Enemies or friends?

VIII

POV Christel

'Ik?' Mijn hoofd draait, ik word misselijk. Ik. Vloek. Dood. Duivel. Elven. Dat zijn de woorden die zich steeds blijven herhalen in mijn hoofd. Dit. Dit is onmogelijk, een vergissing, waarom ik? Ik ben een meisje met lang golvend bruin haar, blauwe ogen, een bleke huid en liefdesverdriet. 'In de legendes staan dat de verloren ijsprinses lang, golvend bruin haar heeft, blauwe ogen en een bleke huid.', zegt Chandra voorzichtig. 'Maar... Waarom ik dan? Er zijn heus meerdere meisjes die er zo uitzien!', zeg ik geïrriteerd. 'Ja, dat weten we maar alles in uw voorbije leven...' 'En stop met mij 'uw' of 'prinses' of wat dan ook te noemen. Ik.Ben. Niet. Degene.Die. De. Vloek. Kan. Verbreken. Duidelijk?', roep ik. Beleefdheid laat ik achterwege. Ik wil gewoon naar huis, weg van deze nare plek vol dooie.  

'We begrijpen dat u.. je overstuur bent, maar...' 'Ja, tuurlijk, als je zoiets simpels snapt waarom snappen jullie dan niet dat ik gewoon naar huis wil?' Zonder dat ik het merkte ben ik opgestaan uit mijn stoel en wijs met mijn wijsvinger naar haar. Ik ben het zat. Het wordt me allemaal te veel: hier zijn, de verdomde vloek, de eeuwige vriendelijkheid van die elven, het missen van Nuri en Demi,... Mijn kwaadheid veranderd in verdriet. Ik realiseer me dat ik nu waarschijnlijk nóg langer moet wachten naar huis te kunnen, nu ik tekeer ben gegaan tegen de koningin. Ik verwacht elk moment Laki's die binnen stormen, me wegsleuren naar kerkers, of zoiets dergelijks. Maar er gebeurd niets. Ik hoor niets. Voorzichtig kijk ik terug naar Chandra, maar zelfs zij doet alsof er niets gebeurd is. Vechtend tegen de tranen die opkomen ga ik weer zitten. 'S-sorry, ik had niet zo moeten reageren.' Ze glimlacht, legt haar hand op de mijne en zegt: 'Het is ook moeilijk. Ook voor ons, maar we hadden geen keus. We moesten het proberen.' Ik begrijp niet helemaal wat ze bedoeld, maar laat het erbij. Haar stem klinkt zo rustgevend, dat ik er me er beter door voel.

'Mag ik verder vertellen, of wil je rusten en nadenken, dat zou ik wel begrijpen, het is ook allemaal veel in 1 keer.' 'Nee, vertel maar verder, ik beloof dat ik niet zoals daarnet zal reageren.' Ze kijkt me twijfelend en tegelijk ook bezorgd aan. 'Weet je het zeker?' 'Ja, ik denk dat ik toch niet zal kunnen rusten met zoveel onbeantwoorde vragen.' Ze knikt en begint te praten: 'Wat ik wou zeggen, is dat alles in uw... jouw voorbije leven bewijst dat jij echt diegene bent die de vloek kan verbreken.' Ik vraag me af hoe zij dat zou kunnen weten. Het is geen prettig idee dat ze me mijn hele leven bespiedden. Chandra gaat verder: 'Ik weet dat je je afvraagt hoe we dat weten, maar dat is één van de dingen die ik nog niet kan zeggen...'

