Tekrar ona döndüm.Hala gözlerimde yaş vardı. Ağlamaklı bir sesle,
"Gerek yok,sağol" dedim.Ne kadar yapamasamda gülümsemeye çalıştım.Tekrar akıp giden yolları izlemeye koyuldum.Gözlerim kapanmıştı.Uyku tüm bedenimi esir almıştı.Gözlerimi açtığımda ne kadar zamam geçmişti bilmiyordum.Yanıma baktığımda Ali yoktu.Çevreme bakındığımda feribotta olduğumuzu anladım.Uyku azda olsa iyi etmişti beni.Gözlerimi biraz daha çevrede dolaştırdığımda Alinin sigara içtiğini gördüm.Çok heybetli görünüyordu.Boyu baya uzundu.Ben onun omzuna bile yetisemezdim gibi geliyordu.Biraz deniz havasının iyi geleceğini düşünerek dışarı çıktım.Ali'ye doğru yaklaştım.Yanına geldiğimde,
"Daha iyi gözüküyorsun."dedi hafif bir gülümsemeyle.Konuşmaya mecalim olmadığından sadece başımı sallamakla yetindim.Deniz ağustos ayına rağmen baya bir dalgalıydı.Havayı içime çektim.Denizin sesini dinlemeye başladım,gerçekten çok iyi gelmişti.Gözlerimi kapatıp annemi hayal etmeye başladım.Şuan yanımda gibi hissediyordum.Ama sadece hissediyordum.O yoktu.Artık bunu kabul etmem lazımdı.