RUH ÖKÜZÜM

8- AYRILIK

"Aşkım malmısın nedemek gerildim geri dönelim saçmalıyorsun!"

"Kumsal gerildim geri dönelim cümlesinin nedemek olduğunu cidden bilmiyor musun?"

"Ya Özgür salak saçma konuşma yürü gidiyoruz." diyip durduğu yolda koca bedenini ittirmeye çalıştım.

"Kumsal zorlama allasen ya hiç yapmadığım şey. Şimdi biraz ani oldu ya."

"Ya hiç mi bir insanla tanışmadın gerizekalı geldik işte yengemde senin benim gibi insan anormal birşey yok bunda."

"Ya nasıl yok Kumsal sevgilimin yengesiyle tanışıcam hem daha çok yeniyiz sonra tanışırım." o naz yapıyordu ama ben iyice sinirlenmiştim.

"Ya Özgür anam yok babam yok başka kiminle tanışacaksın. Varım yoğum kuzenlerimle yengem onunla tanışmak istemiyorsan ve çok yeni olduğumuzu düşünüyorsan başlamadan bitsin!" diye gürleyip kocaman adımlarla eve ilerledim.

"Ya ne dedim ki şimdi." dedigini duyabildim arkamdan. Yani tamam biraz sert çıkışmış olabilirim ama sanırım kendime itiraf etmem gereken şeyler var. Ben ona aşık mıyım? Yoksa sadece vakit mi geçiriyorum? Ama şunu biliyorum ki o beni sevse bile bana aşık değil. Ve ben artık yalanlardan, saçmalıklardan sevgiden bıktım. Ben sadece aşk istiyorum. Ve bildiğim tek şey biz çok aceleci davrandık. Benim bir derste ondan hoşlanmam onu takip etmem bunu cidden can sıkıntısında yapmıştım. Sonra kendimi savunup senden hoşlanmıştım dedim. Ve buda sanırım hatta eminim ki kendimi acındırmak içindi. Ertesi gün, karşıyakaya gittiğimiz gün ise sadece eylenmek istedim. Onunla cidden hoş vakit geçirdim ve devamını istediğim için onu öptüm. Bugün ise onu kıskandım. Yada kıskanmış gibi davrandım. Mesajları okumadan aşırı atarlandım. Bu benim için bile fazlaydı. Sanırım ben Özgür'e aşık değildim. Acı ama gerçek. Olan bu. Olay bu. Gerçekten aşık olsaydım bukadar aceleci davranmazdım zaten. Her şey çok ani oldu. Aşırı ani. Özgür benim için en eylenceli arkadaşım olabilirdi. Ama sevdiğim, aşık olduğum adam olamazdı. Bahçe kapısından girmeden önce son kez Özgür'e baktım. Çaresizce ne yapacağını bilmiyor gibi duruyordu. Ona baktığımı farkedince hızla yanıma geldi.

"Özgür ben sana aşık değilim." pat diye söyleyiverdim işte. Olması gerektiği gibi.

"Sen en başonda haklıydın. Sen siyah ben beyazken bu iş yürümez. Anla lütfen."

"Saçmalıyorsun." diyebildi bıraksalar günlerce konuşacaka ama kalbimi kırmasın diye susturuyor gibiydi kendini.

"Ne yani sırf yengenle tanışmadım diye benden ayrılıyor musun?" dedi sonrada.

"Hayır bu sadece aklımın başına gelmesine vesile oldu. Senden ayrılmıyorum. Başlamadan bitiriyorum. Çünkü o kadar yeniyiz ki daha biz diye birşey bile yok." diyip bahçe kapısından içeri girdim. Demir kapıyı ayağımla hafifçe ittirip dış kapıya geldim. İki kez zile bastığımda kapı açıldı. Özgür hala orada bekliyordu. Dilara

"Özgür gelsene!" diye seslendi.

"Gelmeyecek." diye fısıldadım. Fazlasıa sinirliydim ve onun kalbini kırmak istemiyordum.

"Saçmalama Kumsal. Gel Özgür!" diye seslendi tekrar.

"Kes sesini ve işime burnunu sokma." sakin olmaya çalışıyordum.