Şubatın beşiydi
Günlerden perşembe
Bana inat güneş doğmuştu
Günler sonra gökyüzünde
Kapılarım kapanmış
Kendimi dışarda bırakmıştım
Şimdi içimde koca bir boşluk
Derin bir sessizlik oluşmuştu
Bir de kimseye eyvallah etmeyen kimsesizlik
Ben yoktum sen yoktun biz yoktuk
Kaybolmuştu hayaller bir çırpıda
Geriye sadece tek bir sözcük kalmıştı
Eyvallah!!
