Enemies or friends?

V

POV Christel

Ik word wakker op een groot hemelbed in een grote kamer. Ik wil gaan zitten maar een een bonkende hoofdpijn houdt me tegen. Ik bestudeer de kamer, hij is wit, waardoor hij heel licht lijkt en rust uitstraalt. Naast het bed staat een klein, wit nachttafeltje en daarop staat een glas water. Ik besef nu pas dat mijn mond helemaal uitgedroogd is en m'n lippen op barsten staan. Langzaam probeer ik recht te gaan zitten, mijn hoofd doet echt ondraaglijk veel pijn maar mijn dorst is sterker. Ik pak snel het glas en drink het in één teug leeg. Ik leg mijn hoofd weer op het kussen. Boven mij hant een gigantische kroonluchter. Aan mijn linkerkant is er een raam. Vanaf deze plaats kan ik alleen de kruinen van bomen en een hemelsblauwe lucht zien. Mijn oogleden worden zwaar. 'Nee', weet ik uit te brengen. Ik mag niet weer in slaap vallen, ik.. ik moet weten waar ik ben. Ik vecht tegen mijn slaap maar uiteindelijk geeft ik op en laat me wegzakken...

POV Chandra (elvenkoningin)

Ik kijk naar de beelden van het slapende meisje - of eigenlijk elfje. Ze leek niet echt in paniek toen ze wakker werd, zoals ik had verwacht. Het rustgevende middel dat de Vala's (in mensentaal verpleegsters) hadden gegeven had zijn werk gedaan. Behalve waarschijnlijk hoofdpijn gaat het erg goed met haar, tot mijn opluchting. Met Nuntius gaat het daarentegen weer slechter dan verwacht. Het is een zware klus om iemand van de mensenwereld naar de elvenwereld te brengen. We hadden geen krachten genoeg meer om haar direct naar hier te flitsen door de vloek. Ze moest eerst afgeleid worden om haar daarna onopgemerkt te laten meevoeren naar hier, wat in dit geval niet echt perfect gelukt is. We wisten dat het lastig zou worden voor Nuntius. We konden hem natuurlijk niet dwingen het te doen, maar hij stond erop. Hij weet dat hij één van de laatste bodes is met deze krachten en dat we haast hadden. De vloek is al veel actiever dan verwacht. Het hierheen halen van de prinses heeft bijna alle kracht uit hem gezogen. Geen idee hoe we de andere elven naar hier zullen kunnen halen nu Nuntius haast op sterver ligt. We zullen moeten beginnen met haar alles te vertellen en haar overtuigen mee te werken. Hopelijk gaat het vlotjes. De elven zijn aan het uitsterven...

POV Christel

Wanneer ik wakker word heb ik het gevoel dat ik 2 dagen geslapen heb. Ik open mijn ogen en zie dat ik nog steeds in dezelfde kamer lig in dezelfde houding als voor dat ik in slaap viel. Het enige verschil is dat het schemerig is in de kamer. Ik ga voorzichtig zitten met de herinnering aan de verschrikkelijke hoofdpijn. Niks... geen pijn.. niks. Ik sta op. Er valt iets over mijn knieen. Ik heb een nachtjapon aan die niet van mij is. Ik krijg een rilling bij het idee dat ik door iemand ben omgekleed toen ik sliep. Ik loop naar de deur. Oh, geweldig, op slot. Ik probeer het raam, hetzelfde verhaal. Mokkend ga ik terug op het bed zitten met mijn armen over mijn opgetrokken knieen. Ik zit daar net twee seconden als ik gerammel hoor aan de deur. Er komt een vrouw binnen met een dienblad. Ze heeft een aardige en lieve uitstraling; blond stijl haar, lieve glimlach, slank. 'Ah, u bent wakker zie ik?' Ik zeg niets terug. 'U zal zich vast veel dingen afvragen, maar de koningin gaat straks al u vragen beantwoorden.' 'K-koningin?', vraag ik verbaasd. Ze lacht vriendelijk, gaat op de rand van het bed zitten en legt het dienblad met eten naast me. Ik kijk ernaar maar raak het niet aan, wie weet wat al die rare mensen met mij van plan zijn. 'Ach, eet toch een beetje, u moet wel goed voorkomen voor de koningin.' Ik weiger, maar na een paar minuten pak ik toch snel een stuk brood van het dienblad. 'Zo zie ik het graag.' Ik verzamel al mijn moed en vraag het: 'Waar ben ik?' 'Vragen voor straks', antwoordt ze. Ik eet voorzichtig het stuk brood op. Ik wil nog meer pakken maar dat lijkt me onbeleefd. Ze ziet het en lacht. 'Alles is voor u.'

Nadat ik alles heb opgegeten vraagt Betty (de vriendelijke vrouw)  me om op te staan. Ik vertrouw haar en doe dat. Ze bekijkt me nauwkeurig van top tot teen. Ik bekijk mezelf en zie dat ik geen bh meer aan heb. Mijn wangen worden rood en ik sla mijn armen over elkaar. Ze loopt naar de grote kledingkast en haalt er een prachtige witte jurk uit. Ze vraagt me hem te passen. 'En... ondergoed?', vraag ik blozend. 'Oh, haha, sorry, een elf is ook niet perfect hé.' Ze loopt naar terug naar de kast terwijl ik me 100 dingen afvraag. Wie is ze? Waarom zei ze elf? Wie is de koningin? Ze haalt een bh en onderbroek uit de lade en geeft ze aan mij. Ik voel aan de stof. Zijde. Ik trek alles aan, het zit perfect, alsof het voor mij gemaakt is. De jurk is werkelijk nog mooier nu ik hem aan heb. Hij zit strak tot mijn heupen en loopt dan uit tot net boven mijn knieen. 'Prachtig', zegt Betty terwijl ze in haar handen klapt. 'Nu nog je haar en make-up, volg me.'