Undercover murderer (on-hold)

H6 - Iris

 Ik streek een pluk haar uit mijn gezicht en zette de radio iets luider. Een zacht geritsel op de achterbank deed me opschrikken. Ik wierp een blik naar achter, en keek recht in een paar blauwe ogen.  

Flora

"Wat doe jij hier?" gilde ik geschokt. Ik verloor even de controle over het stuur en stuurde mijn auto trillend naar de kant van de weg, waarna ik haar verbijsterd aankeek. Iris glimlachte hooghartig en strekte haar armen.

"Mag ik je al niet eens meer opzoeken, mijn beste Flora?"

Een snuivend geluid borrelde op in mijn keel. Sinds wanneer wou Iris mij vrijwillig opzoeken? Ik dacht dat ze me allang vergeten was.

"Ik heb liever dat je uit mijn buurt blijft", zei ik grofweg. Het was de waarheid, dus waarom zou ik liegen? Om haar gevoelens te sparen?

"Ik snap je punt," beaamde ze, "maar door mijn gevoelig hart kon ik niet anders dan je waarschuwen. Hoewel, het is vooral omdat ik nieuwsgierig ben, en zaken waarin Maxim Lockwood meespeelt, interesseren me zeker."

"Maxim?" Ik tuurde haar verbijsterd aan en zag hoe ze met haar ogen rolde. Het was al maanden geleden dat ik nog iets had vernomen van Maxim, ik dacht eerlijk gezegd ergens al dat hij misschien vermoord was.

"Ja, Maxim. Ken je hem nog? Die jongen met zijn zwarte haren en die donkergrijze ogen? Degene die intussen al een paar maanden spoorloos is en waarvan iedereen denkt dat hij in een afgelegen gevangenis zit of zo?"

Ik slikte en probeerde het beeld van een gevangen Maxim uit mijn hoofd te zetten. Zelfs hij verdiende beter.

"Maar ik kwam dus iets gaafs te weten", zei Iris bijna vrolijk. "Ik probeer al dagenlang in contact te komen met jou, maar tot nu toe slaagde ik er niet in om jou op een eenzame en verlaten plek te zien."

"Je achtervolgt mij al dagen?" Mijn stem schoot ongecontroleerd de hoogte in, en met een ruk draaide ik me naar de persoon achter me om. "Was jij in mijn appartementsgebouw? Heb jij mijn raam aan flarden geschoten?"

De verbaasde blik op haar gezicht beantwoordde mijn vraag al zonder woorden. Ik voelde me opeens in het nauw gedreven. Hoeveel personen zaten wel achter me aan, zonder dat ik het wist? Wat was er dan gebeurt in mijn simpele leventje dat interessant genoeg was voor hen?

"En wat doe jij hier eigenlijk?" De vriendelijke toon die ik probeerde uit te brengen, mislukte deerlijk. Ik haalde onverschillig mijn schouders op en wachtte totdat ze antwoordde.

"Ik heb vorige week gekeken in een paar dossiers, en in een ervan kwam ik zowel jouw naam als de naam van Maxim tegen. Het was een recent document en had niets te maken met die Missie Lockwood die dankzij jou bijna grandioos mislukt was. Op de voorkant van het mapje stond de naam van een zekere Elisa V. Ken je die misschien?"

Voordat ik het doorhad, zakte mijn mond vol afschuw open. Zie je wel. Ik had het weten dat Elisa's ontvoering niet toevallig was, maar iets met mij te maken had. Maar waarom stond Maxims naam er dan ook in?

"Ja, Elisa is mijn beste vriendin." Ik hield het kort en vertelde niet meer dan nodig was. Het feit dat ik nu opzoek was naar haar, ging Iris niets aan.

"Maar aangezien ik twee maanden verlof heb gekregen doordat ik een missie met glans had volbracht, wil ik die stakker die ontvoerd is helpen. En als Maxim er ook mee te maken heeft, is dat voor mij alleen beter. Nu ik eraan denk, snap ik eigenlijk nog steeds niet wat hij ooit in jou heeft gezien."

Ik liet de beschimping over me heen komen en liet mijn hersens op volle toeren draaien. De hele zaak werd steeds ingewikkelder en moeilijker. Ik was er nog maar net achter gekomen dat ik iets met Elisa's ontvoering had te maken, en opeens vertelt net Iris dat Maxim er ook zijn aandelen in heeft. En wat had dat dan te maken met die schimmige figuren die me achtervolgden en aan flarden probeerden te schieten?

"Tja, voor jouw ene hersencel is het vast ingewikkeld om te bevatten, niet?" spotte Iris gemeen. Haar mondhoeken krulden vol leedvermaak omhoog. "Trouwens, voordat je denkt dat ik je wil helpen, ik ben hier alleen voor Maxim, voor het geval dat je het nog niet doorhad."

Er viel een korte stilte, totdat Iris opeens het woord nam. "Had ik je trouwens al verteld dat MI6 achter je aanzit? Je bent blijkbaar betrokken bij een of andere moordzaak."

----

"Mijn hemel", fluisterde ik voor de zoveelste keer voor me uit. Ik wierp een walgende blik op de slapende Iris en haalde mijn handen door mijn haar. Waar was het leventje waar ik altijd over gedroomd had naartoe? Nergens rust of vredige vakanties, enkel nog maar spanning en moordenaars. "Mijn h-"

"Houd je mond", snauwde een uitgeputte stem opeens. "Het feit dat jij een watje bent, is algemeen bekend, dus houd je stil en laat me slapen."

Ik klemde mijn kaken op elkaar en staarde humeurig voor me uit. Wat had ik karma misdaan om met Iris opgescheept te worden? Het was vast iets ernstigs.

"I pick my poison and it's you..." zong ik opeens zacht. Mijn blik bleef gefocust op een punt ergens in de verte, op een plek dicht bij hem. Hij zorgde er zelfs voor dat ik Elisa vergat en op pad ging om hem te vinden in plaats van haar.

"Nothing can kill-" Ik zweeg abrupt en startte meteen mijn auto. Met gierende banden stoof ik ervandoor. Zonder mijn pinker te trekken, zigzagde ik tussen de andere voertuigen door, wat ervoor zorgde dat ik aan een stuk door getoeter hoorde. Iris schrok wakker en keek verbijsterd voor zich uit, om daarna met haar hand naar me uit te halen. Ik dook weg en gaf een ruk aan mijn stuur, terwijl ik het rode licht negeerde. De raspende adem van degene naast me zorgde was de oorzaak van mijn lachbui. Ik schoot in de lach en kon me met moeite focussen.

"Wat is er met jou aan de hand?" gilde Iris paniekerig. Ze keek uit het raampje alsof ze naar buiten wou springen, maar ik wist wel beter.

"In tegenstelling tot jou heb ik een idee om actie te ondernemen", brulde ik terug. Om mijn woorden kracht bij te zetten, gaf ik extra gas. Het loeien van de motor gaf een deel van mijn stemming terug.

Mijn innerlijke kracht laaide woest op en zorgde ervoor dat ik zonder na te denken alles op het spel zette om Elisa en Maxim te zoeken, zelfs het miezerige leven van Iris.

"En wat wil je dan doen? Ons de dood injagen?" krijste Iris hysterisch terug. Met haar hand omklemde ze de autozetel stevig vast.

"Nee, we gaan naar mijn appartement. Ik moet weten wie me een paar dagen geleden midden in de nacht kwam opzoeken."