A/n : 1st point of view na po.
****
Hinagod ko ang aking mga mata. At kanina pa ako nakatunganga dito. Di ko alam kung paano ako napunta sa lugar na ito. Ang alam ko lang ay kasama ko si J kanina ng . . . wait! Kinapa ko ang aking ilong, nagbabaka sakaling may mantsa pa ng dugo pero wala na.
It just like a show na patay lahat ng ilaw at nasa akin tinapat ang spotlight ang nararamdaman ko ngayon. I dont know why but... these place... this place is an eternal darkness.
"Any one there? Can you hear me!". Sigaw ko, pero umalingawngaw lang ang boses ko. Para akong nasa isang pelikula na hindi ko alam kung nasa script ba ang mga pangyayari. Naguguluhan ako.
Lumakad lang ako ng lumakad. Wala din namang mangyayari sa akin kung tutunganga lang ako dito. I should find a way out! No matter what!
Halos mapaltos na ang aking mga paa dahil sa halos apat na oras na akong naglalakad sa walang hanggang kadiliman na ito. Gusto kung makaalis agad dito dahil habang tumatagal mas lalong dumidilim ang palagid. Mas lalong lumalamig at mas lalong tumataas ang mga balahibo ko dahil sa takot. Hindi ko maipaliwanag ang hatid ng tahimik na kadilimang ito.
Hindi ko alam kung guni guni ko lang ito pero bigla na lamang akong nakarinig ng isang iyak. Dios ko! Wag po niyo akong pabayaan.
Lalong lumalakas ang iyak habang papalapit ako sa pinanggalingan nito. Di ko alam kung saan ko hinugot ang lakas ko upang tingnan kung sino mang tao ang umiiyak.
"Miss? Ok ka lang?". Tanong ko sa babaeng nakayuko at halos tabunan na ng buhok ang sarili niya.
"Miss?". Tawag ko ulit sa kanya ng hindi man lang siya kumilos o tumingin sa akin. At patuloy pa rin siyang umiiyak.
Nang hindi pa rin siya tumingin ay hinawakan ko na siya.
"Miss-"
Hindi! Hindi to maari... ang babae. ? Bakit!? Bakit!? Natulala ako habang pinagmamasdan ang babaeng nakatingin sa akin. Nakangisi. At.. at.. shit! Di ko magawang sabihin...
"Who am i? I am your soul. I am the one who live within you. A soul you never wish to have."
No! Panaginip lang to.!
Ang babaeng ito, na nasa harapan ko is my exact replica.! Para akong nanalamin. No!
Isang ngiti ang pinakawalan ng babae. Mas lalong nagulantang ang buong pagkatao ko sa huling sinabi niya.
"Believe kung ano ang nangyayari sa paligid mo. But i tell you, what you believe is a pure . . . LIE. The truth you believe in is nothing but a lie."
-----
"Thanks God! You're awake. Are you okay?"
"Ma?"
"Anak? May masakit ba sayo?"
"Anong oras na po ba?"
Di ko alam kung guni guni ko lang ba pero nakikita ko ang pag-aalinlangan sa mukha ni mama.
"Aie! Haru jusko! Kakausapin ko pa pala ang doctor. Magpahi-"
"Ma, anong oras na?". Tanong ko ulit. Nagbabakasakaling sagutin niya ako. Wala kasing orasan ang silid na sa pagkakaalam ko ay isang ospital, dahil puro puti ang nakikita ko. Wala din ang relo at cellphone ko
"Magpahinga ka muna anak. Saka na natin yan pag-uusapan.". Sagot ni mama at umalis na upang kausapin ang doctor. Napabuntong hininga na lang ako. Feeling ko, may sakit akong di kaaya aya at bilang na ang mga araw ko. Kahit di ako nanghihina. Sa katunayan, para akong nakatulog ng mahabang panahon.
Nilibot ko ang paningin ko at nakatawag ng pansin sa akin ang kulay orange na roses sa misa. Napa smile na lang ako ng mabasa ko ang sulat.
Leng,
Nag-alala ako ng husto sa nangyari sayo. Akala ko, kukunin ka na ng dyos sa akin. Hindi ko alam kung kakayanin ko bang mawala ka. Coz i love you so much. But thanks God, maayos na din ang lagay mo. Sabi nga ng doctor, makakalabas ka na pagkagising mo. Leng, magpagaling ka. Wag masyadong abusohin ang sarili. I LOVE YOU!
Loving you always,
J.
Kahit na ganun, a simple words from him completes me. Ewan ko ba, sobrang tinamaan talaga ako eh.
**
3 days later...
Everything went normal. Tulad ng nakagawian, matutulog, kakain, pasok sa school at uwi ng bahay. And good thing, sa tatlong araw na iyon, di na ako nanaginip.
"Class. You have your new classmate."
Naging bulong bulongan ang announce ni Sir Fallares. Kalagitnaan na ng semester, yet tumatanggap pa rin sila ng transferee.
Kumuha ng atensyon ko ang isang babaeng nakaitim na pumasok sa loob ng room. May lamay yata.
"Haizel Mae As-ason."
Mahina pero nakakatakot. Her emotionless voice seems to possess a devil. And it wake me up deep down to my core.
Di ko alam kung guni-guni ko ba pero sa akin nakatingin ang itim na itim niyang mata. And a devilish smile drew her face.
Iniba ko agad ang tingin ko at forget the last thing she did. Hallucination ko lang siguro to.
Nagpatuloy ulit si Sir sa kanyang discussion. And it bore me to death.
**
"You mean? This creepy girl, ay. . .
creepy talaga?"
"Sshh!" . Agad kung tinakpan ang bibig ni Nicole.
"I told you not to freak out." Mahina kung usal.
"But she's creepy." She said in the disgust, enough to make me frown.
"I know. Pero wag mo namang e-voice out."
Kinwento ko kasi ang nangyari kaninang 1st period namin about sa transferee.
"But could you sum it up. Masyadong broad eh.".
Napahilamos na lang ako. Kanina ko pa kasi ito napapansin na hindi nakinig sa kwento ko.
"From the beginning?"
"No. Summary nga diba? Di yung whole story."
I rolled my eyes dahil sa inasal ni Nicole. Bitch as always. At magiging ganito lang ito kapag naaasar na.
"Alright! Enough with that crap. Tell me about your day.". Alive na alive kung wika to lighten up her mood.
"Walang pinagbago. Sobrang tamlay."
"How about that guy?". I said habang nakatingin sa lalaking papasok sa loob ng cafeteria kasama ang mga varsity ng school.
"That guy? Argg! I hate that guy. Too much confident. Nakakasuka ang pagmumukha niya.!"
Lihim akong napangiti dahil sa inasal niya. Talagang nakakita na siya ng partner.
"Spill."
"Ayoko nga. Maalala ko lang ang pambabastos niya, naiinis lang ako. Kaysarap tirisin ng lalaking yun."
"I know it. Sa pagmamahalan din kayo babagsak. The more you hate, the more you love."
"Kilabutan ka nga."
One thing i like the most, because she's too transparent. Kaya nga sobrang magkasundo kami dahil sa magkatulad kami ng ugali.
"Pwede makishare?"
---
