Kai တစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ တခုလံုး တုန္ရီေနရင္း ကုတင္ေထာင့္သို႕ခ်က္ခ်င္းကပ္သြားျပီး
Kai......မလာ နဲ႔ မလာနဲ႔ မလာပါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခုလိုေတြ မလုပ္ပါနဲ႕ မလာနဲ႔ေနာ္ ခင္ဗ်ားၾကီး မယုတ္မာနဲ႕ မလာနဲ႔ ~~~
ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ Kai ေၾကာင့္
Kyungsoo......Bae wae ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး hyung ပဲရွိတာေလ သတိထားပါဦး
ကုတင္ ေခါင္းရင္းေထာင့္ေလးမွာ ဒးူေလးပိုက္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီေနျပီး ေခါင္းကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားကာ
~အားး ေခါင္း ကိုက္တယ္ ေခါင္းအရမ္းကိုက္တယ္ မလာပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားၾကီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီမလာပါနဲ႔ ~
အဆက္မျပတ္မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ႔ Kai ကိုၾကည့္ျပီး Kyungsoo ရင္ဘတ္ေတြ နာက်င္လာပါျပီ။ လ်ွံက်ေတာ့မဲ႔ မ်က္ရည္ ေတြကို တက္ႏ္ုင္သေလာက္ ထိန္းလိုက္ျပီး
~ Bae ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး hyung ပါ ဘယ္သူမွမရွိပါဘူး ေခါင္းအရမ္းကိုက္ေနလားဟင္ ~
ေခါင္းငိုက္စိုက္ျပီး ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ေနရာမွ Kyungsoo ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Kai ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကေနတဆင့္ သူဘယ္ေလာက္ထိ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနတယ္ဆိုတာ သိသာလြန္းပါတယ္။
~hy......hyung~
~အင္း ဟုတ္တယ္ hyung ပါ ဘယ္သူမွမရွိဘူး မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္~
လို႕ေျပာျပီး Kai ေဘးနားသြားကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေၾကာက္လြန္းလို႕ တုန္ရီေနတဲ႔ Kai ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကို သူ႕ရင္ခြင္က်ယ္ၾကီးထဲ ေထြးေပြ႕ထားလိုက္ေတာ့သည္။
~hy...hyung အဲ႔ အဲ႔လူၾကီးဆီ Bae ဆီလာတယ္ Bae ေၾကာက္တယ္ အဲ႔လူၾကီးကို အရမ္းေၾကာက္တယ္~
~အဲ႔လူၾကီးမရွိပါဘူး Bae ရယ္ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ ျပီးေတာ့hyung တစ္ေယာက္လံုးရွိတာပဲဟာ ဘယ္သူမွ Bae ကို ဒုကၡေပးလို႔မရဘူး~
~Bae ကို ဖက္ထားေပးပါေနာ္ hyung တစ္ေယာက္တည္းမထားခဲ႔ပါနဲ႔ေနာ္~
~စိတ္ခ်ပါ bae ရယ္ မထားခဲ႔ပါဘူး~
Kyungsoo Kai ကို ပိုျပီး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
