Undercover murderer (on-hold)

H7 - Vermoord

Flora

Met gierende banden stopte ik vlak voor mijn voormalige woonplaats. Zelfs vanuit de auto kon ik mijn kapotgeschoten raam perfect zien, en ik vreesde even voor de spullen die ik had achtergelaten. Wat als iemand ermee aan de haal was geweest?

Er waren belangrijkere dingen, hield ik mezelf voor. Ik stapte krampachtig uit en probeerde Iris, die luid protesteerde, te negeren.

'Ik snap gewoon niet wat jij hier verloren bent,' brieste ze woedend. Ze schudde haar blonde haren en beende me achterna. 'Ik begrijp zelfs niet eens waarom ik in hemelsnaam naar jou ben gekomen en-'

Ze raasde woedend verder, zonder te merkten dat ik niet eens luisterde. Ik zette het op een holletje en draafde de trappen op, totdat ik aankwam bij mijn appartement. De deur was niet op slot. Ik stapte behoedzaam mijn woonkamer in en zag tot mijn afschuw dat alles kort en klein was geslagen.

'Is dit jouw huis?'

De minachtig die doorklonk in de stem van Iris, deed me boos omkijken. Als vanzelf liep ik naar het kapotgeschoten raam en overzag ik de situatie vanaf die plek. Spullen lagen kriskras door elkaar en zag er tesamen uit als een wanordelijk geheel, maar de lederen portefeuille op de grond trok mijn aandacht. Mijn vingers trilden toen ze het voorwerp openden en er een papiertje en wat geld uittrokken.

De naam die erop stond, deed me luid naar adem snakken.

Het was Stijn Blackfields, mijn broer.

'Wat heb je gevonden?' snerpte Iris schel. Ze boog zich naar me toe en wou het blaadje wegtrekken, maar ik was haar voor en gooide het versnipperd naar buiten.

'Er stond niets belangrijks op.' Mijn stem klonk vreemd doods, ik hoorde het zelf. Ik weigerde te geloven dat Stijn er iets mee te maken had. Het kon onmogelijk dat hij in mijn appartement was geweest en een poging had gedaan om me te vermoorden. We waren per slot van rekening familie.

De enige conclusie die ik kon trekken, was dat mijn geheime moordenaar ook Stijn wou hebben. Misschien was het een handlanger van de Lockwoods die ons allebei uit de weg wou ruimen...

Ik huiverde en besloot dat ik Stijn zo snel mogelijk op de hoogte moest brengen. Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als hem iets overkwam door mijn schuld.

Maar opeens drong iets anders tot me door. Dat betekende dus dat hij nog in leven was en ergens hier op de aarde rondtrok of zich verschool, misschien zelfs samen met Benny en Maxim. Benny opzoeken was gelijk aan zelfmoord plegen, hij zou er zeker alles aan doen om me voor de rest van mijn leven ergens op te sluiten.

Een verstikkend gevoel omringde me. Wat was er gebeurd in die tussentijd? Elisa was ontvoerd, Benny en Maxim waren spoorloos, net zoals Stijn die waarschijnlijk ook achtervolgd werd door een of andere gestoorde moordenaar. Om dan maar te zwijgen van het feit dat MI6 mij plotseling verdacht van een moordzaak.

Was het toen wel de juiste keuze geweest om te vertrekken bij hen? Het was mijn job en ik had een woonplaats, terwijl ik nu volledig op mezelf was gewezen. De bescherming die ik toen ook van hen kreeg, was ik ook kwijt.

Ik zuchtte dramatisch en wendde me naar Iris.

'Weet je iets meer over de vermoedelijke schuilplaats van Maxim?'

'In het dossier van MI6 stond er dat hij laatst nog gesignaleerd werd hier in de buurt, het was geen 100 kilometer verder. Voor de rest weet ik zo goed als niets.'

'Dus je zag dat en besloot even om hem te zoeken?' schamperde ik luid. Ik rolde met mijn ogen.

'Je zou beter je grote mond wegsteken en zorgen dat je uit de handen van MI6 blijft,' snauwde ze. 'Als ze je vinden sta je waarschijnlijk terecht voor moord.'

'Ik heb er niets mee te maken. Ik weet zelfs niet eens wie er vermoord is.'

Iris blikte kort in mijn ogen en zei toen: 'Mr. Lockwood.'

_____

Het is een kort stukje en ik heb veel te lang niet geüpdatet, maar dat kwam doordat ik eraan twijfelde als ik dit verhaal niet offline zou halen :s