Σκιές Φωτός:Τα χρονικά του Verth

Η τελετή:μέρος 2

Η γιαγιά της δεν ήταν πια μαζί τους.Η θεραπεύτρια κάληψε το νεκρό σώμα με ενα λευκό σεντόνι που πήρε απο το ξύλινο ράφι μελιάς και απομακρυνθηκε απο την Ανόρα και τη μητέρα της που βρήσκονταν συγχυσμένες πανω απο την γιαγιά Μέγκ.Η Μέγκ ηταν μια μοναχικη γυναίκα ολιγόλογη και απόμακρη.Εμενε σε ενα ξύλινο χαμόσπιτο στην άκρη του χωριού κοντά στο δάσος,το παράξενο ήταν οτι αν και το σπίτι ηταν ατιμέλητο και απεριποιητο ο κήπος ηταν τεράστιος και κατάφυτος απο κάθε λογης λουλούδια και δέντρα.Αναριχωμενα φυτά σκαρφαλωναν στον ξύλινο φράχτη και το ξασπρισμενο πετρινο τείχο του σπιτιού και εδινε την αισθηση οτι το πνήγουν.Τώρα ολα αυτα θα μαρένωνταν και θα ξερένωνταν ο κηπος θα ερειμωνε και τα αγριοχορτα θα τον κατέπνιγαν,στην πραγματικοτητα το μονο πράγμα που είχε η γιαγιά Μέγκ ήταν τα φυτά της,η παράξενη γυναίκα ελαχιστα ενδιαφερωταν για οτιδηποτε αλλο παρ'ολα αυτα η Ανόρα ενιωθε ενα σφύξιμο στο λαιμό της αφου αυτη η απολεια της στηχιζε περισσότερο απ'οτι ήθελε να παραδεχθει.Στο μυαλο της ηρθε η μοναδική αναμνηση που ειχε απο τη γιαγια Μεγκ.Αυτή και η μητέρα της είχαν επισκευθεί τη γιαγιά της μετά το θάνατο του πατέρα της,οταν ήταν μονο τεσσάρων,και ενω οι δυο μεγαλήτερες μπήκαν στο σπίτι αυτη με την παιδική περιέργεια που την κατέκλιζε ξεφύγε απο την προσοχή της μητέρας της.Τρύπωσε στον περιποιημένο κήπο και αρχισε να κόβει ό,τι της έκανε εντύπωση μέχρι που την ανακάλυψε η γιαγιά Μέγκ και την έβγαλε εξω κυριολεκτηκά απο τα αφτιά.Μια τέτοια ανάμνηση βέβαια δεν μπορεί να είναι η αποχαιρετιστιρια ενός νεκρού απο κατι τετοιο δεν μπορούσε να το αποφύγει κιόλας,το φτέξιμο δεν ηταν φυσικά ολοκληρο δικό της,η γιαγια θα μπορούσε να τις προσφέρει κιάλες.Τώρα αν και καπως αργα μπορούσε να διμιουργησει μια τελευτεα,μια προσωπικα δικη της αναμνηση της επιβλητικης,απομακρης γυναίκας με το αλλόκοτο χαρακτήρα.Σήκωθηκε απο το στασίδι της και κατευθήνθηκε προς το φέρετρο στο μπροστινό μέρος του ναού.Η χλωμάδα του νεκρού προσώπου σε συνδιασμό με την γαληνια έκφραση καληπταν την ταλεπορία που είχε υποστεί η Μέγκ τις τρείς αυτές μέρες.Κράτησε το ζαρωμένο ακινητο χέρι και αφού το έσφυξε για μια παρατεταμένη στιγμη απομαλρηνθηκε προς την έξοδο.

Αυτό το κεφάλαιο ηταν πολύ μικρό γιατί ηταν συνέχεια του προηγούμενου.