ASİ RUH

7.BÖLÜM:"KATİL"

      Arkadaşlar bölümün biraz geç geldiğinin farkındayım. En son yazdığım bölümün okunmasının çoğalmasını bekledim. Pek fazla olmasa da dayanamadım yazdım. Umarım beğenirsiniz.

        Vurdum . En sonunda vurmayı bıraktım. O kadar çok vurmuştum ki sanki otomatiğe bağlanmış gibiydim. Tarığa bakmaya cesaret edemiyordum. Artık ses çıkarmayı bırak hareket dahi etmiyordu.      

      Elimdekini bir kenara atıp yere çömeldim. Gözlerimi kapattım, aynı zamanda'' lütfen bunlar bir rüya olsun'' diye kendi kendime konuşuyordum. En sonunda biraz sakinleşince gözlerimi açtım ve vurduğum cisme baktım. Bu... Bu bir gece lambasıydı. Camları yoktu yavaşca aynı zamanda duvardan destek alarak ayağa kalktım. Başımı sola çevirmeye çok korkuyordum. En sonun da bakışlarım tağrığın bedenini buldu. Çığlık atmamak için hemen ağzımı kapattim. Nefes nefeseydim.

          Tarığın yüzü neredeyse tanınamayacak hale gelmişti. Her yerine camlar batmış kanlar içinde yerde yatıyordu. Bir yanım yaşamasını istiyor bir yanımda bana yaptıklarından ya da yapacak olduklarından dolayı ölmesini istiyordu. Bir umutla sessiz ama tarığın duyabileceği şekil de "Tarık" dedim. Yanına eğildim yüzüne baktıkça midem bulanıyordu. Kulağımı göğsüne dayadım. Kalbi atmıyordu. O an nefes nefese kaldım birinin beni boğduğunu hissediyordum. Hemen cama koştum ve nefesimin biraz düzelmesini bekledim. Kendime geldiğime emin olunca düşünmeye başladım.

         Ben artık bir katilim. Katillll. Birini öldüren insanlara katillere çok küfür etmişliğim vardı. Şimdi ise o küfür edilesi insan benim. Yaptığım şeyden neden utanmıyorum peki. Neden ben ne yaptım, keşke yapmasaydım demiyorum. Hah ne kadar soğukkanlı bir katil. Ben insanmıyım?

       Daha sonra kendine küfür edersin. Şu anda şu Tarık şerefsizinden kurtulmak zorundasın. Birazdan buraya damlarlar. Önce ne halt yiyeceğini düşün.
          İç sesim yine benden akıllı çıkıp ne yapmam gerektiğini söylediği için düşünmeye devam edebilirdim. İlk olarak tarığı odamdan çıkarmalıydım.

           Yastığımın kılıfını çıkarıp tarığin başına geçirdim. Çünkü suratı çok kötü haldeydi görmeye dayanamıyordum. Sessizce kapıyı açtım gelip giden varmı diye kontrol ettim. Allahtan kimse yoktu. Tarığın bileklerinden tutup kaldırmaya çalıştım. Çalıştım diyorum çünkü çocuk eşşek ölüsü gibi ağırdı. Birde o ağırlığa boyu eklenince benim gibi birisinin onu kaldırması hayaladi. En sonunda onu odasına kadar sürümeye karar verdim başka yolum yoktu. Bileklerinden zorda olsa odasına kadar sürüdüm. Geçerken kimse beni koridorda görmesin diye dua etmeyi de ihmal etmiyordum. Tam biri merdivenleri çıkıyordu ki hemen odaya girdim.

          Evet şimdi ne yapacağız. Soğukkanlı katil... Katill...   İç sesim yine beni yanlız bırakmayarak kendimden iğrenmeme neden oluyordu. Ben artık bir katildim. Soğukkanlı bir katil. Şimdi ne olacak peki. Ben böyle olsun istememiştim. Yaşadığım hiç bir şeyi böyle olsun istemedim ki. Tarığa tekrar baktım. Ona gerçekten güvenmiştim. Bilmiyorum ya da güvenmek istemiştim. Ne biçim katilim ben. Birini öldürdüm diye oturup ağlamam gerekirken güvensizlikten bahsediyorum. İşte bu yüzden kendimden nefret ediyorum.