'Dus.. Ik ben een prinses? Maar, hoe kan dat? Ik bedoel, ik ben niet van adel of...' 'Oh, haha, nee schat, ik -wij hebben een andere betekenis voor prinses. Een prinses bij ons is eigenlijk een persoon die van groot belang is voor het volk.' 'Ik heb sommige ook dingen horen zeggen over een 'verloren' prinses, wat houdt dat dan precies in?' 'Verloren elven zijn elven die als mens zijnde een elf zijn. Dus als mens worden geboren en leven tot hun 14-15 jaar, dan beginnen de elvenkrachten zich te ontwikkelen en worden ze zo snel mogelijk naar hier gebracht.' 'Ik dacht dat u zei dat alle elven eigenlijk dode mensen zijn.' 'Oh, ja dat is ook zo, de meeste toch. Weet je, wij-elven kennen ook liefde tussen man en vrouw en kunnen ons dus ook.. voortplanten.' Ze bloost. Daarnet snapte ik nog waarom ik hier was, maar nu snap ik het probleem niet meer. Als ze zich kunnen voortplanten, waarom staan de elven dan op uitsterven? Chandra moet de verwarring moeten gezien hebben en zegt: 'Kinderen krijgen is niet zo... makkelijk als bij de mensen. De manier waarop is min of meer hetzelfde, maar...' Haar wangen worden nog roder. Ze zoekt naar de juiste woorden. Het is duidelijk dat ze zich er niet op had voorbereid dat we het hierover zouden hebben. 'Het is alleen... Bij de mens heeft de vrouw een cyclus van ongeveer een maand, geloof ik, dus redelijk makkelijk om zwanger te raken, lijkt me. Hier is de gemiddelde vrouw één keer in de drie jaar vruchtbaar of nooit. Dat hangt af van je verleden als mens en je doodsoorzaak. Voor verloren elven is dat niet het geval, die zijn ook nooit dood gegaan, dus het blijft zoals bij de mens. We zuchten. Het is allemaal wat duidelijker geworden maar ik zit nog steeds met miljoenen vragen. Maar voor ik er één kan stellen vraagt ze: 'WIL je ons helpen?'

Ik kijk uit het raam van 'mijn' kamer. Het begint al aardig donker te worden. Nadat ze gevraagd had of ik wou helpen werd ik sprakeloos. Ze zei dat ik er een nachtje over mocht slapen, hoewel ik zag dat ze liever direct een antwoord had gehad. Ik knikte en ze riep Elvis en Finn. Of.. Ik dacht dat ze ze riep want het was in een andere taal. Elventaal waarschijnlijk. Maar ik had gelijk want ze kwamen me inderdaad halen. Na een doolhof van gangen en trappen kwamen we weer bij de kamer waar ik wakker was geworden en daar lieten ze me alleen. Onderweg waren we veel mensen -of moet ik zeggen elven- tegengekomen, die het niet konden laten te staren, wijzen of fluisteren. In het begin trok ik me er niets van aan, maar na een tijdje begon ik me er wel aan te ergeren.

Maar... Waarom? Waarom zou ik willen helpen? Wat moet ik doen? Als ik niet ga helpen, zou ik dan naar huis mogen? Alles vergeten en doen alsof er niets gebeurd is? Want hoe lang ben ik hier nu al? 1 dag? 2 dagen? Voor mijn gevoel veel langer. Voor ik hier kwam was ik nog een mens, een tiener die naar school gaat, goede vriendinnen en liefdesverdriet heeft. Zoals het hoort. Dat lijkt nu een eeuwigheid geleden. Als ik terugga zonder te helpen, kan ik een gewoon leven leiden: school afmaken, trouwen, gezinnetje starten en... doodgaan. Dood. Als ik niet help gaan ik en iedereen die ik liefheb, regelrecht naar de duivel. 'Nee', fluister ik. 'Nee, nee nee...' Geen idee wat de duivel inhoud. Het zal vast geen klein rood wezentje zijn met horens en een puntstaart. Maar hoe Chandra erover sprak... Haar stem vol haat, afschuw, medelijden. Daaruit kan ik wel vaststellen dat het daar vast verschrikkelijk is. Als ik kan vermijden dat mijn ouders, ik, Nuri daar naartoe moeten, dan doe ik dat. Ja. Ik ga helpen. 'Ik ga de elven redden!'

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vote ~ Comment ~ Follow

Echt bedankt aan iedereen die dit leest. Tips zijn altijd welkom <3