Undercover murderer (on-hold)

H4 - Persoon X

Flora

Was het een slechte zet van me geweest om bij MI6 te stoppen?

Voor de zoveelste keer nam die gedachte bezit van mijn hoofd, ervoor zorgend dat ik me nergens anders op kon focussen. Het gevolg daarvan was dat ik mijn chocolade in de vuilbak gooide en achterbleef met de verpakking in mijn handen, dat ik mijn sinaasappelsap naast de beker goot -recht op mijn benen - en een stelletje bijna van hun sokken reed.

Voor zover ik me kon herinneren, had ik een keerpunt veroorzaakt in hun geschiedenis. Bijna geen enkele undercoveragent stopte middenin zijn loopbaan, en dat had verschillende redenen. Als je veel succes boekte en dus steeds meer verdiende, steeg de roem sommigen naar hun hoofd. Ze werden onvoorzichtiger, namen teveel risico en tekenden uiteindelijk hun eigen doodsvonnis. De meeste van mijn ex-collega's werden ontdekt voordat ze maar konden denken aan ontslag nemen, en daardoor stierven ze meestal op jonge leeftijd. De laatste tijd werden er ook steeds meer en meer jonge tieners in dienst genomen. Door te doen alsof ze een wedstrijd gewonnen hadden of een vakantiebaantje wilden, geraakten ze met gemak binnen in plekken die teveel argwaan zouden wekken bij volwassenen. Het resultaat daarvan was dat de opleidingen steeds korter en bondiger werden, waardoor hun training niet volstond en ze algauw ontmaskerd werden. Zeker nu er een opmars aan huurmoordenaars was, werd het voor MI6 alleen maar moeilijker en moeilijker. Hun agenten verdwenen bij bosjes zonder een teken te kunnen geven, en bij de overigen boezemde dat veel angst in.

Opeens vormde een gedachte zich in mijn hoofd. Ik voelde mezelf verstarren achter het stuur en zwenkte zonder een pinker te trekken of maar een blik in mijn spiegel te werpen naar de pechstrook, waar ik trillend ademhaalde.

Huurmoordenaar.

Het woord bonsde als een waanzinnige in mijn hoofd, alsof het toestemming wou om naar buiten te ontsnappen. De drie mannen die mij uit mijn appartement hadden gejaagd, waren zij uit op mijn dood? Waarschijnlijk wel, want waarom hadden ze anders de moeite genomen om me midden in de nacht te overrompelen? Bij de gedachte aan het feit dat ze me midden in de nacht kwamen opzoeken, voelde ik ergens een beetje triomf opspelen. Ik had nooit geweten dat ik zo belangrijk was.

Toen mijn gezond verstand opnieuw de overhand kreeg, peinsde ik verder. Wouden ze me gevangennemen, of echt doden? En wat zou het nut zijn van mijn dood? Ik kon me niet voorstellen dat iemand er voordeel bij zou hebben als ik, Flora Hopewell, opeens onder de grond lag.

Was het MI6 die me uit de weg wou ruimen omdat ik hen verlaten had? Iris, een ex-collega van me, had duidelijk laten doorschemeren dat ze me maar een lafaard vond door mijn ontslag. Ze had me ook gewaarschuwd voor de handlangers van Mr. Lockwood. Wilden die wraak op me nemen aangezien hun baas dankzij mij in de cel zat? Maxim Lockwood, zijn zoon, was nog steeds voortvluchtig, samen met Benny Wilmslow, alhoewel ik moeilijk kon geloven dat ze samenwerkten. Had Benny dan toch besloten dat ik gedood moest worden? Die gedachte leek aannemelijk. Benny en ik waren vijanden. We waren als vuur en water, vastbesloten om de ander te overwinnen. Al bij onze eerste ontmoeting had hij me bedreigd, en dat enkel en alleen omdat ik hem verslagen had in een simpele uitdaging.

Wat was hij er nu mee als ik weg was? Draaide het dan puur om wraak, of zat er meer achter?

Ik zuchtte diep en vervloekte mijn broer. Hij noemde Steven Hopewell, maar had zijn naam veranderd naar Stijn Blackfields in de hoop om de vijanden van onze ouders op een dwaalspoor te zetten. Het resultaat daarvan was dat hij in de criminele zone was geëindigd, angstaanjagend dicht bij Benny. Te dicht. Als rechterhand van Benny, om specifiek te zijn.

Alle herinneringen die ik aan Stijn had, waren positief. Ik had nooit durven dromen dat hij opeens in illegale zaken zou beginnen.

"Verdomme." Ik sloeg hard met mijn vuist op de claxon van mijn auto en kalmeerde iets toen een loeiend geluid de stilte verbrak. Met stramme benen stapte ik uit, steun zoekend bij mijn portier. De rustige omgeving straalde vertrouwen uit, al wist ik dat mijn vertrouwen goed geschonden was. Er was niemand meer op aarde die ik met mijn volledige hart en ziel vertrouwde, zelfs Elisa niet. Ik had haar dan wel alles verteld, maar waar was dat op uitgedraaid? In een ontvoering die enkel en alleen mijn schuld was. 

In een vlaag van verstandsverbijstering had ik Maxim ook mijn grootste geheim verteld, namelijk dat ik undercover was bij hen. Hij had me geschokt achtergelaten, en intussen was hij foetsie. Spoorloos. Naar een plek weet-ik-veel-waar.

Ik moest Elisa zoeken.

"Ik moet haar zoeken", herhaalde ik luidop. Een meeuw verbrak de stilte en scheerde over me heen, op zoek naar voedsel. Ik moest een poging wagen en de ontvoerders van Elisa opsporen. Het had allemaal met mij te maken, dus zo ver moest ik waarschijnlijk niet zoeken. Wie uit mijn verleden zou mijn beste vriendin kidnappen? Het voordeel voor mij was dat ik een grondige training had gekregen bij MI6. De politie had nog geen enkel aanknopingspunt, of toch niet voor zover ik wist, dus ik had een voorsprong.

Ik riep een rondje rond mijn auto en vertrok toen opnieuw. Terug naar huis keren was voor mij geen optie, de kans was groot dat iemand daar de boel in de gaten hield. Donkere wolken veroverden stilaan het hemelgewelf, dus ik moest wel een slaapplaats vinden. In mijn auto kon ik wel overnachten, maar ik wilde een goede nachtrust zodat ik 's ochtends alert kon zijn.

In een klein dorpje parkeerde ik mijn auto. Ik liep de eerste bed & breakfast binnen die ik zag, en zonder veel te talmen, sleepte ik mezelf de slaapkamer binnen en viel ik als een blok in slaap.

De zware werkschoenen die in de buurt van mijn auto marcheerden, hoorde ik niet meer.