Undercover murderer (on-hold)

H2 - Onopgemerkt

"Ik let op haar."

Vol angst bevroor ik bij het horen van zijn stem.

Elisa

"Laat me verdomme los." Ik rukte woest aan zijn T-shirt in een poging om mezelf te bevrijden, maar hij klemde me enkel steviger vast. Ik staakte mijn krachtsinspanningen abrupt en liet me door hem meesleuren. Hij leek verrast door mijn verdwenen weerstand en sleepte me zijn kamer in. 

"Dit is stukken beter dan dat kleine hokje, niet?"

"In dat kamertje had ik enkel mezelf als gezelschap, nu zit ik met jou opgescheept", snauwde ik woedend.

"Ik zit met jou opgescheept, bedoel je", verbeterde hij me peinzend. Zijn grijze ogen staarden me nadenkend aan. Ik keek op, en automatisch bleven mijn ogen hangen bij zijn donkergrijze ogen waarin er een tornado leek rond te wentelen. 

"Ik heet Storm, voor als je het wilt weten." Hij glimlachte oprecht vrolijk. Verward knipperde ik met mijn ogen, maar zijn lach bleef op mijn netvlies gebrand. Het klopte niet. Mijn ontvoering klopte niet meer. Was ik nu opeens bij een vriendelijke ontvoerder beland? Of was het gewoon deel van een plan dat hij intussen had gesmeed? Hij had zijn naam niet gestolen. Storm was de omschrijving die het beste bij zijn ogen paste. Zijn ogen die me mee leken te sleuren in een razendsnelle wervelwind, zich niets aantrekkend van de omgeving. Met moeite grabbelde ik mezelf weer bij elkaar, waarna ik hem venijnig toebeet: "En wat als ik het niet wil weten?" 

"Dan is het te laat", antwoordde hij schalks. In de stilte die daarop volgde, piekerde ik over wat me nu te wachten stond. Hadden ze al losgeld voor me geëist? Zouden mijn ouders dat dan kunnen betalen? Het zat anders in elkaar, vermoedde ik. Ik was niet ontvoerd omwille van mezelf, maar doordat ik bevriend was met Flora. Een klein deeltje van mijn geest werd gevuld met haat. Een kleine kiem ontpopte zich, wachtend op het moment om te groeien en zich als een razende te vermenigvuldigen.

"Waarom ben ik hier als Flora degene is die jullie willen hebben?" Het beetje nieuwsgierigheid die mijn stem insloop, kon ik niet eruit verbannen. Als Storm het gemerkt had, dan liet hij niets blijken.

"Elisa, we zoeken het adres van Flora, voor als je dat nog niet begrepen had. Ze is verhuisd. Op haar vorige adres heeft ze geen tekens achtergelaten en nergens vinden we een woonplaats die op haar naam staat. En daarom ben jij hier. We willen antwoorden, en dankzij jou kunnen we haar misschien zelfs lokken. Of zou je vriendin zo weinig om je geven dat het haar zelfs niets kan schelen dat je ontvoerd bent?" Het laatste sprak hij spottend uit. Ik wierp hem een boze blik toe en friemelde aan de zoom van mijn kleedje. Ik had al dagenlang dezelfde kledij aan, en langzamerhand begon ik me een wandelende vuilbak te voelen. Ik had al een tijdje niet meer de moed gehad om in de spiegel te kijken -in trauma's had ik nu geen zin. Wat wel tot me doordrong, was dat Storm en zijn bende me wilden manipuleren. Ze wilden ervoor zorgen dat ik Flora haatte door wat me overkomen was, of dat ik toch op zijn minst mijn vriendschappelijke gevoelens zou verliezen. En dat mocht niet gebeuren.

Flora

"Nog steeds ontbreekt elk spoor. We verzoeken dringend dat iedereen die nuttige informatie voor ons heeft contact opneemt." 

De foto van Elisa verdween van mijn scherm en maakte plaats voor een aankondiging van een of andere film. Ik staarde als een blinde voor me uit en hoorde de woorden echoën in mijn hoofd. 

... ontbreekt elk spoor... Contact opneemt... Ontbreek elk spoor...

Ik beet hard op mijn lip en probeerde de tranen te verdringen die opwelden in mijn ooghoeken. Had Dennis, die jongen waarmee ze vertrokken was, haar zomaar gekozen uit al die andere meisjes, of was het met een reden geweest? Ik hoopte vurig dat alles oké met haar was, en dat ze nog steeds leefde.

Opeens toonde mijn mobieltje een teken van leven. Mijn hand schoot meteen naar de gsm, en zonder te kijken wie de beller was, nam ik op.

"Hallo?"

"Spreek ik met juffrouw Hopewell?"

Ik verstomde en voelde mijn gedachten alle kanten opgaan. De stilte die er gevallen was, betekende duidelijk genoeg voor de vreemde beller. Zonder nog een woord aan me te verspillen, hing hij op.

Iets in mijn hoofd bonsde pijnlijk. Iets in mijn gedachten zorgde ervoor dat ik me opgejaagd voelde. Een bepaalde ingeving veroorzaakte een kortsluiting in mijn hersenen. Ik voelde me bedreigd in mijn eigen huis en sprintte naar het raam, waar ik het gordijn langzaam opzij trok. Mijn ogen speurden de omgeving af, maar veel meer dan struiken en appartementen zag ik niet staan. Het bedreigende gevoel werd erger. Met veel te veel kracht trok ik het gordijn toe en liep ik een paar verdiepingen naar beneden. De deur van het complex trok ik wagenwijd open. Ik stak mijn hoofd om de hoek en liet mijn ogen rusten op een donkergrijze, onopvallende auto die ongeveer honderd meter van me stopte. De lichten doofden, waarna de chauffeur uitstapte en opgeslokt werd door de duisternis. Mijn paranoia verdween geleidelijk aan, en ik haalde diep adem. 

In een dicht bijzijnde boom tjilpte een vogeltje waarschuwend. Ik verstijfde meteen en sloeg in een reflex de deur toe. Ik strompelde naar de lift toe en beukte met mijn vuist meerdere keren op het knopje voor de lift, ondertussen steeds opnieuw een blik achter me werpend. Toen de liftdeuren na een paar seconden nog niet geopend waren, liet ik het zijn voor wat het was en sprong ik de trap op. Zo snel als ik kon hopte ik een paar verdiepingen naar boven, waarna ik buiten adem in mijn kamer viel. De persoon die vanuit het donker naar mijn kamer staarde, merkte ik niet op.

Toen ik met zware oogleden in mijn bed lag en nadacht over mijn leven als ex- MI6 agente, voelde ik geen triomf. Het gevoel van eenzaamheid en mislukking woog zwaar op mijn schouders. Maar een klein stemmetje fluisterde opeens in mijn oor dat de ontvoering misschien toch met mij te maken had.

__________

Dat moment waarop je bijna klaar bent met een hoofdstuk, maar alles opeens verdwijnt en het nog niet op Word staat...  

Het is snel herschreven - met een beetje frustratie xD - dus sorry als er foutjes instaan.