Enemies or friends?

II

POV Christel

'Christel? Wat is er? Je bent zo afwezig', zegt Clymene, mijn mama. 'Oh, niets bijzonders eigenlijk, ik heb gewoon een beetje buikpijn.' Ik schuif met mijn vork over het bord. Rode kool vind ik normaal heel lekker maar ik heb niet zo'n honger en wil de smaak van Demi niet weg. 'Ik ga maar eens vroeg naar bed denk ik.' 'Lijkt me een goed idee.' 'Mag ik dan naar nu naar boven, ik heb genoeg en kan nog wat huiswerk maken ofzo.' 'Is goed, schat.'

Als ik boven ben laat ik me neerploffen op mijn bed. Het is een tweestrijd in mijn hoofd. Ben ik verliefd, of niet? De kus was zalig maar... ik weet het niet. Ik ben nooit op hem verliefd geweest. Ik voelde wel heel veel kriebels in mijn buik, dat zijn die vlinders zeker? Maar hij is ook zo veranderd, mannenlijker, ouder, romantischer, knapper, het was me nog nooit opgevallen omdat het zo vanzelfsprekend was dat ik niet verliefd op hem was. Maar ook omdat ik wist dat hij mij niet leuk genoeg zou vinden. Pff... liefde is zo ingewikkeld.

Ik kijk naar buiten, het sneeuwt weer. Het geeft me rust. Ik stap naar het raam, doe het open en ga op de vensterbank zitten. Ik steek mijn hand uit en vang een sneeuwvlokje. Het smelt niet... Ik bestudeer het vlokje en ik zie de vorm van Demi's hoofd erin. 'Nee!' Ik gooi het weg. Ik kan, wil, mag niet verliefd zijn, zegt mijn hoofd, maar mijn buik zegt iets anders. Ik vang nog een sneeuwvlokje, deze keer in de vorm van een hartje met een pijl erdoor. Gek genoeg is het helemaal niet koud. Ik voel me aangetrokken door de sneeuw, ga met één voet op het dak van de garage staan, dat naast mijn kamer is. Op blote voeten wandel ik naar het einde van het dak. Nog steeds geen koud. Ik spreid mijn armen en de sneeuwvlokjes vallen als kussentjes op mijn armen. Even lijkt het  alsof ik één ben met de sneeuw. Even denk ik aan helemaal niets...

Ondertussen bij de elven...

'Uwe elvensteit, uwe elvensteit, ik heb fan-tas-tisch nieuws!' De postbode-elf Nuntius loopt vlug het paleis in, maakt snel een buiging en wacht op een reactie van de elven-koningin. 'Ik luister', antwoordt de koningin der elven, koningin Chandra. 'Ik heb de ijsprinses gevonden! Zij kan de elvenvloek verbreken!', gaat Nuntius enthousiast verder. 'Zozo, dus ze is geboren?' Het gezicht van de koningin begint te stralen. 'Ehm.. ja, 14 mensenjaren geleden.' Het gezicht van de koningin betrekt. 'Oh, dat is niet best, Nuntius, op haar 14e beginnen haar krachten zich te ontwikkelen zonder dat ze iets van het elvenbestaan weet. Ze is niet voorbereid en kan gevaarlijke dingen doen voor ons en voor de mensen. Haal haar hierheen als haar vleugels beginnen te groeien.' 'Maar elvensteit, het is een mens, dat gaat niet zomaar!'  'Ze is niet zomaar een mens, Nuntius, ze is dé verloren ijsprinses, maar je weet het toch wel zeker?' 'Jawel koningin, heel zeker, ze ziet eruit als in de legendes  en ik heb haar halfnaakt op het dak zien staan zonder dat ze koud had. En ohja, nog iets, ik heb haar met iemand zien kussen dus dat zal waarschijnlijk de verloren elf van de aarde zijn.' 'Jha waarschijnlijk wel Nuntius, goed gewerkt!' 'Maar majesteit, als die jongen de elf van de aarde was dan...' 'Dan is de elf van het vuur ook aanwezig in de mensenwereld, en alle andere 4 verloren elven.', vult de koningin aan. 'Nog meer verloren elven? Hoeveel elven heeft de duivel 100 jaar geleden vervloekt?', vraag Nuntius verbaast. 'Om precies te zijn 7, Nuntius. De elf van het ijs, vuur, lucht, water, nacht, aarde en gevoel. We moeten ze zo snel mogelijk vinden. Haal eerst de elf van het ijs hierheen. Dan de elf van de aarde, zij kunnen samen het contract oproepen wat we moeten doen om de andere elven te vinden en de vloek te verbreken.' 'Komt in orde, koningin, nog 1 vraagje, weten ze echt niet  dat ze elven zijn? Dan zal het moeilijk zijn om ze hierheen te brengen als ze zelf niet kunnen vliegen.' 'Nee, maar als ze allemaal al 14 jaar zijn, zal dat niet lang meer duren...'