Bazen o kadar çok dalıyorum ki,ağladığımı fark etmiyorum.Sonra hayatımı düşünüyorum.Hatalarımı,doğrularımı,çaresiz olduğum zamanları,mutluluktan ne yaptığımı bilmediğim zamanları...Öylece bakıyorum bazen.Bir şeyleri kafamdan atmaya çalıştıkça,daha çok büyüyor.Kalbim mecazi değil,gerçek anlamda acıyor.Sonra kendi ellerimle siliyorum gözyaşlarımı.Aslında yalnızlığımı siliyorum elimin tersiyle farkında olmadan.Sevilmemek kötü bir şey arkadaşım.Kelimelerin bile yetersiz kaldığı bir konudur sevilmemek.Özleyip,acıdan geberip tek kelime edememek...Defalarca yüksek bir yerden yere çakılıyormuş hissi verir ve her defasında o acıyı hissedersin.Çok uzağımda değilsin belki ama kalben o kadar uzaksın ki ulaşamıyorum sana.Şimdi fark ettim,aslında o kalbe bi beni sığdıramamışsın sen.Herkesi gördün bir beni görmedin,duymadın.Ben sana bağırdıkça benden tarafa bakmadın.Sen görmedikçe ben afalladım,düştüm.Kalkar gibi oldum ama bu sefer daha sert düştüm.Yaralandım,bunu gördün.Döndün ve gittin.Arkana bile bakmadın,başkasını kaldırdın yerden.Canım daha çok yandı.Kırıldım,kızdım belki ama dönüp gelsen inan unuturum herşeyi.Hiçbir şey olmamış gibi kalkarım ben ayağa,sen yeter ki geri gel.
